DEWITTE & DONCKIER

partij. Wouter Beke is er trouwens altijd bij en ik nodig ook altijd enkele CDH-partijleden uit. Dat is belangrijk, want ik vind een totale scheiding tussen de zusterpartijen aan beide zijden van de taalgrens geen goede zaak. Ik ben voor een unionistisch federalisme, net zoals Wilfried dat was, en tegen een splitsing van het land.” Is het niet aan Europa om die grote structuur over te nemen? “Maar Europa wil en zal dat niet doen. We zijn nu al met 28 lidstaten. Bij elke besluitvorming moeten die overeenkomen, dat is ontzettend moeilijk. Als je dan nog eens alle landen gaat beginnen opsplitsen in regio’s -Vlaanderen en Wallonië, Catalonië, Schotland, noem maar op - dan zijn we op de duur met meer dan 50 landen en is het helemaal onmogelijk om nog beslissingen te nemen. Dan is het gedaan met Europa.” Toch lijkt het erop dat de volgende verkiezingen weer rond het communautaire zullen draaien. “Ik geloof dat niet. Als ik de heren Jambon en Francken bezig zie, merk ik toch dat ze vol vuur het federale niveau verdedigen. Doordat ze geconfronteerd worden met problemen die het hele land aangaan, de vluchtelingenproblematiek en de veiligheid, hebben ze de andere kant van de wer- Dit weekend wordt een standbeeld van Wilfried Martens onthuld op het dorpsplein van Sleidinge (Evergem). kelijkheid leren kennen. Het zou me verwonderen als zij daar geen lessen uit zouden trekken.” Waarom is het water zo diep tussen uw partij en de N-VA? “Ze willen zich allebei profileren. CD&V blijft het moeilijk vinden dat ze niet langer de grootste partij is. Dat begrijp ik, wij hebben altijd de premiers geleverd en ineens word je overvleugeld door een partij met een heel andere, nationalistische ideologie. Dat is moeilijk. Ook ons socio-economische programma is niet hetzelfde, wat daarover ook mag worden beweerd. De N-VA is veel liberaler, veel rechtser, terwijl wij in de middengroep geloven. Daar gebeurt het gesprek, de discussie en de verzoening.” We hebben een enorme achterstand op de begroting. ( valt in) “Och, wij doen vandaag veel te veel aan paniekzaaierij. Wilfried heeft de index vier keer laten vallen én er is een devaluatie geweest. Vroeger gebeurde dat ook allemaal, en in veel heviger mate. Kijk, vroeger spaarde je een leven lang voor een huis. Ik heb de koelkast en de wasmachine nog weten binnenkomen en dat was een belevenis. Vandaag starten we met alles. Wanneer ik naar de kinderen kijk, hebben ze een woning op hun dertigste, gaan ze twee keer op reis en hebben ze twee auto’s. Soms versta ik de mensen niet. Als ik in een reisbureau een koppel hoor discussiëren over een reis van 7.500 euro - dat is 300.000 Belgische frank hé,! - dan zeg ik: ik zou dat nooit doen. ( nadrukkelijk) Er zijn toch ook grenzen aan de materiële welvaart die een volk kan hebben. We moeten misschien opnieuw wat meer investeren in de spirituele welvaart.”

Hoezo? “Of je nu agnost bent, atheïst of gelovig, iedereen is bezig met de reden waarom je hier rondloopt. Wilfried geloofde in een leven na de dood. Ik hoop voor ons dat het waar is, want dan hoor ik hem nog eens ( lacht). Hij geloofde zonder erbij na te denken en dat is een genade. Het maakt het leven eenvoudiger en zachter. Voor anderen is het minder makkelijk. Zelfs met veel nadenken komen ze nog niet tot dat automatische geloof.”

Zoals uzelf? “Tja, hoe moet ik het zeggen? Ik ben nogal realistisch. Zoals mijn moeder. Toen ik haar ooit vroeg of ze begraven of verast wilde worden, antwoordde ze heel nuchter: Wat is dat nu voor een vraag, alsof ik het dan nog zal weten. Ik ben net zo. Ik weet het niet en het is ook niet zo belangrijk. Ik vind het veel erger dat de kerk zichzelf niet heeft kunnen heruitvinden, net nu de nood aan spiritualisme zo groot is. Jammer, maar ze hebben het aan zichzelf te danken. Ze moeten vrouwen binnenhalen en priesters de mogelijkheid geven om te trouwen. En na de mis een tas koffie aanbieden zou ook niet slecht zijn. Kortom, ze moeten het geheel weer wat menselijker maken.”

U spreekt nog veel over Wilfried. (glimlacht) “Ja, ik kan niet anders. Dit weekend wordt een beeld van hem onthuld, aan de KUL is er een fonds W. Martens en de studiedienst van de EVP heeft zijn naam gekregen. Ik kan niet anders dan met hem bezig zijn, hij is heel aanwezig in mijn leven. Hij was mijn soulmate, ik kende hem door en door. Ik bewonderde zijn enorme engagement en intelligentie. Hij wist ook wat armoede betekende, hij had het gekend als kind. Daardoor had hij een hart voor mensen die wat minder hebben. Hij was een goede man. ( pauzeert even) Ik hield echt van de méns Wilfried Martens. Ik hield van hem, hij was de liefde van mijn leven.”