Peer smult van baard en fluit
Ruim 20.000 bezoekers op 33ste Blues Peer
Met in totaal een flinke 20.000 bezoekers heeft Blues Peer een succesvol festivalweekend beleefd. Hoogtepunten waren er onder meer dankzij ZZ Top en Jethro Tull. Al bleek ook de biertap naar goede gewoonte een essentieel ingrediënt van een gezellig weekend. In Peer maken ze er al jaren een goede gewoonte van om ook blues- en ander talent uit de eigen Lage Landen te programmeren. Zo zorgde vrijdagavond al The King Alive – met Perenaar Jan Bas als Elvis – voor een bijzonder gesmaakte set. Een tribute act inderdaad, maar dan wel eentje waarbij tot helemaal aan de mixtoren luidkeels ‘I Can’t Stop Loving You’ meegekeeld werd en die tijdens ‘Suspicious Minds’ de houten vloer van de tent liet meetrillen. Ook uit eigen land: Walter Broes die intussen al zo’n keer of zeven op de Peerse festivalplanken stond met zijn Seatsniffers. Nu heeft de band naamsgewijs wat betere manieren ontwikkeld, met de Mercenaries schakelde Broes onmiddellijk naar een hogere rockversnelling, wat leidde tot de eerste voorzichtige schuifeldansjes van de zaterdagmiddag.
Mobilhome
Nog zo’n fijne Peerse traditie: de presentatie. Dit keer mocht zanger-schrijver-dichter Rick de Leeuw de bands aankondigen, en dat deed hij op charmant-ludieke wijze. Of wat te denken van de foutgeparkeerde Nederlandse mobilhome die spontaan door De Leeuw verloot werd. Geregeld stond de man ook ergens op de eerste rij vrolijk mee te huppelen, en zowat de halve weide moet dit weekend wel een babbeltje geslagen hebben met deze Mister Sympathiek.
Maar de muziek dus. Bij Jon Cleary – rhythm ‘n’ blues meets funk in New Orleans – spatte het enthousiasme van de bandleider en zijn makkers. De tanden gingen helemaal bloot bij die massale respons uit het publiek. Mike Zito predikte even later dan weer: “Make blues not war”. En zijn “let’s have more sex and less politics” kon – of wat dacht u – op luid gejoel rekenen. In een volle tent zorgde Tattoo Mike voor het ene na het andere acrobatische hoogstandje met zijn gitaar. Meer heeft de doorsnee bluesrockfan niet nodig, de nodige dosissen gerstenat niet meegerekend.
Eden Hazard
Tijd voor grijze – of zelfs geen – haren. The Five Blind Boys of Alabama bleken nog met vier te zijn, en naar de fysieke paraatheid te oordelen binnenkort met nog minder. Al was het nog altijd genieten van de samenzang. Dat het ooit al beter geweest is: dat gevoel hebben wij de laatste maanden als we naar de Rode Duivels kijken. En dat gold zaterdag precies ook wel voor hun muzikale naamgenoten The Red Devils. In Peer bleef het naar ons gevoel bij stevig doch steriel gitaarspel, maar kwam het nooit tot een messcherpe infiltratie à la Eden Hazard. Of was het enthousiasme in de tent geminderd omdat het intussen ongeduldig wachten was op dé act van het weekend? Na een middagje ontspannen shoppen in NoordLimburg (waarover meer op bladzijde 15 van deze krant) stapte ZZ Top zaterdagavond ogenschijnlijk scherp het podium op. Met klassiekers ‘Gimme All Your Lovin’ en ‘Pincushion’ vroeg in de set joeg de nv Baard al snel de vlam in de pan. En ja, met hun legendarische danspasjes krijgen ze nog ieder festivalpubliek wild. De ZZ’s toonden zaterdagavond trouwens hoe je met respect leentjebuur kan spelen, met strakke versies van Jimi Hendrix (‘Foxy Lady’), Merle Travis (‘Sixteen Tons’) en Elvis (‘Jailhouse Rock’). Vuurwerk en andere showtoestanden waren er niet bij, enkel een gerodeerde band, en zo kwam, zag en overwon een doeltreffend ZZ Top Peer. Voor een opvallend divers publiek trouwens: de concentratie aan AC/DC-,
Motörheaden Scorpionsshirts was vermoedelijk nooit zo hoog op een bluesfestival. Maar ook de eigen merchandising deed goede zaakjes zaterdagavond. Voor een exclusief ZZ Top-T-shirt betaalde je 40 euro, een baseballpetje kon voor 30 euro op het hoofd. Weliswaar ‘Made in China’, als Trump dat maar goed vindt…
Fluit
Zondagmiddag was het dan weer erg prettig ontkateren bij de energieke blues ‘n’ soul-muziek van Saron Crenshaw. Dat gold ook voor de bluespop van de Canadese gebroeders Landreth, de ideale hippe schoonzonen als u ze zo ziet. Geen gemakkelijke kluif, maar wel heerlijk meerstemmig, en wie twee gitaren zo met elkaar kan laten ‘praten’, moet zich niet schamen voor een luid applaudisserend publiek.
Daarna stapte The Magpie Salute het podium op, negen koppen sterk, inclusief Rich Robinson én nog meer schoon volk van de legendarische Black Crowes. Degelijke set, zonder meer. Maar wij hadden er de legendarische status van de Kraaien indachtig misschien net méér van verwacht. Het zal vast niet gelegen hebben aan het ritueel waarbij instrumenten en microfoons vlak voor de show bewierookt werden.
Nee, dan deed Jethro Tull wél alles om de fans te plezieren. Het blijft een gek fenomeen voor wie niet in de sixties en seventies opgroeide: een draaiende derwisj op leeftijd mét dwarsfluit walst op één been over het podium. En het volk wordt wild…Pas helemaal toen klassieker ‘Aqualung’ en orgelpunt ‘Locomotive Breath’ de revue passeerden. Bijzonder, maar Blues Peer lust er pap van. Een fantastisch dansfeest werd het toen Jools Holland rond zonsondergang de BBC even liet voor wat het is en zijn impressionante rhythm & bluesband de teugels gaf. Voor het eerst dit weekend werd er tot achteraan in de tent ongegeneerd geshaket. En toen moest Canned Heat nog een finaal punt zetten achter een geslaagde 33ste editie van het festival.