Doorkijkkerkje

Het doorkijkkerkje van Borgloon werd door de lezers van de Britse krant The Guardian uitgeroepen tot een van de mooiste plekjes van Europa. Ik weet niet of u het kerkje al met eigen ogen gezien hebt, maar als dat niet zo is, moet u het zeker eens bezoeken. In een perfecte harmonie met de mooie Haspengouwse omgeving, toont het zich vanuit iedere hoek op een andere manier. En als – zoals de laatste dagen – de zon meewerkt, staat er geen rem meer op haar schoonheid.

Het doorkijkkerkje is klein, maar ambitieus. Het is intussen een monument voor wat niet meer zal zijn, want het werd gerealiseerd door het provinciebestuur. In de toekomst kunnen we dit soort initiatieven vergeten. Dat hebben we te danken aan de gulzigheid van de Vlaamse overheid, die langzaam maar zeker de provinciebesturen aan het uitkleden is. Benieuwd of we nu meer Vlaamse projecten in Limburg zullen zien. Ik reken er niet op.

Waar zullen we in de toekomst nog ambitieuze gebouwen zien verrijzen? De Nederlandse schrijver Herman Koch voert in een van zijn boeken een fictieve burgemeester op die mijmert over een Amsterdams bouwwerk. “Het oorspronkelijk ontwerp voor de opera was een gebouw in wit beton. Te groot, oordeelden de omwonenden. Te wit. Er werd gestemd. Het moest allemaal een maatje kleiner. Voor het witte beton kwamen roze baksteentjes in de plaats. De democratie in een notendop. Overal waar gestemd mag worden, kiest men voor iets kleiners, voor hetzelfde bouwmateriaal als waaruit onze eigen poppenhuizen zijn opgetrokken.”

En dan komt zijn conclusie: “Het met de opera samengevoegde stadhuis, staat op geen enkele ansichtkaart. Geen enkele toerist zal een selfie maken met de Stopera als achtergrond.”

Het soort gebouwen waar storm tegen gelopen wordt, waar comités tegen gevormd worden, waarvan men schande spreekt omdat men ze te duur of te lelijk vindt… zijn inderdaad de gebouwen waar iedere toerist of bezoeker zijn selfies maakt. Of waar prentbriefkaarten van gemaakt worden. De grootste proteststemmen tonen ze aan hun bezoekers, alsof ze altijd al de grootste propagandisten van dit stukje durf geweest zijn.

In het Hasseltse museum Z33 loopt op dit ogenblik een tentoonstelling over de gemiste Limburgse skyline; een tentoonstelling van gebouwen die ontworpen werden maar nooit gebouwd. Een catalogus van verloren ambities en gefnuikte trekpleisters. Het is veelzeggend dat de meest indrukwekkende en mooiste Limburgse sites, de majestueuze gebouwen uit ons ver vervlogen mijnverleden zijn.

Wanneer komt de ambitie terug? Het lieflijke maar gedurfde doorkijkkerkje blijft een zachte pleister op een gemis.

In de toekomst kunnen we initiatieven als het doorkijkkerkje in Borgloon vergeten. Dat hebben we te danken aan de gulzigheid van de Vlaamse overheid