Ann Reymen over amputatie “Mijn nieuwe borsten koos ik op een lingeriesite”
‘75 B’: een boek over de borsten van Ann Reymen. Of over de nieuwe borsten van Ann Reymen. Want de Limburgse MNM-presentatrice liet een preventieve borstamputatie uitvoeren omdat ze belast is met het erfelijke kankergen. Haar borstreconstructie werd niét
‘Als ik ooit iets had kunnen doen om mezelf de ellende van die borstkanker te besparen, had ik het gedaan.’ Dat is wat mijn moeder zei. ‘Het is een redelijk dramatische beslissing om over te gaan tot een mastectomie.’ Dat is wat een dokter zei. ‘Het is verstandig om over te gaan tot een mastectomie.’ Dat is wat een andere dokter zei. ‘Ik weet ook niet wat ik moet doen. Krijg ik nog een glas prosecco?’ Dat is wat mijn jongste zus zei. ‘Voor mij nog een olijf.’ Dat is wat mijn andere zus zei. Bij iedereen ging ik te rade, maar uiteindelijk zou ik zelf de beslissing moeten nemen hoe het nu verder zou gaan. Ik had twee opties: mezelf intensief laten opvolgen of kiezen voor een preventieve mastectomie. Bij de eerste optie zou er van een ingreep geen sprake zijn. Ik zou me vaak genoeg laten screenen en als er dan toch een knobbeltje gevonden werd, konden die borsten alsnog weg. Onmiddellijk zelfs. Dan zou ik niet twijfelen. Een redenering die mijn begeleidende arts volgde. Al zei ze er wel droogjes bij dat ik dan officieel een borstkankerpatient zou zijn. Dan zou ik in behandeling moeten. De ene komt daar snel door, maar de andere moet eerst half sterven om dan te genezen. Ik had eens een week de griep en dat zorgde thuis met die kinderen al voor drama’s. Evident leek me dat dus niet. Bij de tweede optie zou ik ziekte uitsluiten, maar dan zou ik geen echte borsten meer hebben. Dan zou ik onder het mes moeten en dat zou dan weer andere gevolgen hebben. Mijn beslissing viel uiteindelijk pas een halfjaar na de uitslag. Toen mijn collega vroeg om een presentatiejob over te nemen, twijfelde ik geen seconde. Het was een presentatie op een congres over erfelijkheid en meteen zag ik mijn kans schoon om alles te weten te komen wat ik nog wou weten. Niemand zou er weten dat ik zelf ook erfelijk belast was, maar toch zou ik alle nodige vragen kunnen stellen. Mijn plan was waterdicht. Er werden zevenhonderd mensen verwacht, alle- maal vrouwen: moeders, dochters, kinderen, oma’s, tantes en anderen. Tijdens dat congres ben ik vier keer naar het toilet moeten gaan. Ik trok het niet meer, ik kon amper nog ademen. De gezichten die ik zag en de verhalen die ik daar hoorde, bleven aan mijn ribben kleven. Er waren vrouwen die al jaren vochten tegen borstkanker, vrouwen die iemand verloren hadden, vrouwen die hun eicellen invroren omdat ze behandeld moesten worden, vrouwen die overgingen tot embryoselectie uit schrik om hun kind dezelfde belasting mee te geven, noem maar op. Jonge vrouwen, oude vrouwen. De kankers leken willekeurig in het rond gestrooid. Daarvoor was ik redelijk zorgeloos geweest, mij zouden ze niet hebben. Maar toen sloeg de paniek toe. Onderweg naar huis ben ik beginnen huilen en ik ben twee dagen niet gestopt met huilen. Met mijn dochtertjes die op dat moment vijf en twee waren en met de woorden van mijn moeder in het achterhoofd had ik beslist: ik zou iets doen om mezelf de ellende van die borstkanker te besparen. Zonder anderen te verplichten tot diezelfde keuze. Mijn ene zus, Veerle, zou ook voor een mastectomie en borstreconstructie kiezen, terwijl mijn andere zus, Nele, zich goed zou laten opvolgen en screenen. Natuurlijk bleef het wringen. Waarom zou je snijden in gezond vlees? Veertig procent kans op kanker is voor de ene veel, voor de andere weinig. Maar als je weet dat je vier keer gaat vallen als je tien keer springt, besparen sommigen zich liever de blauwe plekken.
Onderweg naar huis ben ik beginnen huilen en ik ben twee dagen niet gestopt
Ann Reymen Radiopresentatrice Ann Reymen vertelt in ‘75B’ over borstreconstructie na preventieve amputatie