Hartverscheurend eerbetoon van Goedele Van Campenhout aan haar overleden dochtertje Margaux (8)
Dat men Margaux (8) zal vergeten. Dat is de grootste angst van Goedele Van Campenhout (45). Goed een jaar geleden verloor ze haar enige kind na een stamceltransplantatie. Ze hadden samen zo lang gevochten tegen leukemie, zo lang gewacht op een geschikte donor. Tot het op was. Nu heeft Goedele een boek geschreven over de strijd van haar moedige meid. ‘Liefste Margaux’, heet het. Een mokerslag. “Ik moet Margaux levendig houden. Ik wil niet over haar zwijgen. Nooit.”
HASSELT -
“Op haar verjaardag wilde ik de hele dag in bed blijven liggen. Niemand zien. Maar dat zou Margaux niet gewild hebben op ‘haar dag’. Dus ben ik met haar beste vriendinnetjes en hun mama’s naar haar grafje gegaan. We hebben er een wensballon opgelaten en daarna thuis taart gegeten en gespeeld. Happy Birthday gezongen, dat ook.” Grafje. Het woord blijft even hangen. Voor Goedele Van Campenhout is het nu, een jaar na de dood van haar dochter, een vast deel van haar woordenschat. “De plek waar het manteltje van Margaux ligt”, zo verwoordt ze het. Maar het hoort niet dat er verkleinwoorden bestaan voor die laatste rustplaats. Dat een kind niet zelf haar negende verjaardagstaart mag aansnijden. “Tot bijna helemaal op het einde dacht ik zelf ook dat we in een rechte lijn richting genezing zaten. Alles komt goed, was het laatste dat ik tegen haar zei. Daar moesten we ook aan vasthouden, aan die hoop.” Het verhaal van Margaux raakte in december 2014 de gevoelige snaar. In een ‘Koppen’-reportage had ze verteld hoe ze al anderhalf jaar leed aan een beenmergfalen. Een ziekte die haar uit school en in het ziekenhuis hield. Na ettelijke therapieën was er nog maar één optie: een stamceltransplantatie.Maardedonordie ze hadden gevonden - een onwaarschijnlijk goede match van 98 procent, bij een man uit Zwitserland - had afgehaakt.
Uit elkaar gegroeid
Desondanks zag het ernaar uit dat het verhaal van dat slimme, vrolijke kindtócheenhappyendzoukrijgen, want er was tegen alle verwachtingen in een nieuwe donor gevonden. EenDuitsedamediebijnaevengoed matchte. Op 5 januari van vorig jaar ging Margaux de kliniek in. Haar immuunsysteem werd stilgelegd, om afstoting van de nieuwe stamcellen te voorkomen, en vanaf dan was het duimen. “Ik heb het niet zien aankomen”, zegt Goedele. “Een banaal virus deed haar de das om. Pas toen ze in een kunstmatige coma werd gebracht, wist ik het. Dit is het afscheid van mijn kind
Goedele VAN CAMPENHOUT Margaux ging steeds verder achteruit.Entochbleefikdenken: Nogheel evenenwegaanweerbeterworden. Ze was aan het wegkwijnen, dat besef ik nu, maar toen kon ik het niet aan om dat in te zien. Pas toen ze in een kunstmatige coma werd gebracht, wist ik het. Dit is het afscheid van mijn kind. Margaux moet dat gevoeldhebben.Ikzagdeangstinhaar oogjes.Zewasbekaf.Zehadrustnodig. Net geen week later is ze gestorven. Op 18 maart 2015.” Heteindevandeenehel,enhetbegin van de volgende. “Ik heb toen een zware rugzak van me afgezet, die van haar ziekte. Maar ik besefte niet goeddatereenveelzwaardereopme stondtewachten.”Debeproevingen volgden elkaar in sneltempo op. Er waren de symbolische dagen. Goedeles verjaardag, die van Margaux. Kerstmis, Margauxs favoriete feest, ging voorbij zonder boom, diner of cadeautje. De sterfdag van Margaux, nadien. En daartussenin een huwelijk dat in stukken brak. “We hebben nog geprobeerd mekaar te vinden in dat grote verdriet. Niemand die zo begreep hoe ik me voelde als iemand die even hard afzagalsik.Maarhetgingniet.Wewaren uit elkaar gegroeid. Voordien al, en door de ziekte helemaal. Ik had geenenergieomooknogaanderelatie te werken. Alleen Margauxtje telde. De wereld ging verder, maar ik zat met haar in een cocon. Ik ben blij dat ik dat zo heb gedaan. Ik zou het niet anders gewild hebben.” Toen Margaux ziek was, hielden moeder en dochter mekaar recht. Positief blijven. De focus op later, als Margaux genezen zou zijn. Maar hetwerdnietbeter.EnnumoetGoedele zichzelf rechthouden. Wonderbaarlijk hoe ze het doet. Ze heeft een nieuwe job, als shopmanager van een winkelketen, en een nieuwe thuis. Nog steeds in Londerzeel, niet ver van waar ze twee jaar geleden nog een zorgeloos gezinsleven had. “Ik dacht dat het moeilijker zou zijn omdeplekachtertelatenwaarMargaux is opgegroeid. Ik heb haar kamer wel meeverhuisd. Haar bedje, haar Barbiehuis, helemaal zoals het vroeger was. In elk huis waar ik ooit zal wonen, zal een kamer zijn voor