“Het vriest hier -20 graden maar we zijn hier graag”
De Chinese president Xi Jinping wil van China een voetbalgrootmacht maken. Dat probeert hij onder meer door Europese voetbaltrainers naar zijn land te lokken. Eén van hen is Hasselaar Céderique Tulleners (26), die al twee jaar voetballes in China geeft. Sinds augustus vorig jaar is Tulleners trainer van Dayu FC, een professioneel jeugdteam dat voetbalt in de noordelijke provincie Binnen-Mongolië. “Van de zowat 30 miljoen mensen in deze regio zijn mijn vrouw en ik de enige Belgen, maar we hebben het hier zeer naar onze zin”, zegt Tulleners vanuit China. Ook professioneel gaat het de Hasselaar voor de wind: zo tekent een van zijn spelers in januari een profcontract bij - jawel - Anderlecht.
Hasselaar Céderique Tulleners is amper 26, maar heeft al een indrukwekkend cv als jeugdvoetbalcoach. Als prille twintiger trainde hij vijf jaar de jeugd van RC Hades in Kiewit en was hij jeugdcoach bij Lommel en OudHeverlee-Leuven. “In die periode werkte ik in de zomer ook als voetbalcoach in de Verenigde Staten. Daar kreeg een van mijn collegacoaches twee jaar geleden een aanbieding om in China te gaan trainen”, vertelt Tulleners. “De collega zag dat niet zitten. Daarop heb ik mijn cv naar China gestuurd.”
Blijkbaar viel uw cv in de smaak in China?
“Ze waren inderdaad enthousiast. Drie maanden later, in oktober 2015, zat ik al op het vliegtuig naar Peking. Ik ben meteen aan de slag gegaan bij het bedrijf ClubFootball China, dat in Peking voetbaltrainers ter beschikking stelt voor scholen, maar ook voor naschoolse trainingen. De Chinese president Xi Jinping wil van zijn land een voetbalgrootmacht maken en heeft de ambitie om China in 2040 het WK te laten winnen. Daarom promoot hij het voetbal in scholen. In een aantal scholen is voetbal zelfs een verplicht vak. Tegelijk gaf ik ook naschoolse privétrainingen aan jonge voetballertjes die wat meer talent hadden.
Een fijne periode.”
Hoe bent u uiteindelijk bij voetbalploeg Dayu FC terechtgekomen?
“Terwijl ik actief was bij ClubFootball China ben ik blijkbaar in de kijker gelopen bij Dayu FC, een professioneel jeugdvoetbalteam in Peking. Toen de trainer van Dayu FC in augustus 2016 opstapte, hebben ze mij gevraagd om coach te worden en daar heb ik geen seconde over getwijfeld. Ik leid bij Dayu FC de U18 en train een twintigtal jongens die fulltime met voetbal bezig zijn. Ze hebben maar één doel voor ogen: profvoetballer worden. Die jongens wonen letterlijk op de club en geven zich helemaal om hun ultieme droom waar te maken.”
U traint bij de Pekingse club Dayu FC, maar intussen woont u in Binnen-Mongolië?
“Dat klopt, ja. Kort na mijn aanstelling als coach bij Dayu FC kreeg de club het voorstel om zijn intrek te nemen in een nieuwe accommodatie in de stad Shengle, in de regio Binnen-Mongolië. Dat is op zo’n 600 kilometer van Peking. De club is meteen op dat voorstel ingegaan, omdat haar eigen accommodatie in Peking verouderd was.”
Uw verhuizing naar China had grote gevolgen voor uw privéleven. Was uw vrouw meteen enthousiast?
“Zeker niet. Mijn vrouw Kelsey, met wie ik begin deze maand getrouwd ben, was eerst niet te vinden voor China. Ze vond Peking nogal een drukke en hectische stad en ze had een hekel aan de smog hier.”
Céderique Tulleners “De eerste maanden heb ik dan ook alleen in China doorgebracht. Maar ironisch genoeg hebben de aanslagen in Brussel ervoor gezorgd dat ze uiteindelijk toch gevallen is voor dit land. Ze was in maart vorig jaar bij mij op bezoek in Peking en zou eind maart terug naar huis gaan. Maar door de aanslag op de luchthaven in Zaventem (op 22 maart 2016, red.) waren er geen vluchten naar Brussel. Daardoor is Kelsey hier een weekje langer moeten blijven. Tijdens die week heeft ze het land beter leren kennen en appreciëren en heeft ze uiteindelijk toch de knoop doorgehakt om naar China te verhuizen.”
Intussen wonen jullie al een jaar in Binnen-Mongolië. Hoe bevalt het jullie daar?
“Voor ik naar Binnen-Mongolië verhuisde, had ik nog nooit van die regio gehoord. Mijn vriendin trouwens ook niet. De streek was voor ons dan ook totaal onbekend. We wonen hier in Shengle, een deelgemeente van Hohhot, de hoofdstad van Binnen-Mongolië. Deze regio telt zo’n 30 miljoen inwoners, maar er wonen amper 150 buitenlanders. Mijn vrouw en ik zijn hier bij mijn weten ook de enige Belgen.”
“Dat maar weinig buitenlanders de weg vinden naar Binnen-Mongolië heeft wellicht voor een stuk met het klimaat te maken. In de winter is het hier verschrikkelijk koud. Toen ik vanochtend opstond, was het -20 graden. In de zomer kan het hier dan weer bijzonder warm zijn. Eigenlijk heb je hier in deze regio maar twee seizoenen: winter en zomer. Lente of herfst bestaan hier niet. De temperatuur kan hier dan ook op enkele weken tijd dalen van 10 graden tot -20 graden.”
“Ook wordt Binnen-Mongolië één tot twee keer per jaar getroffen door een hevige zandstorm. Dan waait er zand van de woestijn over de bergen tot in de stad en kleurt de lucht helemaal oranje. Tijdens
Binnen-Mongolië telt zo’n 30 miljoen inwoners, maar er wonen amper 150 buitenlanders. Bij mijn weten zijn mijn vrouw en ik hier de enige Belgen.
zo’n zandstorm ligt het hele openbare leven lam en sluit iedereen zich thuis op. Binnen-Mongolië doet er alles aan om meer bekendheid te krijgen in het buitenland en meer buitenlanders te lokken. Zo heeft hoofdstad Hohhot de ambitie om haar inwonersaantal in enkele jaren op te krikken van drie naar tien miljoen. Om dat waar te maken, zie je hier steeds vaker westerse warenhuizen en restaurants uit de grond rijzen. Dat is natuurlijk leuk voor ons.”
Wat voor werk doet uw vrouw?
“Kelsey werkt in hoofdstad Hohhot in een kindercrèche en geeft Engelse les aan jongeren. Ze doet dat bijzonder graag. Als het winter is, staakt ze haar job voor een tijdje. In de winter trekken we met onze club Dayu FC voor vier maanden op winterstage naar het binnenland, of naar het zuiden, om de koude te ontvluchten. Kelsey reist dan met mij mee.”
Is het niveau van de voetbalclubs in China vergelijkbaar met dat van Europese clubs?
“In Binnen-Mongolië is het niveau van de voetbalteams niet zo hoog. Daarom reizen we elke acht à tien weken door China om deel te nemen aan professionele jeugdtoernooien en te spelen tegen de beste jeugdploegen van het land. Toch is dat niveau nog altijd niet van dezelfde orde als dat van het Europese voetbal. Vorig jaar hebben we hier in Binnen-Mongolië een internationaal toernooi georganiseerd met Europese ploegen, waaronder Standard Luik. Tegen die ploegen moesten we telkens net het onderspit delven. Al loopt er in China toch heel wat jeugdig voetbaltalent rond. Ook bij Dayu FC. In januari tekent een van mijn spelers, Li Haoran, zelfs een profcontract van zes maanden bij Anderlecht. Daar ben ik heel blij om.”
In welke taal praat u eigenlijk met uw spelers?
“Ik spreek al een aardig mondje Chinees. Maar op het veld werk ik altijd met een tolk. Hij is tegelijk ook mijn assistent. Mijn naam krijgen ze hier nog altijd niet uitgesproken. Ze noemen mij hier Du
De Rui. Wat zoveel betekent als ‘slimme jongen’.” (lacht)
Wat zijn uw ambities nog in China?
“Ik heb ondertussen voor nog eens twee jaar mogen bijtekenen bij Dayu FC. Dus ik zit hier nog wel even. Daarna zien we wel weer.”