18 maanden

Nog 18 maanden heeft deze regering om haar werk af te maken. Op tafel ligt anders nog heel wat: Arco moet nog geregeld worden. Dat betekent dat 800.000 aandeelhouders naar een bank moeten gaan en zeggen of ze tevreden zijn met wat hen wordt aangeboden. Het ontplofte aantal langdurig zieken - 370.000, goed voor 5 miljard euro uitkeringen per jaar - moet op een of andere manier weer dalen, de regering moet nog uitmaken wat een zwaar beroep is, de opvolger voor de F-16 moet nog worden gekozen, ...

Veel professoren zeggen hetzelfde: de kaarten lagen nog nooit zo goed. Rechts en centrum moeten normaal gezien ideologisch wel samengaan. Bovendien zit de economie mee én noemt deze regering zich een hervormingsregering. We krijgen er dan ook veel jobs bij: 130.000 in drie jaar. Goed, maar niet genoeg. Want er zijn bij ons nog altijd veel te weinig mensen aan het werk. En ja, de werkzaamheidsgraad is ook ietsjes gestegen, maar is met 67,7 procent nog altijd beschamend laag. Bijna overal in Europa zijn er meer mensen aan het werk, in Nederland zelfs 10 procent meer.

Het grootste probleem is dat deze regering zichzelf een paar dingen heeft wijsgemaakt. Zoals een begroting in evenwicht en het optrekken van de uitkeringen tot aan de Europese armoededrempel. Bij de start waren er al weinig mensen die hierin geloofden- wegens geen plannen, geen berekeningen - maar nu die dingen echt niet lukken, valt dat dubbel zo hard op. Michel heeft die kritiek goed onthouden. Want in zijn State of the Union zegt hij expliciet dat die armoedegrens wél het doel is van deze regering, maar we hebben geen idee wat hij daar nu precies mee bedoelt. Al meteen na haar eedaflegging mocht staatssecretaris Zuhal Demir (N-VA) in het parlement uitleg geven over die armoedegrens. Was het nu ‘richting’, ‘tot aan’ of ‘tot op’ de armoedegrens dat die uitkeringen zouden evolueren? Als je de laagste uitkeringen optrekt, moeten ook de laagste inkomens naar omhoog, vindt zelfs armoede-expert Ive Marx (UAntwerpen). Anders ‘loont’ werken niet. Net dat was ook de boodschap van Michel.

Intussen maken de meeste ministers zich ook nog eens op voor de lokale verkiezingen. Kris Peeters trekt de lijst in Antwerpen, waar hij zich met veel plezier zal profileren. En waar hij gegarandeerd met Bart De Wever zal botsen, wat dan wellicht iemand in de regering zal mogen uitzweten. Aangezien ze elkaar nog maar 18 maanden moeten ‘verdragen’, kunnen ze er dus best ook voor zorgen dat ze geen tijd meer verliezen. En dat ze tenminste kunnen afwerken wat ze al hebben opgestart. Anders heeft Michel volgend jaar bij zijn laatste State of the Union geen verhaal meer.

We krijgen er veel jobs bij: 130.000 in drie jaar. Goed, maar niet genoeg. Want er zijn bij ons nog altijd veel te weinig mensen aan het werk