“Stilte is het mooiste compliment”
Nicholas Arnst (23) verbaast half Vlaanderen met eigen tv-show vol goocheltrucs
NICHOLAS ARNST “Zwijgen is de boodschap, hoe hard je omgeving ook zaagt. Zelfs mijn vriendin weet niet hoe ik een gsm door een glazen tafel duw.”
Dat zijn naam momenteel het wifi-wachtwoord is van het VTMgebouw in Vilvoorde, zegt genoeg. De jongen was zelfs nog niet geselecteerd voor de liveshows van ‘Belgium’s Got Talent’ toen productiehuis Operatie Koekoek hem vroeg of hij geen eigen tv-show wilde maken. “Eerst nam ik hun aanbod niet serieus. Dat krijg je nu eenmaal als je bedrijf Operatie Koekoek heet. Maar blijkbaar hebben al die productiehuizen zulke gekke namen. En meenden ze het wel degelijk toen ze zeiden dat ze mijn goocheltrucs in vijf afleveringen op televisie wilden brengen.” VTM loopt hoog met je op. Ik kan me niet herinneren dat een nobele onbekende uit het niets een eigen tv-programma aangeboden kreeg. “Dat is waar. Ik krijg veel kansen. Maar ik besef ook goed dat het nu aan mij is om mijn carrière verder uit te bouwen, vanaf hier. Professioneel goochelaar zijn is altijd mijn droom geweest. Daarom wil ik er nu honderd procent voor gaan. Zelfs al was ik eigenlijk al een andere weg ingeslagen.”
Juist, die van klinische psy- chologie. Je zit in je derde jaar bachelor. Moet jij nu eigenlijk niet op school zitten? “Bwah. (glimlacht) Niet echt. Het is te zeggen: ik concentreer me op de belangrijkste lessen. Tot nog toe heb ik alle examens meegedaan en met succes - ik had in januari maar één buis. Maar ik voel dat mijn leven een andere wending aan het krijgen is. Het zou dus best kunnen dat ik die laatste twee jaar master niet meer afmaak.” Wat maakt van iemand een meestergoochelaar? “Voor mij is goochelen pas interessant als de figuur achter de goochelaar ook echt iets te vertellen heeft. Als je al z’n trucs wegneemt en het publiek nog aan zijn lippen hangt. Hoe iemand op een podium staat vind ik heel belangrijk. Zo heb ik ooit in Londen een Argentijnse goochelaar gezien die verlamd was aan één arm. Die man kwam naar de rand van het podium, keek tien seconden in de zaal en ‘bam’. Ik was al van mijn stoel geblazen. Uiteindelijk deed hij gewone, simpele kaartentrucjes. Maar hij kreeg wel drie staande ovaties en iemand had zelfs tranen in de ogen.” Is dat het summum voor een goochelaar? Drie staande ovaties krijgen? “Een truc is pas geslaagd als je mensen versteld hebt doen staan. Maar er bestaat geen universele respons op verbazing. Sommige toeschouwers reageren heel uitbundig en beginnen te schreeuwen. Vooral in het buitenland is dat zo. De meeste Belgen daarentegen hebben de neiging meer ingetogen te reageren. Als er al een soort van algemene reactie van verbazing bestaat, dan is het vaak een open mond. En stilte. Eigenlijk is dat het mooiste compliment dat je me kan geven.” In ‘Nicholas’ zien we hoe je in de universiteitsbibliotheek van Leuven woorden uit het boek van een studente schudt. En hoe je een leeg blikje Schweppes in een vol verandert. Dat is gemakkelijk natuurlijk: met een camera en een computer kan je alles in scène zetten. “En toch is alles waarheidsgetrouw. Aan de trucs is niet geraakt, evenmin aan de beleving van het publiek trouwens. Dat zou ook niet werken: het is net mooie televisie omdat de reacties authentiek zijn.” Je zegt dat je al elf jaar lang elke dag aan goochelen doet. Of er op zijn minst denkt. Hoe ben je ermee begonnen? “Het was toen een goochelaar op een feestje van mijn ouders toonde hoe hij een muntstuk naar boven liet ‘vallen’, dat ik gefascineerd geraakte. Die man stond op een halve meter van mij en deed een munt naar boven zweven. Dat kon toch niet? Ik ben naar huis gegaan, ben zelf munten gaan halen en ben ermee beginnen te spelen. Sindsdien ben ik niet meer gestopt.” Je bent dus zelf beginnen te experimenteren? Je hebt geen goocheldoos gekocht? “Ik heb inderdaad zelf tien manieren bedacht om dat muntstuk de lucht in te krijgen. Kijk maar. (haalt een groot muntstuk uit zijn zak dat vanzelf omhoog lijkt te bewegen van zijn rechterhand naar zijn linkerhand, nvdr.)
Iets later kwam ik in contact met een Vlaamse goochelaar, die ik twee jaar lang elke week bezocht. Ik ging mee naar zijn optredens en deed nu en dan een kleine act. Voor ik het wist stond ik op het hoogste podium van een goochelwedstrijd.” Jullie geven je kennis dus door. Vreemd, ik dacht altijd dat goochelaars niet met hun geheimen te koop liepen. “Een geheim heeft pas waarde als het een geheim blijft. Goochelaars delen wel technieken met elkaar, maar alleen als ze weten dat ze elkaar blindelings kunnen vertrouwen. Zwijgen is dus de boodschap, hoe hard je omgeving ook zaagt.
(lacht) Zelfs mijn vriendin weet niet hoe ik een gsm door een glazen tafel duw.” Op YouTube staat tegenwoordig elke goocheltruc uitgelegd. Neemt dat de magie niet weg? “Voor mij niet. Mensen begrijpen niet wat ze zien en dus raadplegen ze Google: dat is een logische reactie. Maar eigenlijk is die techniek op zich niet veel waard. Het gaat erom dat je mensen een beleving kunt geven, een illusie kunt tonen.” Je kan ook gewoon je eigen trucs bedenken: dan kan niemand uitvogelen hoe het in elkaar zit. “Ja, en dat is ook essentieel. Maar soms kan het jaren duren vooraleer je een eigen truc onder de knie hebt. Zo heb ik zelf in Tenerife eens een jaar niets anders gedaan dan trucs bedenken en inoefenen.”
In Tenerife? Waarom daar? “Ik heb er van mijn zestiende tot mijn negentiende gewoond met mijn ouders. Mijn vader is een ondernemer en reist veel voor zijn werk. Daardoor ben ik tot mijn negende in Saoedi-Arabië opgegroeid, tot we naar Brugge zijn verhuisd. Na mijn middelbare school in Tenerife, heb ik drie dingen gezworen. Dat ik nooit nog naar België zou terugkeren, nooit zou studeren en nooit mijn dreadlocks zou afknippen. Het is iets anders uitgedraaid.