ZIJN GELD OF ZIJN LEVEN

De voorbije zeven jaar onderging Kris Peeters (50) uit Leopoldsburg maar liefst drie operaties, 54 bestralingen en drie chemokuren. Desondanks zitten er ondertussen twintig kankertumoren verspreid over zijn hele lichaam. “Niet te genezen”, zeggen de artsen in Leuven, die hem doorverwijzen naar het universitaire Erasmusziekenhuis in Rotterdam. Daar komt hij nu in aanmerking voor een gratis experimentele behandeling. “Maar voor de ziekenhuiskamer moet ik uit eigen zak 1.000 euro per dag betalen,en ik weet niet eens hoe lang ik zal moeten blijven.” En dus staat Kris voor een verschrikkelijke keuze: zijn geld of zijn leven.

“Willen die mensen in Nederland mij nu echt helpen, of hopen ze mij gewoon uit te buiten?”, vraagt Kris zich af. Dat gevoel kreeg hij al nog voor hij één voet in het Erasmusziekenhuis in Rotterdam gezet had. “Ze hadden mij daar nog niet eens gezien, maar om een afspraak te kunnen maken, moest ik al duizend euro overschrijven”, zegt Kris. “Waarom? Ik weet het niet. Net zoals ik niet weet wat die experimentele behandeling inhoudt. Ik ben twee keer vijf minuten daar geweest, en het enige wat ik weet is dat ze mij niet kunnen genezen, maar dat ze mij wel willen proberen te helpen.”

Die experimentele behandeling is volgens de artsen gratis, maar de kostprijs voor de opname in het ziekenhuis bedraagt duizend euro per dag. Een waanzinnig bedrag dat Kris volledig zelf zal moeten betalen. “Mijn ziekenfonds, De Voorzorg, komt niet tussen, omdat het om een experimentele behandeling in het buitenland gaat.”

Verlamde arm

En zo leeft Kris voor de zoveelste keer in zijn lange lijdensweg tussen hoop en vrees. Een lijdensweg die begon in 2010, op een doodgewone ochtend. Hoewel hij geen klachten had toen hij ging slapen, werd hij wakker met een deels verlamde arm en een stram been. “Met mijn linkeroog kon ik ook bijna niets meer zien, en aan mijn rechterkant was ik doof”, vertelt Kris, die meteen naar het ziekenhuis gebracht werd. Daar volgde al snel de diagnose: een brughoektumor in de hersenen. Meestal goedaardig, maar uiterst zeldzaam. “Ik ben in allerijl overgeplaatst naar het Jessa Ziekenhuis in Hasselt. Daar ben ik geopereerd, een operatie die maar liefst 21 uur geduurd heeft. Ze zijn ’s middags begonnen, en daags nadien ’s ochtends waren ze klaar.”

Rugpijn

Een lange revalidatie volgde, en na verloop van tijd ging het weer goed met Kris. Tot ze op één van de halfjaarlijkse controles eind 2012 een nieuwe hersentumor opmerkten. Opnieuw moest hij onder het mes, en opnieuw leek nadien alles onder controle. “Drie jaar geleden kreeg ik in de zomer echter last van rugpijn, en niet veel later was mijn linkerbeen zo goed als volledig verlamd. In het ziekenhuis van Mol bleek dat er een nieuwe tumor gegroeid was. Niet in de hersenen, maar in mijn ruggengraat.” Kris werd met spoed overgebracht naar Hasselt, waar hij - voor de derde keer - geopereerd werd. Tijdens die operatie bleek dat er niet één, maar acht tumoren in Kris’ ruggengraat zaten. “Mijn ruggenwervel was zelfs al voor driekwart weggevreten door de tumoren.” Om die te bestrijden, krijgt hij maar liefst 54 bestralingen en drie chemokuren. “Een normaal mens mag maximaal 40 bestralingen krijgen. Van die chemo ben ik ook verschrikkelijk ziek geweest.”

Tennisbal

Het mocht allemaal niet baten. De chemo sloeg niet aan, en de tumoren breidden uit. Vandaag heeft Kris twintig tumoren, verspreid over zijn hele lichaam. “Ik heb er vier in mijn hoofd, negen in mijn ruggengraat, drie aan mijn bekken, en één aan mijn staartbeen, aan mijn nieren, aan mijn dikke darm, aan mijn rib en in mijn lever. Sommige daarvan hebben zelfs de grootte van een tennisbal.”

In maart van dit jaar krijgt Kris dan ook een bijzonder zwaar verdict. “We kunnen u niet genezen, er zijn geen opties meer”, zeggen de artsen in Leuven, die hem wel aanraden een tweede opinie te vragen in Rotterdam. Daar wordt dus duidelijk dat een eventuele behandeling sowieso een kostelijke zaak wordt. “Ik wil absoluut blijven leven. Ik heb bovendien wel wat centen, daar gaat het niet om. Maar duizend euro per dag, dat vliegt razendsnel de deur uit. Dat kan toch niemand blijven betalen?”

Betalingsgarantie

Een voorschot van duizend euro is volgens het Erasmusziekenhuis in Rotterdam echter geen uitzondering. “Bij patiënten uit het buitenland vragen wij van het ziekenfonds een betalingsgarantie”, zegt Sylvia Marmelstein van het Erasmusziekenhuis. “Als die niet kan gegeven worden, moet de patiënt een voorschot betalen. De grootte van dat bedrag is afhankelijk van de afdeling, en in het geval van oncologie is dat vrij duur. Het gaat om een inschatting van de eerste kosten van de behandeling.”

Toch blijft het vreemd dat de patiënt dat voorschot nog voor de eerste consultatie moet betalen. “Dat is hier inderdaad de gang van zaken. Als de patiënt uiteindelijk niet start met de behandeling, waardoor het voorschot te hoog blijkt, krijgt hij het verschil terugbetaald. Dat is het standaardproces voor onverzekerde zorg.” Ook de dagprijs van 1.000 euro voor een kamer is volgens het ziekenhuis “niet uitzonderlijk als er geen tussenkomst van een ziekenfonds is.”

In een reactie zegt Paul Callewaert, secretaris-generaal van de Socialistische Mutualiteiten waartoe dus ook De Voorzorg behoort, dat hij de situatie van Kris Peeters opnieuw wil bekijken. “Wij zijn een ziekenfonds dat de gewoonte heeft om tot het uiterste te gaan, en zullen dat in dit geval ook doen.”

Pr i n te d

an d

di s t r i b u te d

Pr e s s R e a d e r. c o m

COPYR IG H T A N D P R OT EC T E D

by

P ressReader

+ 1 6 0 4

2 7 8

4 6 0 4

• ORIGINAL COPY • ORIGINAL COPY • ORIGINAL COPY • ORIGINAL COPY • ORIGINAL COPY • ORIGINAL COPY •

BY A P P L I C A B L E LAW

Ik wil absoluut blijven leven. Maar duizend euro per dag, dat vliegt razendsnel de deur uit. Dat kan toch niemand blijven betalen?

Kris PEETERS