“Nergens ter wereld is het zo mooi als in Utah”
Marie-José Musiek (63) uit Genk. Oftewel: Miki BridgersMusiek, sinds ze 43 jaar geleden Lee Bridgers (67) naar de Verenigde Staten volgde en met hem trouwde. “Amerikanen kunnen Marie-José niet uitspreken”, lacht ze. “Sinds ik mijn man heb ontmoet, is het Miki.” Door een toeval bleven Miki en Lee in 1996 in Moab plakken, een plaatsje met 5.000 inwoners in de Amerikaanse staat Utah. “De natuur is hier ongelooflijk. Er is geen plaats in de wereld die zo mooi is als Utah.” Niet verwonderlijk dat jaarlijks 2 miljoen toeristen afzakken naar Moab, waar Miki en Lee hun zaak Dreamride Cycling uitbaten.
43 jaar al woont de Genkse MarieJosé Musiek (63) in de Verenigde Staten. In al die tijd is ze amper twee keer in België geweest. Af en toe moet ze naar haar woorden zoeken. Maar Nederlands spreken - met Limburgs accent zelfs - gaat nog goed. “In de zomermaanden hoor je hier in de supermarkt amper Engels”, vertelt Miki. “Als ik Belgen of Nederlanders hoor, spreek ik hen aan en slaan we een praatje.”
Alles ver weg
43 jaar geleden verliet Miki het Genkse Boxberg voor Amsterdam. Daar ontmoette ze de Amerikaanse artiest Lee Bridgers. Hij nam haar mee naar North Carolina waar ze trouwden. Zijn job bracht hen van Californië over Colorado en opnieuw North Carolina tot in Moab, een plaats in de Amerikaanse staat Utah. “Alles is ongelooflijk ver weg hier”, zegt Miki. “De dichtstbijzijnde grote stad ligt op 100 mijl, 160 kilometer. Soms voelen we ons geïsoleerd. Maar elke keer als we Moab verlaten en terugkeren, voelt het als thuiskomen. Moab is een stadje van amper 5.000 inwoners. In het toeristisch seizoen wonen hier wel 100.000 mensen: in hun vakantiehuis of op hotel of om in de restaurants en hotels te werken.” Dé parel van Moab is het nationaal park Arches. Niet het grootste nationaal park van de VS, maar met zijn natuurlijke triomfbogen die magisch boven het woestijnachtig landschap uitsteken wel een van de mooiste. “Echt ongelooflijk. Een spirituele plaats”, mijmert Miki.
Stom toeval
Daar, in Moab, settelde het koppel zich twintig jaar geleden. Eigenlijk door een stom toeval. Miki: “In 1996 kon mijn man als professor in de Kunsten beginnen aan de University of Arts in Californië. Het zou nog een half jaar duren voor hij kon starten, dus trokken we even naar Moab. Voor zes maanden, dachten we. (lacht) We trokken er wel vaker naar toe om te fietsen, voor de natuur. Om de nieuwe job officieel te maken, moest mijn man nog documenten naar de universiteit sturen. Toen we vijf maanden later onze verhuizing aan het voorbereiden waren, belde mijn man naar de uni- versiteit. Hij had nog altijd niets gehoord. Daar zeiden ze dat ze zijn documenten nooit ontvangen hadden. Intussen hadden ze de job aan iemand anders gegeven. Mijn man is naar het postkantoor van Moab gegaan. Ze zijn beginnen zoeken en hebben de documenten gevonden: de enveloppe was tussen een venster en een weegschaal gevallen en blijven liggen.” ( lacht)
“We waren een beetje in paniek”, gaat Miki verder. “Gelukkig is Moab wel een mekka voor mountainbikers, voor extreme sporten. En ook steeds meer voor fietsen op de weg. Nog niet zolang geleden werden fietsers hier gewoon van de baan gereden. Er zijn geen fietspaden en Amerikanen hadden het niet op fietsers. Terwijl voor ons fietsen ons leven is.” Met een kredietkaart begonnen Miki en Lee hun eigen zaak: Dre- amride Cycling. Miki: “Nu organiseren we al twintig jaar fiets- en trektochten in de natuur. Niet voor grote groepen, maar voor enkele personen. We houden het bewust klein om de omgeving niet te beschadigen. Voor ons is natuur alles. We proberen plekken te bereiken die niet zomaar toegankelijk zijn voor de gewone toerist. Of die moeilijk te vinden zijn. We nemen hen mee naar muurschilderingen van duizenden jaren oud. Ik leer hen planten herkennen. Welke je kan eten of hoe je ze als medicijn kan gebruiken.”
Afgelopen zomer was het hier een maand lang 45 graden. Onvoldoende drinken tijdens een tour is dan levensgevaarlijk
Heetste zomer ooit
Zelf is Miki ook herbalist en nutritionist van opleiding: genezen met kruiden, hoe omgaan met gezonde voeding... “Als de klanten willen, kan ik ook voor aangepaste voeding zorgen die energie geeft om de tocht aan te vatten. Zo’n tocht, zowel te voet als met de fiets, is niet niks: veel zandpaadjes, klimmen op rotsen, tussen kliffen. Daarom laten we deelnemers op voorhand een vragenlijst invullen. Zo kunnen we inschatten wat hun niveau is. Bij een meerdaagse tocht tasten we de eerste dag af wat ze aankunnen. Het is hier ook ontzettend warm. Afgelopen zomer hadden we de heetste zomer ooit. Global warming, hé. Het is een maand lang bijna 45 graden geweest. Dat is heet.”
“Al is de hitte wel te verdragen als je het gewoon bent. Het is droge woestijnwarmte, waardoor het te doen is. Zelf trek ik dan liever naar de bergen, waar het frisser is. Maar onze gasten verkiezen de omgeving van Moab. Dan vertrekken we ’s morgens vroeg. Voor zonsopgang. Dan is het nog te doen. En belangrijk: we nemen
veel water mee. Onvoldoende water drinken in deze omstandigheden is levensgevaarlijk.” “We leren mensen respectvol met de natuur om te gaan”, gaat Miki verder. “Jammer genoeg zijn er veel organisaties bijgekomen die tours met grote groepen doen. Die jeeps door de natuur rijden, lawaai maken en alles vernielen. Wij houden het kleinschalig: twee, drie personen en een gids. Natuurlijk verdien je daarmee niet het grote geld. Als wij op het einde van het jaar evenveel verdiend hebben als uitgegeven met die
tours, dan zijn we blij.” ( lacht)
Fietsen op maat
Hun inkomen halen Miki en Lee vooral uit de verkoop van op maat gemaakte fietsen. “Speciale fietsen. Van titanium, carbon, staal of aluminium. Mijn man beschilmet dert ze ook, het zijn echte schilderijtjes. Natuurlijk is zo’n fiets niet goedkoop: van 4.000 tot 25.000 dollar, afhankelijk van wat de klant wil. Klanten die een tour komen doen, kunnen onze fietsen uittesten en bestellen er dan één. Of omgekeerd. Ze komen voor een fiets en boeken ook een tour. We verkopen onze fietsen wereldwijd: mensen die ons opbellen nadat ze op onze website geweest zijn. Na een heel proces van metingen wordt de fiets op maat gemaakt en opgestuurd.” Sinds Miki in 1974 naar de VS getrokken is, is ze nog maar twee keer terug in België geweest. “Bij de zestigste verjaardag van mijn zus, vijf jaar geleden, ben ik als verrassing naar België gekomen, betaald door haar kinderen. En eind 1996 voor de begrafenis van mijn vader”, vertelt ze. “Dat is ook de laatste keer dat ik mijn moeder gezien heb. Zij had Alzheimer, ze herkende niemand meer. Tot ik binnenkwam. Ze keek naar mij en zei: Marie-Joséke. Na al die jaren herkende ze mij. Dat was zo speciaal. Een jaar later is ook zij overleden.” “Mijn ouders zijn wel twee keer bij ons in Amerika geweest. Toen onze dochter twee was, zijn ze ons in San Francisco komen bezoeken. En dan nog een keer in North Carolina, bij de familie van mijn man. Toen zijn ze twee maanden gebleven. Ze vonden het geweldig om de familie van mijn man te leren kennen.”