Waar ben ik mee bezig?

Voor Maastrichtenaar Guy van Grinsven (67), die al vele jaren in Kanne woont, is er een uitgesproken voor en een uitgesproken na 11 september 2001. Praten over die dag grijpt vijftien jaar later nog altijd aan. Bepaalde passages van zijn videoreportage van die dag kan hij nog altijd niet zien. Toch niet zonder dat de ogen vochtig worden. “Ik hoor ook van andere getuigen dat het vaak nog te machtig is. Dat het de rest van je leven zeer doet. Het heeft mijn leven in elk geval veranderd. Ik stond daar te filmen en te fotograferen tegelijk. Als een gek. Ik weet nog altijd niet hoe ik dat gedaan heb. Later is me dat nooit meer gelukt. Een mens is tot meer in staat dan hij denkt. We hebben veel ongebruikt spul in onze hersenpan.” De tekst in het fotoboek is sec. Het begint met wat hij in New York komt doen die septemberdagen in 2001. Met name een reportage maken voor een nieuw magazine en tv-format. Er was die dag zelfs een afspraak voor een shoot bovenin de Twin Towers. Zover komt het niet. Ineens bevindt hij zich te midden van wereldnieuws. En wat doet een fotograaf dan? Van Grinsven schiet in een werkkramp. Aan het eind, als de batterijen leeg zijn en de geheugenkaartjes vol, komt er een besef dat hem nooit meer zal loslaten. Zo eindigt het boek. “Ik stond daar en voor mijn ogen, door de lens, zie ik die ene toren inzakken. Ik hoor een hele lange luide zucht. Vreemd. Want op de tape is helemaal geen zucht te horen. Is juist ontzetting te horen van mensen rond mij. Geschreeuw. Gehuil. Terwijl ik mij enkel een langgerekte zucht herinner. En ik dacht in die seconden aan al die werknemers in die toren daar, die ’s morgens thuis tegen de vrouw, de man of de kinderen Tot vanavond hadden gezegd, en een kus hadden gegeven,