Dobberende borst
Meestal blijft mijn prothese goed zitten. Die siliconen cup camoufleert intussen al negen maanden de ‘verweerde’ huid, de littekens en nog een huidflapje voor een nieuwe rechterborst. Maar mijn vrolijke open zomerjurkjes bleven hierdoorierdoor i in de kast hangen. Mijn bontgekleurd lichaam dat ik na de kankerbehandeling trakteerde op nieuwe tattoos, steekt dus in wat grotere lappen stof. Verandering van kledingstijl lijkt banaal wanneer alles goed gaat. Of toch steeds beter gaat.
Waar ik een half jaar geleden nog totaal uitgeput om negen uur in bed lag na een werkdag, is er nu ’s avonds energie over om datgene te doen wat ik anders moest laten liggen tot het weekend. Sinds een maand of twee gaan er wat meer zorgen naar mijn rechterhand. Die zwelt gemakkelijk op. Vochtophoping. Een vervelende, ietwat pijnlijke bijwerking van de verwijdering van de lymfeklieren, samen met mijn zieke borst. De lymfedrainage-behandeling, nog altijd twee keer per week bij de kinesist, behoedt mij voor een dikke arm. Maar voor mijn rechterhand is er dus bijkomend advies: rustig aan doen. Deze karaktertrek ligt al niet in mijn aard, en het is nog moeilijker als je rechtshandig bent en een eigen coffeebar runt.
Ik wil gewoon weer helemaal de oude zijn. Gewoon. Zijn zoals ik was, met een fris blond kopke. Maar zelfs die nieuwe kroezelige haartjes hebben dat zo niet begrepen. Alles hebben we geprobeerd om mijn lokken weer asblond te krijgen. Een geelachtige ondertoon, donkere plekken, iedere keer opnieuw ging het fout in de kappersstoel. Het werd een experimentele zoektocht naar een andere kleur, eentje die bij mij past. Maar het voelt toch aan alsof ik weer moet inbinden. Het heeft echt lang geduurd voor ik een kleurtje vond waarbij ik mij goed voel. Niet alleen mijn lichaam, ook mijn identiteit is door die smerige ziekte aangetast.
Om mij weer op-en-top vrouw te voelen, is het nu tijd voor nieuwe borsten. Ook al ben ik intussen heel creatief in het aankleden van mijn externe prothese. Zelfs in enkele eigen lingeriesetjes kreeg ik die plastic cup gewrongen, en deze zomer in een badpak dat ik nog had liggen. Voor op vakantie in Spanje. Ik ben niet voor het uitgebreide zonnebaden of het zwemmen, maar ik wilde toch een badpak badpak voor op het strand. Maar ik verzeker je, in een badpak ben je je wel heel erg bewust van dat ding. Zeker toen ik, hoogst uitzonderlijk, een paar baantjes ging trekken in het zwembad en plots merkte dat de borst naast mij dreef. Als alles meezit, dan moet ik me komende zomer geen zorgen meer maken over dobberende borsten. Dan kan ik weer gewoon mijn favoriete ‘Esther Williams’-badpak aan.