“Niemand zal ooit nog mama
Goedele met Margaux - die aan leukemie leed - in december 2014, toen een Zwitserse stamceldonor net had afgehaakt. Margaux. Dat moet zo. Ik voel haar nog steeds bij mij. In het begin heel sterk, nu is ze verder weg. Het besef begintooktekomen.Datzeechtniet zomaar op een dag weer door de deur zal wandelen. Dat gemis wordt elke dag moeilijker.”
Geen slachtoffer
“De eerste maanden heb ik veel gereisd. Geprobeerd een beetje te genieten. Op een gegeven moment moest ik terug naar de realiteit. Ik had de keuze. In een hoekje kruipen en voor de rest van mijn leven een slachtoffer zijn. Of opnieuw een uitdaging aangaan. Margaux zou niet willen dat ik me zou laten gaan. Ik zou het zelf ook niet overleven, denk ik. Dus ben ik voor die nieuwe job gegaan. Daar kan ik het allemaal wat van me afzetten.” “Soms is het confronterend, als ik moeders met hun dochtertjes kleren zie passen. Dat vond Margaux ook zo fijn. ’s Avonds komen dan wel de tranen. Gelukkig heb ik goeie vriendinnen. Ik kan ze bellen om gewoon bij mij te zijn. Soms voor een babbel, maarsomsweetikdatikgewooneen paar uur zal huilen.” Langs de buitenkant zou niemand het raden. Dan zie je alleen de sterke vrouw die haar schouders ophaalt als kennissen snel een andere rayon inslaan omdat ze niet weten wat ze nu nog tegen Goedele moeten zeggen. Maar aanvaarden wat haar dochter moest meemaken, dat kan die sterke vrouw nog steeds niet. “Ik blijf met zo veel vragen zitten. Waarom Margaux? Hadden we meerkunnendoen?Eenandereaanpak? Ik heb dat achteraf nog gevraagdaaneenprofessorvaneenander universitair ziekenhuis. Maar ze zei me dat zij exact hetzelfde traject zouhebbengevolgd.Datwaspijnlijk om te horen, dat het blijkbaar zo heeft moeten zijn. Tegelijk was het ook een geruststelling, dat we alles gedaan hebben wat we konden.” Want in die eerste maanden na haar dood was dat er, dat schuldgevoel. Endevraagofdielijdenswegvanbijna twee jaar wel nodig was geweest. “In het begin blijven alleen die laatste beelden spoken, van een kind dat