Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ooit maakten we een stapelbed met vijf niveaus”
Noem ze gerust het koningskoppel van de Vlaamse pleegzorg. Marianne Van Kaer (56) en Walter Meulemans (64) uit ‘Families XXL’ kregen de voorbije 28 jaar bijna 60 pleegkinderen over de vloer. En het einde is nog niet in zicht.
Je vermoedt het niet meteen wanneer je voor de woning in het Oost-Vlaamse Waasmunster staat, maar tientallen kinderen brachten er een deel van hun jeugd door. Korte plaatsingen, maar ook langer. Marianne en Walter, vanaf zaterdag te zien in Families XXL op VTM – waarin Stephanie Planckaert langsgaat bij grote gezinnen in Vlaanderen – staan sinds 1996 paraat als pleegouders.
Ooit begonnen toen het pasgeboren zoontje van haar broer moest geplaatst worden. “Pleegzorg Vlaanderen zag dat het met vijf kinderen (het koppel had al vier biologische kinderen, red.) vlot liep, en vroeg of er nog een pleegkind kon komen. Later kwamen er eens drie tegelijk in huis”, klinkt het. Momenteel zijn er twaalf pleegkinderen. “Soms komt er telefoon voor een crisisplaatsing. En dan staat het kind er een uur later al”, zegt Marianne. “We zijn daarin flexibel. Pleegzorg weet dat het bij ons welkom is. Zelfs voor kinderen met een agressieproblematiek is hier plaats.”
“Altijd gezellig druk”
Marianne is fulltime huismoeder, Walter werkt twee dagen in de week als boekhouder. “Hoe een leven met zo veel kinderen gaat? Het is altijd gezellig druk. Het avondeten verloopt haast als in een restaurant. Qua hoeveelheden dan toch. Maar we gaan er prat op om elke avond met zijn allen aan tafel te zitten. Die momenten zijn heilig. We hebben een uitschuifbare megatafel.”
Het winkelen gebeurt in meerdere beurten. “De eerste keer slepen we alle drank aan”, zegt Marianne. “Dat is het zwaarst en het meest. Vooral water en melk. Als dat in de koffer zit, gaan we voor de rest. We nemen elke keer drie broden en vijf toespijzen mee. We winkelen haast dagelijks. Goed voor drie volle winkelkarren per week. De supermarkt ziet ons graag komen. Onze drie diepEn vriezers zitten propvol, net als onze twee ijskasten.”
Met zo’n bende draaien de wasmachines elke dag ten huize Meulemans-Van Kaer. “De ene was komt nog maar net uit de machine, of de volgende wasmanden zitten al vol. Ah ja, zo veel beddengoed. Met goed weer spelen de kinderen buiten op de trampoline of in de zandbak, maar het is nog modderig buiten. dan wordt hun kleding vuil.”
Ieder kind heeft ook hobby’s, en die moeten overal ter plaatse geraken. “Het was een tijd intens”, aldus Marianne. “Van de muziekschool en de tekenacademie naar de jeugdbeweging en de turnkring. Het was crossen van hot naar her. Maar niets is te veel en we brengen hen met liefde overal naartoe. Gelukkig zijn de oudste kinderen nu zelfstandig genoeg, en de jongsten nog te klein voor een hobby.”
Kinderen die in het gezin toekomen, hebben logischerwijze uiteenlopende leeftijden. “Onze oudste pleegzoon die hier nog woont is 21, het jongste kind is drie maanden. De baby kwam hier terecht toen die acht dagen oud was. Dat lijkt een uitdaging, maar dat is soms makkelijker dan een kind van veertien”, zegt Marianne. “Een tiener maakte elders al van alles mee.”
Met bijna 60 pleegkinderen die doorheen de jaren over de vloer kwamen, moesten de slaapkamers creatief heringedeeld worden. “Ooit maakten we een stapelbed met vijf niveaus. Gelukkig hebben we een hoog plafond. De jongens vonden dat geweldig. Wie op het hoogste bed lag, voelde zich de koning te rijk.”
Onlangs trok de hele bende naar Center Parcs. “In één vakantiehuisje voor zestien mensen. We hadden f link gespaard. Iedereen deed alle activiteiten zoals minigolf, bowling of paintballen mee. Als je achteraf enkel maar denkt aan je lege portemonnee, blijf je beter thuis.”
Iedereen gelijk
Het mag dan wel “gezellig druk” zijn in Waasmunster, uiteraard botst het eens als je met veel onder één dak woont. “Zeker in de puberteit. Maar het heeft ook voordelen”, klinkt het. “Hier leren ze om te delen en overeen te komen. En elkaar te aanvaarden zoals ze zijn. Soms gaan ze over de schreef, maar onze deur blijft voor hen openstaan.”
Als het van Marianne en Walter afhangt, gaan ze nog jaren door. “Omdat pleegzorg belangrijk is. Het geeft voldoening om een warme thuis te geven.” Gaat een leeg huis dan ooit niet raar zijn? “Dat hebben we al meegemaakt, toen ze op kamp waren. Het was toen zo stil in huis. Maar dan vraag je je constant af hoe ze het stellen. Ons leven staat in het teken van pleegzorg, maar we vinden niet dat we onszelf wegcijferen voor hen. We zijn zelfs bij talrijke verenigingen aangesloten en hebben hobby’s.”
De twee pleegouders hebben niet met alle kinderen van weleer nog contact. “Sommigen zijn ooit vertrokken, en van hen hebben we niks meer vernomen. We snappen dat wel. Die zijn hier ooit geplaatst door de rechter omdat het voor de biologische ouders niet lukte. Maar ze willen de band herstellen en zelf hun leven opbouwen. Dan moet je ze durven loslaten. Maar ieder kind zit voor altijd in ons hart.”
i Families XXL, VTM Go en VTM, zaterdag om 20.25 uur
“Het avondeten verloopt haast als in een restaurant. Qua hoeveelheden dan toch. Maar we gaan er prat op om elke avond met zijn allen aan tafel te zitten” Marianne Van Kaer pleegouder