“Met Raoul Hedebouw hebben we nu ook een spits”

“Neen, Raoul Hedebouw verhuist nu niet naar Vlaanderen. Maar ik kan jullie meteen geruststellen: tijdens de verkiezingscampagnes zal onze sociale versie van Bart De Wever overal in Vlaanderen te zien zijn”, zegt voorzitter Peter Mertens van de PVDA. “En n

Hij heeft het weer gedaan. Met zijn boek ‘Hoe durven ze?’ stond hij een heel jaar lang in de top 10 van best verkochte boeken in Vlaanderen. Er werden meer dan 25.000 exemplaren van verkocht. En met zijn opvolger ‘Graailand’ staat hij opnieuw vanaf de eerste week in de top 10. Steevast staat er een kookboek dan wel een dieetboek op nummer één. Nu Jeroen Meus en collega’s niet meteen een nieuw boek in de aanbieding hebben, had Peter Mertens gehoopt dat hij nummer één kon worden. Dat is hem niet gelukt. Want wat staat er nu op nummer één? Juist, het boek ‘Nooit meer diëten’ van Sandra Bekkari, een kookboek vermomd als dieetboek. Of is het omgekeerd? Hoe dan ook, de PVDA-voorzitter is duidelijk blij met het succes van ‘Graailand’.

Peter Mertens: “Een tweede boek schrijven nadat je met je eerste boek veel succes hebt gehad, ligt niet voor de hand. Ik heb geen toverrecepten zoals de druïdes die blijkbaar hadden. Ik heb dan ook lang getwijfeld. Maar Tom Lanoye en Dimitri Verhulst vonden dat ik het absoluut moest doen. Ook omdat er blijkbaar een publiek is voor dit soort boeken.”

Welk is dat publiek?

“Er is veel onzekerheid in wat ik deze Trumpiaanse tijden zou noemen. Te veel mensen vallen uit de boot, verliezen hun werk, komen niet meer aan bod omdat ze zogezegd te oud zijn of langdurig ziek. Ze zijn op zoek naar antwoorden. Het zijn deze mensen tot wie ik me richt in een eenvoudige taal, met ook duidelijke en sprekende voorbeelden om tot coherente antwoorden te komen. Ik denk dat het ook de sterkte was van mijn eerste boek. Veel mensen hebben me gezegd dat het het allereerste boek was dat ze lazen.”

In uw nieuw boek haalt u zwaar uit naar wie veel geld heeft en naar de politici.

“Er zijn mensen die gewoon te rijk zijn voor deze wereld. Ik noem hen de grootgraaiers. Die grootgraaiers zijn geen politici. Maar het zijn wel de politici die dit mogelijk maken. Zij schrijven de wetten die het mogelijk maken dat de grootgraaiers hun geld kunnen verstoppen in fiscale paradijzen genre Panama, waar er driemaal meer postbussen zijn dan inwoners. Die verstopindustrie mag dan al legaal zijn, het is in ieder geval niet normaal en al helemaal niet ethisch. We moeten daar tegen vechten, zoals we tegen het gebruik van asbest hebben gestreden, tot het verboden wordt.”

Waarom doen de politici dat?

“Omdat er een verwevenheid is en ze zelf een graantje meepikken. Vooral onze Europese politici blinken daarin uit. Karel De Gucht zit bijvoorbeeld in de raad van bestuur van Arcelor en Neelie Kroes in die van Merrill Lynch, hoewel ze beloofd had nooit in een raad van bestuur te zullen zetelen.