“Ben ik dan echt veel minder waard dan u?”
Mijn naam is Mohamed Laghmouch, journalist van onze krant. Normaal gesproken spreek ik ook in die hoedanigheid, maar vandaag niet. Vandaag schrijf ik als mens. Ik heb een simpele vraag: ‘Hoe gaat het met jullie?’ Want met mij gaat het niet zo goed. Zeker niet na het lezen van de racistische reacties onder het bericht over het overlijden van Kerim Akyil. Ik was oprecht gechoqueerd. Het deed me denken aan het overlijden van de 15-jarige Ramzi Mohammad. De reacties toen en nu tarten alle verbeelding. “Had hij maar meer kameraden meegenomen”, “Kon hij er niet meer vermoorden”, “Dan zijn we daar al vanaf”, ongegeneerd lachen met een terroristische aanslag waarvan we allen zouden moeten walgen. Maardezeaanslag was anders. Hij vond niet plaats in de Versuz, maar in een nachtclub in Istanboel. Dan is het minder erg. Ik kwam tot de pijnlijke conclusie dat het leven van Kerim, Ramzi, en uiteindelijk ook dat van mij, van mijn vrienden, mijn moeder, mijn vader, mijn zussen, mijn nichtjes en neefjes veel minder waard is. Is dat zo? Ben ik dan echt veel minder waard dan u? In de ogen van velen is dit wat ik ben: een allochtoon, bruin gespuis, een vreemdeling, een bedreiging voor de Belgische normen en waarden. En dat doet echt pijn. Onlangs zei een man mij dat ik toch wel heel goed Nederlands sprak voor iemand van een andere komaf. “Ben je niet geadopteerd?” Absoluut niet. In Hasselt geboren en getogen. We zijn het fatsoen en het respect allang voorbij. Het bestaat niet meer. Op sociale media kunnen we onze gal spuwen op alles en iedereen. Fijn dat er nog mensen zijndiehet‘vrijewoord’verdedigen, die durven zeggen wat anderen denken, klinkt het dan. Degoutant. Hoe kan ik mensen uitleggen dat we niet verschillen? Dat ook wij dezelfde angstendelen,dezelfdedoeleninhet leven hebben, dat ook wij pijn voelen?
Ik ben bezorgd. Bezorgd om de toekomst van België en die van mijn toekomstige kinderen. Ik hou van België. Het is het land dat mijn vader de kans gaf om zijn dromen waar te maken. Het land dat hem ooit als gastarbeider omarmde. De gast werd een burger van dit prachtige land, settelde zich en bracht zijn kinderen naar hier om deel uit te makenvandemaatschappij.Hij bracht ons naar hier om te studeren. Hijkwamhierheen met een droom, maar dromendurfik niet meer. Ik ben bang, want ik mag niet dromen van een België waar iedereen één is. Het omarmen heeft plaatsgemaakt voor het wegduwen, in een hoek. Het is pijnlijk duidelijk dat wat ik ook doe, ik te min ben voor de Belgische nationaliteit.
Ook Kerim had ongetwijfeld goede voornemens voor 2017. Misschien wilde hij voetballer worden, misschien wilde hij de politiek in. Misschien had hij een meisje op het oog en wilde hij met haar trouwen. Huisje, tuintje, boompje. Al die dingen waar we allemaal van dromen. Op 1 januari 2017 besliste iemand daar anders over. Weg dromen, weg goede voornemens. Op 1 januari 2017 heeft niet enkel Kerim het leven gelaten, zo ook het fatsoen en respect.WezijnhetKerimallemaal verschuldigd om te blijven vechten voor een samenleving waarvan wij allemaal deel kunnen uitmaken. Rust in vrede Kerim.