Allemaal Antwerpen

Beeld: Victoriano Moreno Tekst: Elien Van Wynsberghe

Elke weekdag plukken onze reporter en fotograaf een toevallige voorbijganger van straat voor een fijn gesprek. Want iedereen heeft een verhaal. En zeker in Antwerpen.

“

Mijn ouders hadden vroeger een school op de Meir. De Rapidschool, een privéschool voor secretariaat en moderne talen. Je had er studenten die bureelbediende wilden worden. Zij kregen overdag vakken als dactylo en steno. Dat bestaat nu natuurlijk niet meer. ’s Avonds kregen we vooral mensen over de vloer van firma’s die via hun werk avondcursussen volgden. Onze school was in het gebouw waar vandaag de Nike-winkel gevestigd is. Wij woonden zelf op de vierde verdieping. Dat was een hele fijne tijd. Altijd was er volk. Vanaf het moment dat ik opstond tot het ogenblik dat ik weer ging slapen. Die bedrijvigheid rondom mij: ik heb dat nodig.” “We hebben daar gewoond tot mijn zeventiende. Toen mijn ouders hun school verkochten, verhuisden we naar HalleZoersel. Maar daar kwijnde ik weg. Mijn hartje is altijd in Antwerpen gebleven. Van zodra ik trouwde, ben ik teruggekomen. Eerst woonden we lange tijd in Berchem en sinds mijn echtscheiding twee jaar geleden, zit ik weer midden in het centrum. In een zijstraatje van de Bourlaschouwburg. Daar ben ik heel gelukkig. Ondertussen ben ik met pensioen. Of juister gezegd: men heeft mij een landingsbaan aangeboden en daar ben ik op ingegaan. Het is cliché, maar ik moet zeggen: ik kom tijd tekort. Ik heb kleinkinderen op wie ik babysit, breng bezoekjes aan oudere mensen als vrijwilliger: ik heb altijd wel iets om handen. Soms denk ik dat ik nood heb aan me-time.”

“Mijn ouders hadden vroeger een school op de Meir”

Veerle Onzea (62)