Eén richting, veel boosheid in Mechelen

Het moet niet altijd over Antwerpen en Oosterweel gaan. Mechelen heeft sinds deze zomer zijn eigen grote twistappel in mobiliteit. De Vesten, zoals de ring rond de binnenstad er genoemd wordt, worden nog dit jaar enkele richting. Op een klein stuk na zullen chauffeurs er alleen tegen de klok in kunnen rijden. Het bestuur van Mechelen heeft daarmee een drastische keuze gemaakt. Iedereen was wel te vinden voor een herinrichting van de Vesten, die nu nog bestaan uit vier rijstroken, twee in elke richting, geheel in dienst van koning auto. Maar met nog twee rijstroken, één in elke richting, had het ook gekund, voeren boze burgercomités aan. Dan had je minstens zoveel ruimte uitgespaard voor groen, fietsers en wandelaars.

Het stadsbestuur wijst dan weer op de voordelen van enkele richting: je ontmoedigt het doorgaand verkeer, dat beter verder van de stad zijn weg zoekt, en je maakt kruispunten overzichtelijker. Weegt dit op tegen de soms rare omwegen die bewoners nu al moeten maken vanwege de lussen, knippen en eenrichtingsstraten? In Hasselt doen ze het al jaren met een eenrichtingsring rond de binnenstad, maar die is de helft korter en de Limburgers hebben ook een echte ring rond heel de stad voor het doorgaand verkeer. Dat blijft in Mechelen voorlopig nog kunst- en vliegwerk, met de Tangent, de E19 en de R6.

“The proof of the pudding is in the eating”, zeggen de Britten. De praktijk zal uitwijzen of de Mechelse Vesten met eenrichtingsverkeer doenbaar zijn. Het zal ook niet de laatste discussie zijn over dit soort van verkeersvragen. Brussel staat op stelten over het nieuwe circulatieplan dat alle doorgaand verkeer door het centrum bant. In Gent zijn ze die fase al voorbij en is het weer peis en vree. In Antwerpen zorgt het plan voor een tunnel onder de Scheldekaaien aan de Suikerrui voor verdeeldheid. En in steeds meer gemeenten wordt gekozen voor ‘woonerven’, waar auto’s maar 20 km per uur mogen en fietsers en voetgangers baas zijn. De rode draad in het verhaal: de auto moet wijken. De openbare ruimte wordt ‘teruggegeven’ aan bewoners, aan fietsers en voetgangers, aan groen en aan rust, gezonde lucht en spelende kinderen. Dat klinkt goed, maar er zijn ook nog altijd automobilisten die ergens willen geraken en liefst zonder te veel gedoe. Er zijn er zelfs nog veel. Hoe verzoen je die twee werelden? Dat is zoeken en tasten. Met een vaak verhit publiek debat waarin politieke partijen op kousenvoeten hun weg zoeken. En moeten oppassen voor tegenliggers in de gedaante van boze burgers.