Onze Japanse schone is jarig

hebben in de raadzaal van Itami. “We sturen 30 van onze werkloze tuinmannen naar België die daar een Japanse tuin moeten aanleggen.” “Op voorwaarde dat ze de grond voor niks geven”, zal de oppositie daarop gerepliceerd hebben. Daarop zijn alle ogen opengegaan voor zover dat mogelijk is bij Japanners, knikten hun hoofden instemmend, werden kruiken sake onthoofd (en wellicht geledigd) en de plechtige belofte bezegeld: “Wij schenken Hasselt een tuin!” (Maar dan in ’t Japans). En dus werden de Hasselaren eigenaar van een 2.5 hectare groot landschaps- en architecturaal juweel. Een schitterend doordacht concept waar werd gewerkt, of moet ik zeggen gespeeld, met hoogten en laagten, met water en licht, met vlakken en rotsen, met rust en onrust. Er staat zelfs een theehuis aan het water, met de voeten tussen de koi’s. Het is een belevenistuin geworden, de grootste Japanse tuin in Europa, waar menigeen ons om benijdt. Maar daar geven we niet om want ze is van ons. Ze is nu 25, volwassen en volgroeid. Wie haar nog niet heeft beroerd weet niet wat ie mist. Voor een prikje laten ze je binnen en wie een cultuurpasje heeft mag zelfs helemaal voor niks haar paden betreden. Wie haar wil bezoeken: laat je begeleiden want ze zit vol verrassingen. Elke stap kan een uitdaging zijn en met alles wat je aanraakt ontsluier je een beetje van haar schoonheid.