BSSteenhaut

Bart

Wat doet een mens wanneer hij ouder wordt? Hij kijkt al eens wat vaker achterom. Omdat er met het klimmen der jaren steeds meer is om aan terug te denken, uiteraard. Het verleden ligt vast, terwijl wat komen moet altijd nog omzoomd is met vraagtekens allerhande. Herinneringen hebben vaak een soundtrack. Als ik aan mijn eerste echte lief terugdenk, denk ik als vanzelf aan Sting, Peter Gabriel, de Franse zanger Renaud en de Spaanse Gypsy Kings. Want dat vond ze goed, en dus draaide ze die muziek voortdurend. Gooi me een herinnering aan de zomer van pakweg 1986 voor de voeten, en ik plak er meteen

bovenop. Mijn kindertijd is onlosmakelijk verbonden met en van Boudewijn De Groot, want mijn oudste broer had net een platendraaier gekregen, en dat was één van zijn eerste elpees. En als ik samen met vrienden herinneringen ophaal aan onze tienertijd, komen we vaak op een hele generatie newwavebands uit. The Cure, Simple Minds, U2, Depeche Mode, Anne Clark, en ga zo maar door. Uiteraard volg ik de muziek van vandaag nog wel, en als de muziekbusiness morgen failliet gaat zal dat alvast niet mijn schuld zijn. Mocht ik al het geld dat ik aan platen, cd’s en concerttickets heb uitgegeven in vastgoed hebben geïnvesteerd, dan was ondertussen bij wijze van spreken onze hele straat van mij.

Nostalgiefestivals zijn al een in opmars. In Groot-Brittannië heb je heuse rond genres die dertig of veertig jaar geleden populair waren. Op de affiche haast uitsluitend acts uit die tijd. In België heb je sinds enkele jaren W-Festival, voortgevloeid uit Sinner’s Day. Op de affiche vooral acts die we gemakshalve in de hoek van electronic en new wave zullen stoppen. Sommigen onder hen zijn nooit gestopt en maken nog steeds platen. Anderen hebben, vaak omwille van commerciële redenen, na jaren inactiviteit de groepsnaam weer afgestoft om een graantje mee te pikken van deze nieuwe markt. Een interessante markt. Want de gemiddelde bezoeker is al wat ouder, en heeft dus ook wat meer geld uit te geven.

W-Festival is in de loop der jaren al een paar keer van locatie veranderd, en is sinds gisteren neergestreken op het strand van Oostende. Op die openingsdag hoorde je niettemin opvallend veel Antwerpse en Kempense dialecten. Duizenden mensen lieten zich met plezier katapulteren naar hun jeugdjaren, en veel hadden zelfs hun oude T-shirts en puntschoenen weer uit de kleerkast gehaald. Ik had er vooraf mijn hart voor vastgehouden, maar uiteindelijk bleek een nostalgiefestival niet anders dan een gewoon festival: sommige bands – onze eigen The Kids, maar ook Anne Clark en Scritti Politti – klonken strak en overtuigden, bij anderen – het onehitwonder Fiction Factory – was het vet écht wel van de soep.

En toch bleef het bijzonder om acts die ooit, decennia geleden, wereldberoemd waren geweest, nog een keer live te zien. Het festival gaat nog tot zondagavond verder, met onder meer Level 42, Alphaville, Heather Nova, Kid Creole & The Coconuts, UB40, ABC, Cock Robin, Holly Johnson van Frankie Goes To Hollywood en Sheila E.: alles samen een soort greatest hits van de jaren tachtig. Mocht je niet weten waarheen dit weekend en je weer even 18 willen voelen: ‘t is een idee.

Of The Moon

Eenzame Fietser tijdje weekenders

The Whole

Tante Julia