TIM WELLENS
Sprint nog naar tiende plaats
Met tonnen meer zelfvertrouwen dan vorig jaar stapte Tim Wellens gisteren in Valkenburg op de ploegbus richting hotel. Een jaar geleden explodeerden de benen van de jonge Truienaar nog tijdens de laatste beklimming van de Cauberg. Ditmaal had Wellens nog de power om ondanks een solo van vijf kilometer zichzelf te herlanceren en een tiende plaats uit de brand te slepen. Het leverde hem zowaar de prijs van de strijdlust op. “Een troostprijs”, volgens Tim. Pas op het stuk vals plat bovenop de Bemelerberg verscheen Wellens’ kortgeschoren kopje voor het eerst vol in beeld waarna hij onmiddellijk zijn duivels ontbond. In no time zat hij Roman Kreuziger, de Gold Race-laureaat van 2013, op het wiel om hem vervolgens met veel panache voorbij te stuiven. Met zoveel bravoure dat de Tsjech van Tinkoff er zelfs niet aan dacht om bij Wellens aan te pikken. Wat volgde was een oneerlijke strijd van één tegen allen. “Ik had bovendien de pech dat de wind op die strook sterk in het nadeel blies”, knikte Tim. “Een ander nadeel was inderdaad dat ik alleen kwam te zitten. Ik had het liever anders gezien, maar dat heb ik uiteraard niet te kiezen. Het was de bedoeling om met onze ploeg de koers hard te maken. Om die reden zijn Tosh (Van der Sande, nvdr) en Pim (Ligthart, nvdr) er redelijk vroeg aan begonnen. Al vanop zeventig kilometer van de finish. Gallopin, Vanendert en ikzelf moesten dan weer aandachtig vanaf de Kruisberg. Indien er belangrijke namen zouden demarreren, moesten we zien dat we mee waren.” Lotto Soudal reed inderdaad in blok een sterke koers. Enig minpuntje was misschien het gebrek aan roodhemden in de spits van het peloton richting laatste keer Cauberg. Mits wat meer présence vooraan hadden ze voor het broodnodige afstoppingswerk kunnen zorgen ten voordele van Tim. “Ik denk dat je minstens een halve minuut voorsprong moet hebben aan de voet om winstkansen te hebben”, rekende Wellens uit. “Had ik die marge gehad, dan had ik wellicht kunnen aanpikken bij Gasparotto en Valgren en deed ik mee voor het podium.”
Strijdlust
Uiteindelijk moest Tim vrede nemen met een tiende plaats. En mocht hij toch naar het podium. Zijn late aanval had hem zowaar de Herman Krott Trofee opgeleverd voor meest strijdlustige renner. “Een kleine troostprijs”, blies Tim de wangen bol. “Want ik had echt goeie benen. Toen Gasparotzijn to mij inrekende, explodeerden ze een beetje. Maar ik denk dat dat normaal was. Gelukkig kon ik snel herstellen en sprintte ik nog naar een tiende plaats.” Een duidelijk bewijs dat er nog iets op zat. “Zeker. Met de benen van vandaag scheelde het niet veel of ik won.”
Blijven proberen
Wellens betoog was héél verschillend met dat van vorig jaar, toen hij onmiddellijk na de voet van de Cauberg plafonneerde. “Ik heb inderdaad het gevoel dat ik een stap vooruit heb gezet. Vorig jaar was ik niet echt top. Nu wel”, aldus Tim, die allerminst spijt had van zijn offensieve tactiek. “Ik denk dat ik er goed aan gedaan heb om te anticiperen want ik ben er niet zeker van dat als ik gewacht had tot de Cauberg, ik met die twee had meegekund. Ik heb er alles uitgehaald wat er in zat en ga zeker met een goed gevoel naar huis. Het blijft alleen spijtig van het resultaat. Maar als ik blijf proberen, gaat het op een dag wel eens lukken”, besloot hij met een hoopvolle noot.