Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Een ongewenst zwangere vrouw, is een vrouw in nood”
Gertie (68) uit Herselt kon een halve eeuw geleden nergens in ons land terecht
Gertie Driessen ondernam meer dan vijftig jaar geleden een abortus in het buitenland. Vandaag, na de beslissing van het Amerikaanse Hooggerechtshof, staat ze op de barricades voor vrijheid en zelfbeschikking over eigen lijf.
Vandaag is Gertie een trotse mama en oma. Maar ooit vreesde deze vrouw, seksuoloog op rust, dat zulk geluk haar niet zou zijn gegund. Dat ze voor de rest van haar leven zou boeten omdat ze op haar 22ste een abortus ondernam. Met de nadruk op ondernam. “Want zeg nooit een abortus pleegde. Plegen is voor strafbare feiten”, zegt ze kordaat. Een abortus mag voor Gertie nooit meer strafbaar zijn. Ze vindt de vernietiging van het arrest Roe v Wade door het Amerikaanse Hooggerechtshof dan ook indroevig. “Abortus is een basisrecht. Vrouwen moeten zelf kunnen kiezen of een zwangerschap gewenst is of niet. Dat moet volgens mij omdat contraceptie nog niet 100% veilig is en bovendien ook niet voor iedereen toegankelijk.”
Zelf heeft Gertie bijna een halve eeuw geleden een abortus ondernomen. In het grootste geheim én in het buitenland.
Eerste keer
“Het was 1974. Ik was 22 jaar oud en had na een relatie van enkele maanden met mijn toenmalige vriend voor de eerste keer seks. Ik was onmiddellijk zwanger en totaal in paniek. Ik kom uit een strenge, katholieke familie. Ik vreesde dat mijn ouders me het huis zouden uitgooien”, zegt de
vrouw die met Abortus – Van
Getuigenissen En Reflecties Tot
Steun een tweede boek heeft geschreven over het onderwerp.
Anders dan nu kon Gertie in die tijd nergens in ons land aankloppen. Ze trok naar Engeland om na een bezoek aan een
pregnancy advising centre naar een abortuskliniek te trekken. “Daar was het legaal, maar gecontesteerd. De abortuskliniek was daarom gevestigd in een onopvallende villa op het platteland. Ik werd er met zeven andere vrouwen naartoe gebracht in een busje. Van de ingreep herinner ik me niks meer, behalve dat ik huilend wakker werd.”
Enggeestig
De vrouw van 68 uit Herselt hoopt dat geen enkele vrouw ooit nog alleen en in het geniep een abortus moet meemaken. “Een vrouw die ongewenst zwanger is, is een vrouw in nood. Als je dat niet ziet, ben je enggeestig. Ze moet alle steun en begeleiding krijgen. De nodige bedenktijd ook, zelfs al is ze al meer dan twaalf weken zwanger. Het moet kunnen op een legale, toegankelijke en veilige manier. Want abortussen zullen er altijd zijn hoor, ook als ze verboden zijn”, zegt Gertie.
“Je wil niet dat een vrouw moet aankloppen bij een engeltjesmaker die niet altijd medisch verantwoord te werk gaat. Of dat het alleen de rijken zijn die een gynaecoloog kunnen omkopen zodat die een abortus als een
Gertie Driessen
Seksuoloog op rust
“Hopelijk doet de Amerikaanse beslissing mensen massaal op straat komen. Ik hoopte dat dit vijftig jaar na mijn abortus niet meer nodig zou zijn.”
curretage omschrijft.”
“Hopelijk zet de Amerikaanse beslissing mensen massaal aan om op straat te komen. Ik had gedacht dat dit bijna vijftig jaar na mijn abortus niet meer nodig zou zijn. Dat abortus vandaag bespreekbaar zou zijn – ik heb het uiteindelijk aan mijn ouders en later zelfs aan mijn kinderen verteld – en een normaal thema binnen de gezondheidszorg. Maar dat is het nog niet. Ik blijf daarom vechten. Zo lang het moet.”