“Michael Jackson vond mij de grootste componist aller tijden”

François Glorieux speelde in zijn leven meer dan zesduizend concerten in zestig landen. Hij componeerde meer dan driehonderd stukken, en werd bewonderd door wereldsterren als Michael Jackson, actrice Joan Collins en astronaut Neil Armstrong. Glorieux bekeerde een hele generatie tot de klassieke muziek en werd geridderd door koning Filip voor uitzonderlijke artistieke verdiensten. Vandaag viert hij zijn negentigste verjaardag. Ondanks een carrière die het verdient om verfilmd te worden, lijkt een van de populairste muzikanten die ons land ooit heeft voortgebracht wat vergeten. “Soms moet ik vechten tegen de eenzaamheid.”

François Glorieux verwelkomt me hartelijk in zijn duplexappartement op de vijfde verdieping met uitzicht op het

Kattendijkdok. Centraal staat een Yamaha-vleugelpiano waar de jubilaris nog elke dag op speelt. Aan de muur hangen gesigneerde foto’s met een opdracht van Michael Jackson, een gouden plaat uit Japan en memorabilia aan een rijkgevulde carrière die genoeg stof bevat voor een boeiende film. Tijdens ons gesprek dat bijna drie uur duurt, krijg ik tussen het praten door een privéconcert met liefst twaalf nummers, en het moet gezegd: Glorieux speelt nog steeds fantastisch piano. Mijn gastheer draagt een sportieve joggingbroek en een wit T-shirt met daarop een foto van zijn ontmoeting met de grootste popster aller tijden. Hij heeft wereldwijd voor uitverkochte zalen gestaan en bracht in de vijf continenten jonge generaties de liefde voor klassieke muziek bij. Dat deed hij niet alleen met zijn eigen composities, maar ook met eigenzinnige improvisaties op bekende popsongs. Hij liet The Beatles klinken als Bach. Glorieux is internationaal erkend, en vorige zomer werd de wereldpremière van zijn compositie Antwerp Hymn nog opgevoerd door Robert Groslot en zijn orkest tijdens Klassiek Aan De Schelde. Glorieux schreef met Sunrise On The River Scheldt, Romantic Walk en recent nog Het Eilandje meerdere odes aan zijn thuishaven, maar toch heeft de stad Antwerpen ervoor gekozen om de negentigste verjaardag van een van de meest succesvolle Belgische muzikanten aller tijden geruisloos voorbij te laten gaan. “Ik was blij toen Bart De Wever zei dat ik een fantastische carrière heb gehad. Maar de stad doet niets. Uitgerekend op de dag van mijn verjaardag wordt in

Antwerpen een groot klassiek concert gedirigeerd met werk van Italiaanse componisten. Toen ik dat hoorde … Dat heeft me kapotgemaakt.”

Op uw website staan lovende citaten uit kranten van overal ter wereld. Maar geen enkel van hier. Wordt u in het buitenland meer gerespecteerd dan in België?

François Glorieux: “Ja, dat is altijd al zo geweest. Ik heb ooit de vraag gekregen om naar Los Angeles te verhuizen, omdat ze me daar heel goed vonden. Misschien had ik dat moeten doen, maar ik had hier familie en een gezin dat ik niet wilde achter laten. Ken je Keith Jarrett? Die wordt beschouwd als een van de allergrootste improvisators in de geschiedenis van de jazz. Maar toen ze mij hoorden, schreven ze in het buitenland dat ik nog beter was. Dat is niet niks, hè. Ik was 28 toen ik de vraag kreeg om de jeugd van Canada opnieuw verliefd te laten worden op klassieke muziek. Want jongeren hadden daar geen boodschap meer aan. Men zocht iemand die de mentaliteit van de studenten kon veranderen. Ik sprak vijf talen, en ik heb die opdracht onmiddellijk geaccepteerd. Ik ben daar twee maanden van school naar school gegaan. Bijna altijd werd ik aangesproken door studenten die me vroegen of ik ook naar die oude zak uit België kwam luisteren. Maar tien minuten later zagen ze me het podium opstappen – jong, sportief gekleed – en ze gingen door het dak! Bij mijn eerste concert in Montreal waren de eerste twee rijen bezet door moederoversten. Achter hen zaten kinderen en studenten. Ik bedankte iedereen, ook les gosses, want dat