“België is een paradijs voor ons”
VERZWAKTE KINDEREN TSJERNOBYL IN LIMBURG OP VAKANTIE
“België was het paradijs toen ik hier de eerste keer kwam. Alles was mooi, ik sliep in een groot huis, geen oorlog of politieke strijd”, beschrijft Viktoria (31). Twintig jaar geleden, net 11 jaar oud, kwam ze als één van de eerste kinderen van Tsjernobyl in Limburg op vakantie om aan te sterken. Sinds deze week is ‘Vika’ er weer, in haar gastgezin, intussen al met twee eigen kindjes.
Met een opvallende plakker op hun bovenarm lopen 29 kinderen uit Tsjernobyl af en aan tijdens hun gratis lunch in het Hasseltse Radissonhotel. Elke vakantie begint met hetzelfde ritueel: bloedprikken. “Dat moeten we laten doen, want we mogen van de overheid geen zieke kinderen uit Wit-Rusland laten overkomen. En de ‘prikster’ van het bloedlabo doet het zo perfect dat de kinderen er niets van voelen. Door het bloedonderzoek kunnen we hun vooruitgang ook opvolgen. Ze hebben vooral veel vitaminen en mineralen te kort”, vertelt Kampenaar Albert Waelburgs (73) van ‘Even van Ons Tsjernobyl’, de vereniging die kinderen en gastgezinnen koppelt. “Onder het peterschap van het bataljon Bevrijding. Persoonlijk wilde ik iets voor de kinderen van Tsjernobyl doen toen ik zelf kanker kreeg.”
Meisjes
Van 7 tot 18 jaar mogen de kinderen elk jaar een paar weken Belgische vitamientjes komen opdoen. Met een opvallend overwicht van meisjes in het gezelschap. “Dat ligt niet aan ons”, lacht Albert. “De gastgezinnen kiezen. Meestal gebeurt dat op basis van hun eigen kinderen, als ze bijvoorbeeld zelf een dochter van 15 hebben.” Zo heeft ook Heidi Waelburgs (31) destijds een ‘nieuw’ zusje in huis gekregen. “Mijn ouders hadden de oproep voor gastgezinnen op de radio gehoord. Ik had zussen en een broer maar ik was een nakomertje van 12 jaar jonger. Dus wilden ze het wel eens proberen. En het klikte vanaf de eerste minuut. We verstonden elkaar amper maar konden ruzie maken als de beste zussen, hé Viktoria”, vertaalt Heidi in vlot Russisch.
Klagen
Twintig jaar later komen ze nog elk jaar bij elkaar over de vloer. Heidi: “Als ik in Wit-Rusland ben, besef ik elke keer hoe goed wij het hebben. Ze hebben nog steeds heel weinig. Vika geeft haar bed af voor ons, eten gaat ze lenen bij de buren of haar moeder. Maar ik moet zeggen dat ik toch ook verbetering zie.” “Vika kende ook heel weinig toen ze voor het eerst bij ons thuis kwam. Fietsen kon ze, zei ze. Maar ze was niet gewend om tussen auto’s te rijden. De eerste keer was een ramp. Toen ze een auto hoorde, is ze gewoon de gracht in gereden”, vertelt Heidi, terwijl Vika meelacht met haar kindjes Nikita en Karina op schoot. “Echte gezondheidsproblemen hebben ze gelukkig niet.”
Trouwfeest
Carla Reynaerts uit Landen (46) is zelf net terug van het trouwfeest van haar ‘Wit-Russische zoon’ en heeft nu opnieuw Anna voor enkele weken in huis. “Een echte ravotter. Voetballen, boksen, skateboarden. Alleen praten doet ze niet veel”, vertelt Carla, terwijl Anna (14) haar uiterste best doet om dat te bewijzen. “Leuk”, meer krijg ik er niet uit. In tegenstelling tot de 15-jarige Vika die enthousiast komt langslopen met alle fijne dingen die ze met gastmama Lydie Philipsen uit Ham gaat doen: “Zwemmen, uit eten, kleedjes kopen.” Dat laatste lijkt de vorige trips al behoorlijk geslaagd, aan haar elegante pakje te zien. Nog tot 21 augustus heeft ze dit keer de kans.