Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik heb in die mannenwereld mijn mannetje leren staan”
“De eerste twee jaar heb ik interventies gereden. Tot mijn baas zei: jij wordt wijkagente in Halle. Wij hadden dat toen niet te kiezen” Marina Kienen
Wijkagente in Halle
“De burenruzies in die tijd waren nog grote vetes tussen families die soms van generatie op generatie overgingen” Marina Kienen
Over haar beginjaren
“Maar als we bijvoorbeeld oefeningen geweldbeheersing, zelfverdediging of schiettraining moeten volgen, voel ik wel aan mijn lichaam dat 65 jaar een mooie leeftijd om af te ronden is” Marina Kienen
Over haar pensioen
Marina Kienen (65) begon in 1980 als eerste vrouw in het politiekorps van Zoersel. Veertig jaar was ze wijkagente in Halle, de laatste 3,5 jaar werkte ze als diensthoofd op het wijkkantoor van politie Voorkempen in Zoersel. Op 30 april doet ze haar laatste dag. “Ik zal niet in een zwart gat vallen, maar ik zal het sociaal contact missen”, vertelt ze.
Marina Kienen kent in Halle bijna iedereen. En omgekeerd is dat eveneens het geval. Maar ook in Groot-Zoersel is de agente een bekend gezicht. “Eigenlijk vragen ze al zeven jaar aan mij: en Marina, wanneer ga je met pensioen? Volgend jaar, antwoord ik dan altijd. Maar nu is het voor écht.”
Afgelopen zondag op 14 april vierde ze haar 65ste verjaardag. Het afscheidsfeestje met de gemeente staat gepland op 30 april.
Al van haar vijftiende wist Marina Kienen dat ze bij de politie zou gaan, in een periode toen de ordediensten nog echte mannenbastions waren. “Ik was als kind vrij sportief en ging zes keer per week keurturnen. Mijn turnleraar was een agent. Hij heeft mij geïnspireerd. Zo evident was dat nog niet. Wij zaten in de politieschool in mijn klas met twee meisjes en tachtig jongens.”
“Op 1 december 1980 ben ik als enige vrouw samen met vier mannen onder de gemeente Zoersel begonnen. Het korps verdubbelde toen en ging van zes ineens naar elf. Ik woonde in Wilrijk maar ben naar Halle verhuisd, waar ik sowieso na mijn huwelijk zou gaan wonen.”
Hallywood
In het begin moesten vrouwelijke agentes verplicht een rok dragen. Een lange broek was nog verboden. “Een vrouwelijke agente in Halle had toen nog bekijks, zeker als je een café moest binnenstappen om iets te vragen. Je bent 21 jaar. Sommige mensen zeggen nu dat ik nogal streng overkom. Maar dat moest wel. Ik heb in die mannenwereld mijn mannetje leren staan. Al moet ik zeggen dat ik nooit seksistische opmerkingen heb gekregen van collega’s. Ik ben nooit onheus behandeld geweest, om mijn vrouwzijn. Ze zouden eens moeten proberen!”, lacht Marina.
Halle werd in die tijd nog Hallywood genoemd, omdat er zoveel bekende Vlamingen woonden. Tony Bell, Bompa Lawijt, Luc Philips, Cisse Severeyns, de familie De Ridder van het Echt Antwaarps Teater, tekenaar Merho: wijkagente Marina kwam er overal wel eens over de vloer. Of de mysterieuze actrice Yolande Markey, die nadien haar villa aan de gemeente Zoersel schonk. “Zij leefde erg teruggetrokken, achter een poort. Intussen zijn ze bijna allemaal overleden of verhuisd.”
Toen Marina begon, was het takenpakket van een agent nog helemaal anders. “Wij moesten tvtaks gaan innen die niet betaald was, waken over de militieplicht of nieuwe inwoners inschrijven. Maar net zo goed onthaal, verkeer en interventies. De burenruzies in die tijd waren nog grote vetes tussen families die soms van generatie op generatie overgingen. Toezicht tijdens evenementen heb ik ook altijd graag gedaan. De jaarmarkt, de parkavonden, de beachparty, wielerwedstrijden die er in die tijd nog regelmatig waren… Eigenlijk heb ik altijd een sociale, afwisselende functie gehad. De laatste jaren is er ook wel veel administratie bijgekomen.”
Marina Kienen heeft geen klagen over de dankbaarheid die ze van de mensen terugkreeg. “Er waren er die spontaan een knuffel kwamen geven. In een wijk krijg je nog veel appreciatie. Samen zaken oplossen, in overleg met andere diensten, is heel mooi. In dat opzicht is de verhuis van het Zoersels politiekantoor naar het gebouw van het administratief centrum vijftien jaar geleden wel positief geweest. In
sommige dossiers is er overleg nodig met andere diensten zoals de sociale dienst.”
Ze stopt met tegenzin, al merkt ze aan bepaalde dingen wel dat het genoeg is geweest. “Voor mijn werk zou ik willen blijven. Maar als we bijvoorbeeld oefeningen geweldbeheersing, zelfverdediging of schiettraining moeten volgen, voel ik wel aan mijn lichaam dat 65 jaar een mooie leeftijd is om af te ronden. Ook met de veranderingen krijg ik het moeilijker. Ik heb dan ook al héél wat veranderingen meegemaakt.”
Vijf burgemeesters
Zo werkte Marina Kienen onder vijf verschillende burgemeesters. Toen ze in 1980 begon, was het politiecommissariaat gevestigd in het gebouw in Sint-Antonius waar nu de Wereldwinkel is. In 1982 verhuisde de politie naar het kasteel van Halle. “Bovenaan, met zicht op de vijver”, mijmert Marina. “Dat was wel een heel mooie locatie. In 1994 trokken we in het nieuw commissariaat in de Kerkhof lei.”
In 2001 kwam dan de grote politiehervorming en de fusie met Malle, Schilde en Brecht, wat tot de politiezone Voorkempen leidde. “Ik ben de gemeente Zoersel waar ik gestart ben altijd trouw gebleven.”
Kordaat, maar altijd aanspreekbaar, en rechtvaardig. Dat hebben we zelf mogen ondervinden. Toen koning Filip en koningin Mathilde in november 2022 Zoersel bezochten en we ons pasje niet vonden om binnen in het gemeentehuis te mogen, liet Marina ons niet door. En terecht natuurlijk.
Minister van Justitie Paul Van Tigchelt woont ook in Halle. In een zwart gat gaat Marina niet vallen. “Ik zit nog in het volleybal, in een fietsclub en samen met mijn man hebben we veertien kleinkinderen tussen 0 en 17 jaar. Vereenzaming is een groot probleem in de maatschappij. Misschien ga ik op dat vlak nog vrijwilligerswerk doen, maar eerst nog twee weken werken.”