“Uw verdriet is ons verdriet”

Parijs, vijf maandmaanden na de aanslagen

Het is de eerste lente in Parijs na 13 november 2015. De terrasjes vullen zich. Onze metrolijn heeft een panne. Een vriendelijke Parijzenaar wijst ons de weg naar Place de la Nation: “We kijken meer achterom sinds die dag. En toch moeten we opnieuw leren leven.” Maar hoe? Aan een hotelingang screent een veiligheidsagent onze rugzakken. Even iets uit de auto halen in de garage van ons hotel? Drie sleutels en twee codes hebben we daarvoor nodig. “’t Is een pak meer gedoe sinds die dag”, glimlacht de hotelbediende. Terwijl we in de metro, zo kwetsbaar gebleken in Brussel, dan weer geen enkele keer worden gecontroleerd. Of toch. Eén keer. Bij het verlaten van metrostation Bir-Hakeim checken ze onze ... ticketjes.