“Blik in de psyche van een soldaat” Bruno Vanden Broecke op missie als ‘Para’
THEATER
Na de succesvolle monoloog ‘Missie’ maakte hetzelfde team ‘Para’. David Van Reybrouck schreef de tekst en Raven Ruëll regisseerde de theatervoorstelling, met opnieuw Bruno Vanden Broecke alleen op de planken. Hij patrouilleert volgende week vier keer in Genk. Zoals Van Reybrouck voor ‘Missie’ Belgische paters interviewde in Congo, sprokkelde hij deze keer verhalen van para’s die in 1992-1993 de vrede moesten bewaren in Somalië. Met 3.000 manschappen was het de grootste Belgische naoorlogse militaire interventie in het buitenland. Een jaar later brak de Rwanda-oorlog uit en sneuvelden tien Belgische blauwhelmen. Het personage van Bruno Vanden Broecke kwam wel heelhuids weer thuis, maar dat betekent niet dat de oorlog geen indruk op hem achterliet.
Je personage Nico Staelens is een gewezen militair. Hoe komt hij uit de verf?
“Ik speel een sergeant die op heel jonge leeftijd met het leger naar Somalië ging, maar ondertussen als sportleraar werkt op een atheneum. Hij heeft een lezing voorbereid over het wedervaren van zijn sectie in Somalië - of dat is althans de bedoeling. Gaandeweg herbeleeft hij zijn herinneringen. ‘Para’ is geen aanklacht of verdediging van wat er toen gebeurde, maar probeert op anderhalf uur tijd een inzicht te geven in de psyche van een soldaat en wat zo’n buitenlandse interventie met een mens doet.”
Jullie trokken ter voorbereiding naar de legerbasis in Schaffen. Hoe was dat?
“Het is zo’n parallelle wereld! Die hiërarchie en orde binnen het leger zijn mij totaal onbekend. We draaiden in Schaffen een dag mee met een hoge onderofficier. Hij had zich ontroerend minutieus voorbereid. Eerst kregen we een lezing. Hij duikelde een uniform op van 25 jaar geleden uit Somalië. We mochten rondrijden in een jeep, moesten dekking zoeken wanneer hij ‘op de grond!’ riep en kregen zelfs een FN-wapen in onze handen. Dat laatste gaf me een heel vreemd gevoel. Geef mij maar een gitaar in plaats van een geweer.”
Is een monoloog spelen
eenzaam?
“Ik probeer me altijd open te stellen voor de reacties van het publiek, anders wordt het eenrichtingsverkeer en ga ik mezelf te veel herhalen. Bij ‘Socrates’ zag ik eens een jongetje van dertien jaar op de eerste rij vol verwondering toekijken. Wel, dat doet iets met mij. Als je erin slaagt om de magie de zaal in te krijgen, valt theater met bijna niets anders te vergelijken. Pure rock-’n-roll.” ‘Para’, op 17, 18, 19 en 20 oktober in C-Mine Cultuurcentrum Genk en op 21/2 in De Velinx Tongeren
X