De rug gerecht
Zaterdag 13u. “Het nieuws met…” Een radiostem somt de hoogtepunten van het nieuws op. De ritzege en bijgevolg quasi zekere eindzege van Ben Hermans in de Ronde van Oman behoort niet tot het lijstje. Vreemd, want was de rittenkoers in het Sultanaat enkele dagen eerder geen voornaam radionieuws toen ene Tom Boonen er tegen het asfalt was gestuiterd? Ben Hermans heeft zich geregeld een beetje miskend gevoeld door de buitenwereld en dit akkefietje bewijst zijn gelijk. Zij die zich binnen het peloton bewegen, weten wel beter. De Diepenbekenaar geldt als een steengoed renner. Ook de term modelprof valt wel eens. Hermans kent natuurlijk de pech dat als hij een mooie koers wint, dat op een kalkstenen rots is, 1.235 meter hoog aan de zuidoostkust van het Arabische Schiereiland. Let maar eens op de finishbeelden: enkel een handvol Omani en wat ingevlogen journalisten staan er de renners op te wachten. Daarnaast heeft Hermans ook zijn deel van de pech al gekend tijdens zijn negenjarige profcarrière. Blessures remden zijn opgang regelmatig af. Denk maar aan zijn val in Plouay, eind augustus 2015. Het seizoen waarin hij naast de Brabantse Pijl nog twee andere profkoersen won. En ei zo na de Ronde van Oostenrijk en die van Polen op zak stak. Ben brak in Plouay twee ruggenwervels. Millimeterwerk was het, of zijn sportcarrière was fini. Hij kende geluk, maar tegelijk de pech dat hij zijn erelijst niet verder kon aanvullen. Ben zat al snel weer op het smalle zadel. Met pijn. 2016 was voor hem het jaar waarin het net niet wilde lukken. De Ronde van Burgos verloor hij nipt van Alberto Contador - op de dag dat Greg Van Avermaet aan de Copacabana naar goud sprintte - en zijn super offensieve Vuelta leverde hem niet een verdiende ritzege op, enkel een knappe veertiende plaats in de eindstand.
Een verlengd verblijf bij BMC? Hermans moest tot diep tijdens die Vuelta wachten vooraleer hij zijn kribbel mocht zetten onder een eenjarig contract.
En dus rechtte Ben nogmaals zijn rug. Dankzij zijn vele doen en nog meer laten de voorbije winter, wijst de weegschaal nu vier kilogram minder aan. Vier: zo vaak prijkt het cijfer één dit seizoen eveneens achter zijn naam. BMC’s beste transfer tot dusver blijkt vooralsnog de contractverlenging van de 30-jarige Limburger te zijn. Ben is duidelijk rijp voor een beschermde rol tijdens zijn geliefde heuvelklassiekers. Wedden dat als Hermans in Valkenburg of Ans zegevierend over de streep bolt, hij hoogtepunt nummer één is van het radionieuws?