Gazet van Antwerpen Stad en Rand
En nu… bluv’n goan
Het was al geleden van de Wembleycampagne van Antwerp, maar na 31 jaar heeft België nog eens een club in een Europese halve finale. En het hoeft daar niet te eindigen. Een unieke kans voor Club Brugge om geschiedenis te schrijven.
Dit artikel is getikt met – we hebben ze geteld – elf agenten om ons heen. Voetbalkenners, zowaar, of toch op zijn minst onze rechtstreekse buurman. Toen we de politieman vroegen welke speler hem wist te charmeren, stamelde hij: “All of them.” Goed gezien: Club was collectief sterk.
De heren hadden hun vechtuitrusting aan, maar konden gedurende de match rustig achteroverleunen. De sfeer was zeker vooraf impressionant, zonder daarbij over het randje te gaan. Er heerste een veilig klimaat, leek ons, er werd gezongen en gesprongen.
Chapeau voor die fans: ook toen bleek dat Club twee klassen beter was, bleven ze gaan. Centraal achterin stond uiteindelijk Balanta, die keuze pakte goed uit. Op het middenveld waren Onyedika en Vanaken top. Voorin was Jutglà een duivel-doet-al: hij was overal en scoorde voor de pauze twee keer (0-2).
De eerste goal was een pareltje. Na een prachtige omschakeling bediende Sabbe Jutglà met een voorzet op maat. De 0-2 werd eerst afgekeurd na voorafgaand buitenspel van Skoras, maar de VAR zette dat onrecht na een paar minuten lijnen trekken recht. Nu moest PAOK er al drie maken.
Die van PAOK liepen bij momenten achter een ongrijpbare bal aan. Op Jan Breydel was het ook al zo. Waren de Grieken zo f lauwtjes of Club, zonder sterkhouders als Mignolet, Mechele, Skov Olsen en Thiago, zo sterk? We zijn geneigd te denken dat het het tweede was.
Fouten onder Deila
We zouden haast echt gaan geloven dat Ronny Deila deze kern mismeesterd heeft, zoals sommigen binnen Club dat vinden. We vonden dat lange tijd overdreven omdat we vanuit de kleedkamer
Waren de Grieken zo flauwtjes of Club, zonder sterkhouders als Mignolet, Mechele, Skov Olsen en Thiago, zo sterk? Het tweede, zijn wij geneigd te denken
signalen kregen dat er wel degelijk goed gewerkt werd. Maar nu kunnen we niet om de vaststelling heen dat het voetbal, de individuen én de resultaten een pak beter zijn. Conclusie: dan zijn er voor het tijdperk-Hayen grote fouten gemaakt.
Nicky Hayen had de perceptie tegen toen hij na de laatste speel
dag van de reguliere competitie ad interim mocht overnemen. De Limburger kan niet teren op een grootste spelerscarrière – zonder afbreuk te willen doen aan zijn parcours – en had nooit op dit niveau gewerkt. Uitgerekend die man moest Club reanimeren? Het was een zwaktebod, vonden velen. Vijf wedstrijden verder moeten ze hun woorden inslikken.
Op de eretribune zat het Clubbestuur, met Verhaeghe, Rigaux, Dedobbeleer en uittredend CEO Mannaert, in een vipbox. Op voorhand merkten we er gezonde nervositeit, maar ook veel vertrouwen in een goede afloop. Doorheen de wedstrijd, toen Club aanvankelijk de vele mogelijkheden de nek omwrong, sloeg dat om naar een ‘Het zal toch niet?’-vibe, om finaal relaxed te kunnen toeleven naar het laatste f luitsignaal.
Als sinds Verhaeghe aan zet is bij Club droomt hij van een Europees succes. Er was vorig seizoen de overwintering in de Champions League, dat was fenomenaal, maar als Club de Conference League zou weten te winnen, heeft Verhaeghe iets gerealiseerd wat niemand bij blauw-zwart hem ooit voordeed. Dat niemand dan zegt dat het maar de Conference League is, alstublieft: dit is echt wel straf.
Volwassen en vrijuit
Club heeft deze halve finale niet gestolen. Doorheen het hele toernooi was het op de afspraak – niet vergeten dat er stevige tegenstanders als Aarhus, Osasuna, Bodø/Glimt en nu dus PAOK naar Brugge kwamen. Maar Club nam de hordes één voor één, met de kwalificatie in Thessaloniki als een hoogtepunt, ook door de manier waarop. Een nochtans jeugdig Club voetbalde volwassen, vrijuit en met drang naar voren en lef.
Na de rust kwam de zege nooit meer in gevaar. De VAR annuleerde wel nog een penalty voor PAOK na offside – dat was even schrikken. Maar voorts controleerde Club de match. Het stond goed: nóg zo een groot verschil met het tijdperk onder Deila.
Het risico bestaat dat een mens nu al zou gaan denken aan de finale op 29 mei. De achterban kun je dat niet kwalijk nemen, maar we kunnen ons niet inbeelden dat een nuchtere coach als Hayen zich laat afleiden door wat komen kan. Stap per stap, wedstrijd per wedstrijd.
Omdat wij als pers daar niet in moeten meegaan: hoe mooi zou het niet zijn om nog eens naar Griekenland te komen? De finale is in Athene.