Het perfecte stel borsten

Een nieuw paar borsten is geen nieuw paar schoenen. En toch moest er geshopt worden. Ik zou nieuwe tieten krijgen en als ik dan toch kon kiezen, zou ik dat wijs en weloverwogen doen. Een vergelijkende studie drong zich op en mijn blik dwaalde dagenlang af naar elke borst die ik tegenkwam. Overal wou ik aan voelen en alles wilde ik op mijn eigen lijf testen. Als andermans borsten bijna uit een truitje sprongen, besloot ik dat dat erg ongemakkelijk moest zijn en als ze niet te zien waren, vond ik dat ook jammer. Ik stond geregeld met de borsten van collega’s in mijn handen, en in mijn mailbox belandden foto’s van vriendinnen die hun borsten toonden. Toen ik op het punt stond om aan een corpulente man met best wel een stel goede tietjes te vragen of ik eens mocht voelen, wist ik dat ik niet goed bezig was. Om mijn sociale contacten niet in gevaar te brengen ben ik in reclameboekjes van lingeriemerken beginnen bladeren. Een gedoogde vorm van voyeurisme, zeg maar. Ik zou de Pamela Andersons afwegen tegen de Lolo Ferrari’s en die op hun beurt weer tegen wandelende planken met erwtjes. Alsof er niets tussenin was. Want implantaten zijn niet per definitie pornotieten en borsten die je met eigen weefsel laat reconstrueren zijn niet per definitie lege theezakjes. Beide opties kunnen een heel mooi resultaat geven, zoveel had ik me al laten vertellen. Los van het financiële prijskaartje, besloot ik mijn keuze te maken op het gevoel. Figuurlijk dan. Ik wist dat mijn moeder bij haar reconstructie voor eigen weefsel gekozen had en dat zag er goed uit. Tel daarbij een gegronde persoonlijke angst van elk lichaamsvreemd voorwerp dat mogelijk toch in mijn lichaam zou belanden, dus mijn keuze was al snel gemaakt: ik zou voor eigen weefsel gaan.

Uiteindelijk heb ik op de site van La Fille d’O het perfecte stel borsten gevonden. Een handjevol, mooi van vorm en met wat geluk zou ik ook de rest van dat lijf erbij krijgen. Een goede chirurg werd de grootste noodzaak. Dat mag duidelijk zijn.