“Kinderen krijgen het anders niet verkocht na ons”

“Ach, we zijn wel tevreden met deze oplossing. We hadden zelf een officiële schatter laten komen en die kwam aan een gelijkaardig bedrag”, reageert Jules Cornelissen (74), die zijn hele leven heeft gesleten in de Voogdijstraat. “Hiernaast ben ik geboren”, wijst hij. “Vandaag woont mijn dochter daar, ik heb het eigenhandig helemaal gerenoveerd. Van kop tot teen. Maar ook zij heeft getekend om te verkopen, ja. Wat moet je anders doen? Ik heb mijn eigen huis in 1967 zelf gebouwd. Op mijn leeftijd ga je dan verder denken: wat als ik er niet meer ben? De kinderen gaan het nooit meer verkocht krijgen, want het ligt in onteigeningsgebied. Welke koper gaat dat willen? Dus ben ik blij dat er uiteindelijk deze regeling uit de bus gekomen is. Anders bleven we toch maar aanmodderen. Ik ben ook tevreden dat we nog twee jaar mogen blijven wonen, misschien zelfs langer als de plannen niet rond zijn. Daardoor hebben we rustig de tijd om iets nieuws te zoeken. We zijn al volop op de immosites aan het kijken.” Een paar huizen terug heeft ook het gezin van Annette Grosjean getekend. “We - mijn man en dochter wonen hier sinds 1998, plannen om te verhuizen waren er zeker niet. We hebben hier altijd graag gewoond, het is rustig, met eigen tuin. Maar ja, we hebben weinig keuze. Dus hebben we maar geaccepteerd, we vonden die onzekerheid te lang duren. Dit aanbod van de stad is een goede tussenoplossing.”

De buren vlakbij zijn ook overstag gegaan. “We waren net begonnen met de renovatie toen we enkele jaren geleden te horen kregen dat we onteigend zouden worden. Tja, toen zijn we natuurlijk maar meteen gestopt. Dat zie je wel aan de ramen die nog vervangen moeten worden. Maar wat voor zin had het om door te doen in die onzekerheid?”