Jos Daerden terug, Rudi Cossey en Erwin Lemmens eruit
Beste Mohamed, Beste Mo,
In de krant van gisteren, de krant waar wij twee samen met vele andere collega’s iedere dag opnieuw met veel enthousiasme voor werken, schreef je dat je gechoqueerd bent door de haatberichten op de sociale media na de dood van Kerim Akyil. Je schreef ook dat je bezorgd bent om je toekomst en je vraagt je af of je echt veel minder waard bent dan wij omwille van je iets bruinere huidskleur. Beste Mohamed, Beste Mo,
Net zoals jou was ik gechoqueerd door die haatberichten op Twitter en Facebook. Generaties komen en gaan, de dood hoort bij het leven, dat aanvaarden we. Maar er is niets zo erg als het verlies van een kind, dat blijft ouders achtervolgen tot hun laatste dag. Wanneer ouders, zoals de ouders van Kerim Akyil, ook nog eens geconfronteerd worden met haatberichten over de dood van hun kind, dan is die pijn niet meer te helen.
Maar wat je niet mag vergeten, Mohamed, is dat het maar om een paar haatberichten ging. Daartegenover stonden honderden en honderden berichten van sympathie en medeleven. Het probleem is dat de media - dus ook jij en ik - vooral aandacht hadden voor die weinige haatberichten en ze daardoor extra in de aandacht brachten en amper aandacht hadden voor de vele positieve berichten van sympathie en medeleven met de familie van Kerim Akyil.
Beste Mohamed, Beste Mo,
Je hebt uiteraard al langer begrepen dat ik me met deze commentaar persoonlijk tot jou richt én tot al degenen van wie je denkt dat we ze niet mogen omwille van hun iets bruinere huidskleur. Ik ga niet ontkennen dat er gevoeligheden zijn. De globalisering, de vluchtelingenstroom en de aanslagen werken dat extra in de hand. Ik ga niet ontkennen dat er spanningen zijn op de arbeidsmarkt. Ik ga niet ontkennen dat er racisten zijn. Maar ook hier mag je niet veralgemenen. Wij Vlamingen zijn over het algemeen best gastvrij. Daarom ook dat jullie ondertussen met velen naar hier zijn gekomen en blijven. Dit houdt in dat we samen onze toekomst moeten uittekenen. Dat kan enkel in wederzijds respect, door elkaar te aanvaarden. Wij jullie zoals jullie zijn en jullie ons zoals wij zijn. Dat kan des te gemakkelijker wanneer we elk onze individuele verantwoordelijkheid opnemen en niet altijd alles van de anderen en de maatschappij verwachten. Dat kan des te gemakkelijker wanneer we ook nog eens samen heel simpele zaken doen; zoals samen naar onze Vlaamse tv-zenders kijken, samen onze en jullie feesten vieren, samen voor Racing Genk of STVV supporteren, of voor pakweg Raja Casablanca of Fenerbahce. Je begrijpt ongetwijfeld wat ik hiermee bedoel. Juist, dan heb ik het over “wij”.
Ik ga niet ontkennen dat er gevoeligheden zijn. De globalisering, de vluchtelingenstroom en de aanslagen werken dat extra in de hand. Ik ga niet ontkennen dat er racisten zijn. Maar ook hier mag je niet veralgemenen