MICHÈLE CONINSX

Voorzitter Eurojust en barones

haal ik er veel energie uit. Ik ben wat dat betreft gezegend. Al ben ik blij dat ik er fysiek toe in staat ben. Want het zijn soms lange, zware en niet altijd evidente dagen. Daarnaast is er toch nog tijd voor een privéleven, voor de familie en de vrienden….”

Hoeveel uren per week werkt u? “Ik zou het niet weten. Meer dan het gemiddelde, denk ik.”

Dat wil ik geloven. “Ik ben daarmee niet bezig. Ik tel dat niet. Er zijn mensen die exact weten hoeveel vakantiedagen ze nog kunnen nemen. Ik heb geen flauw idee. Ik vermoed dat ik nog voor een jaar vakantie heb staan. Vakantie die ik niet meer zal kunnen opnemen.” “Daarmee wil ik niet zeggen dat mijn job mijn vakantie is. Maar het voelt niet aan als een hele zware, onmogelijke taak. Ze geeft mij energie.”

Heeft u een gezin? “Neen. Maar wel een partner. Een hele fijne partner die me ook ondersteunt, maar we hebben geen kinderen. Een mens maakt keuzes in zijn of haar leven. En die keuzes hebben consequenties. Niet altijd evident als je daar eerlijk mee omgaat. Maar dat is hetzelfde voor iedereen.”

Uw partner werkt ook bij Justitie? “Absoluut niet. Hij is burgerlijk ingenieur, hij werkt dus in een heel andere sector. Hij vindt het niet altijd tof dat ik zo weinig vertel over mijn werk. Hij heeft een hele nuchtere kijk op de dingen. Dat zou wel eens kunnen helpen. Maar ik scheid mijn werk volledig van mijn privéleven.”

Wat zou u nog willen realiseren? “Dat is een moeilijke vraag. Ik heb nooit mijn carrière gepland.” Neen? U heeft anders een schitterende loopbaan. “En toch heb ik nooit iets gepland. Ik heb gewoon geluk gehad en de juiste mensen op het juiste moment ontmoet. Ik heb altijd het beste van mezelf gegeven. Ik heb nooit gedacht: vandaag word ik een Europese magistraat. Ik ben onderaan de ladder begonnen en door hard te werken ben ik opgeklommen. “Ik heb me laten vertellen dat u in uw jeugd liever iets met muziek gedaan had. “Dat klopt. Ik had een muzikale droom. Ik volgde notenleer, piano en zang aan de Tongerse muziekschool. Maar het is anders gelopen. Mijn oudere zus en broer deden het schitterend aan de universiteit. Doe maar zoals je broer en zus, zeiden mijn ouders. Achteraf kun je dan nog doen wat je wil.” “En zo koos ik voor rechten. Weet je veel op die leeftijd. Het was pas in mijn laatste jaar dat ik wist dat ik in de magistratuur wilde. Ik heb nooit onrecht kunnen verdragen. In de klas nam ik het al op voor de zwaksten. In die zin is het toch een vrij natuurlijke keuze geworden. Ik denk niet dat er een grote muzikante aan mij verloren is gegaan.”

(lacht) Het valt op dat u na uw studies niet koos voor de gerechtelijke arrondissementen van Tongeren of Hasselt, maar voor Dendermonde en, wat later, Brussel. Waarom? “Een bewuste keuze. Ik wilde onder geen enkel beding professioneel in contact komen met mensen of criminelen die ik kende. Ik wilde dus niet in eigen streek

Wat wij hier op een dag beslissen, kan tot politieacties leiden in meer dan vijf landen met meer dan 500 politieagenten. Voor criminelen is dat een schokeffect. Ze verwachten zoiets niet.