Wij weten beter

Europa kon er niet mee lachen, met onze laatste begroting. Cijferwerk dat gebaseerd is op verouderde groeiprognoses, het door elkaar gebruiken van verschillende groeivooruitzichten, het niet correct becijferen van het structureel saldo en het onvoldoende corrigeren van conjuncturele schommelingen. Met als gevolg een bijkomend tekort van zo’n twee miljard euro, dixit de Europese Commissie. Het Belgisch gebrek aan cijferhygiëne doet Europa keihard steigeren, maar echt veel effect lijkt dat niet te hebben op onze federale regering. Europa heeft het mis, klinkt het daar. En het huiswerk klopt wél, er is wél transparantie en de cijfers zijn juist, is het mantra.

Toch wel straf, zoveel overtuiging van het eigen gelijk. Dat rotsvaste geloof in zichzelf, ondanks de opeenvolgende lekken uit de regering die toegeven dat het cijferwerk met een gekleurde, roze bril is gedaan. Niemand begrijpt waarom er zo gegoocheld wordt met die cijfers. Uiteindelijk ontploft dat toch in ons gezicht. We kennen het scenario stilaan vanbuiten: binnenkort staat elke politicus om ter naïefst te kijken wanneer er opnieuw een extra gat geslagen wordt in de Belgische boekhouding. Dan zal vervolgens de kaasschaaf bovengehaald worden en wordt de sociale zekerheid in het vizier genomen. Tot slot voelen we ons met z’n allen bedrogen en in het zak gezet. Wie wordt daar beter van? Er zijn problemen en dus moeten er maatregelen genomen worden. Ook als die pijn doen. En daarbij is een ding zeker: de rekeningen moeten kloppen en we moeten stoppen met meer uit te geven dan we bezitten. Dat is geen kwantumfysica, dat is gezonde boerenlogica. Maar wat even goed zeker is, is dat het niet vast staat waar en hoe er bespaard moet worden. Er zijn verschillende wegen naar een gezonde financiële huishouding en daarvoor is iedereen mee verantwoordelijk. Politieke beslissingen mogen geen excuus zijn voor burgerlijke luiheid. Tenslotte wordt elke bestuurlijke maatregel genomen bij gratie van u en mij. Het is tijd om wat fundamentele eerlijkheid aan de dag te leggen en opnieuw ons eigen huiswerk te maken. Het is overduidelijk dat we niet alles kunnen betalen. Dus moeten we ons afvragen waarvoor we wél nog centen op tafel willen leggen. Geloven we nog in een solidaire, warme samenleving of mag dat ideaal op de schop? Waar steken we geen geld meer in? En vinden we écht dat fiscale eerlijkheid een prioriteit is en fraude en ontduiking via exotische eilanden moet stoppen? Dat maatschappelijke debat moet dringend worden gevoerd. En wanneer de politieke besluitvorming niet volgt, dan bent u weer aan zet tijdens de volgende verkiezingen.

De rekeningen moeten kloppen en we moeten stoppen om meer uit te geven dan we bezitten. Dat is geen kwantumfysica, dat is gezonde boerenlogica