“Wil nu geen superheld
Riemstenaar TOM DUMOULIN
De derde van Nibali of de tweede van Quintana was voor de Giro-organisatie publicitair misschien interessanter geweest. Maar aan de eerste van Dumoulin viel in de honderdste Ronde van Italië niets af te dingen. Heersen in het tijdrijden, volgen in de bergen. Dat het tot de slotdag zo spannend was, had de Nederlander vooral aan zichzelf en zijn darmen te danken. “Wat heeft MVV gedaan?” Dan heb je net de 100ste en spannendste Giro gewonnen, ben je de eerste Nederlandse eindwinnaar ooit en is je eerste vraag aan de reporter van de radio het resultaat van je favoriete voetbalploeg. Tom Dumoulin bezorgde Nederland gisteren een wielerdelirium. De eerste zege in een grote ronde sinds Zoetemelk in de Tour van 1980. Maar wel een oververdiende zege. Het deelnemersveld van de 100ste Giro was het strafste in jaren, de slotweek was gigantisch zwaar, zijn ploeg Sunweb heeft niet hetzelfde budget of goeie knechten als Sky, Movistar of Bahrein-Merida en zijn rivalen trokken in de slotweek alle schuiven van hun trukenkast open.
Darmlozing
Dat het zo lang spannend was, lag aan Dumoulin zelf. Hij mag nog de komende jaren nog zes Giro’s winnen, Dumoulin zal voor altijd herinnerd worden aan die dinsdagnamiddag 23 mei, toen hij - de rozetruidrager - de berm indook voor een dringende darmlozing. “Ik kan er nu wel om lachen. Maar dat moment was het begin van enkele loodzware dagen. Ik had nadien moeite om voldoende te eten en zo de energievoorraad op peil te houden. Ik vreesde te breken, maar ik ben zo blij dat ik het uiteindelijk toch heb gehaald.”
Dumoulin begon aan de slottijdrit met 53 seconden achterstand op Quintana en moest ook enkele tellen goedmaken op Nibali en Pinot. De druk was hoog. “Ik heb in de nacht van zaterdag op zondag gelukkig goed kunnen slapen. Na de verkenning ’s ochtends was ik gerustgesteld, maar toen ik nadien moest wachten om er aan te beginnen, was ik heel nerveus. Mijn hartritme in rust zal zelden hoger geweest zijn. Maar gelukkig heb ik de gave om steeds rustig te blijven.” Dat lukte de concurrentie niet.
Maastrichtse heuvels
Zijn ijzeren hoofd is niet de enige reden dat hij hier Quintana en Nibali verslaat. Hij heeft het ideale profiel voor de moderne ronderenner. Klimmers die in de bergen minuten wegrijden van de anderen bestaan niet meer, tenzij met illegale middelen. Het moderne mantra luidt: heersen in de tijdritten, volgen in de bergen. “Sommigen vragen zich af waarom ik plots zo goed kan klimmen. Maar ik ben nooit een slechte klimmer geweest. Ik had het altijd al in mij, maar heb mij er in de beginjaren nooit op toegelegd. Ik groeide op in Maastricht. Daar heb je wel heuvels, maar geen bergen. Pas de jongste jaren ben ik op trainingskampen naar de bergen getrokken in de Sierra Nevada en Tenerife. Ook mentaal maakte ik een switch. Ik kan meer lijden. Ik verloor ook wat gewicht.”
Dumoulin maakt Nederland de komende dagen en weken wielergek, maar is een atypische Nederlandse renner. Anders dan Gesink, Mollema, Kruijswijk en 90 procent van de andere huidige profs is hij geen Rabobankproduct. Dumoulin werd groot gemaakt bij zijn huidige ploeg en deelt dezelfde visie op wielrennen als ploegbaas Iwan Spekenbrink: hard werken, lekker gewoon doen en niet per se de eerder bewandelde paden volgen. “Het is niet omdat ik de Giro won, dat ik mijn leven ga wijzigen. Ik hoop dat ik nu ook niet aanzien zal worden als superheld. Ik ben er vrij zeker dat ik altijd mezelf zal blijven en de mensen mij ook niet anders zullen gaan behandelen.