COMEDIAN MET EEN MISSIE

Twee jaar geleden won Yannick Noben (35) uit Diepenbeek de finale van Comedymania. Momenteel combineert hij de Bühne met zijn job als explosievenexpert bij het leger. Een man met een missie. Hij wil de angst die bij mensen leeft na de aanslagen relativere

Twee jaar geleden was het niet Yannick Noben die op de planken stond van Comedymania, maar zijn alter ego Bruno. Hij wou de wereld van de grap strikt gescheiden houden van zijn militaire job. Dat hoeft nu niet meer. Sterker nog: de dingen die hij heeft geleerd door zijn job uit te oefenen, in België maar ook op missies in Libanon en Afghanistan, zitten verwerkt in zijn show. Bruno is gesneuveld op het slagveld, Yannick Noben staat nu in de vuurlinie.

Ik heb je speellijst eens bekeken: indrukwekkend lang.

“Dat vindt mijn vrouw ook. Ik heb inderdaad twee tot drie optredens per week. En ik moet aanvragen weigeren omdat ik ze niet gecombineerd krijg met mijn beroep.”

Tijdens de finale van Comedymania twee jaar geleden viel je droge humor op. Is dat nu nog zo?

“Het is nog altijd droog, ja. Maar de thema’s zijn properder geworden. Beginnende comedians doen vaak hetzelfde. Ze hebben het over seks, pedofilie en politiek. Pipi-kaka-toestanden. Nu vertel ik wat ik wil zeggen.”

Wat wil je zeggen?

“Dingen die dichter bij mezelf liggen De dagelijkse worsteling met de opvoeding van mijn vijfjarige dochter. Het huwelijk. Ik zie veel echtscheidingen rond me. Dat banaliseer ik: ambras met de vrouw, dat hoort er soms gewoon bij. Maar ik heb het ook over terrorisme, omdat dat iets is wat ik ken door mijn job als explosievenexpert. Ik stem de shows wel wat af op het publiek. Zestigplussers willen meer horen over wat ik doe als militair en liever niet dat ik het schaamhaar van mijn vrouw scheer. De shows worden ook alsmaar langer. Op 15 december heb ik mijn eerste avondvullende show in Diepenbeek. Die gaat een uur en een kwartier duren en is helemaal uitverkocht.”

Het gaat goed. Vlak na de finale twijfelde je echter of je wel verder zou doen.

“In het begin is alleen op een podium staan gewoon niet leuk. Ook Philippe Geubels zegt dat. Het is buitenaards. Anderzijds is er de kick als je 700 mensen aan het lachen krijgt. Plus: ik kreeg van veel mensen te horen dat ik ervoor gemaakt ben. Door voor comedy te kiezen, heb ik wel mijn bijberoep moeten opgeven: kleine vernielingen uitvoeren met explosieven.”

Kleine vernielingen uitvoeren met explosieven?

“Als iets zó vastzit dat je het niet meer loskrijgt, moet je explosieven gebruiken. Ik heb eens een verstopte afvoer in een fabriek los moeten knallen: er kwam een halve ton coke uit. Maar drie dingen combineren lukte niet meer. Ik heb eens zo’n drukke week gehad dat ik enkel de donderdagavond nog op tijd was om mijn dochter naar bed te doen. En toen ben ik nog voor haar in slaap gevallen. Toen heb ik de knoop doorgehakt. Financieel is dat zeker niet de beste keuze, maar het ging vanzelf. Of ik uiteindelijk alleen nog comedy ga doen, weet ik niet. Maar als ik na vijf jaar nog in cafeetjes sta voor wat drankbonnen en een Bicky Burger, hou ik de eer aan mezelf en kap ik ermee.”

Bon. Het leger. Wanneer heb je beslist om daar voor te gaan?

“Op mijn zestiende al. Ik heb de laatste twee jaar van mijn middelbaar aan de Koninklijke school voor onderofficieren in Zedelgem gedaan. Mijn opa was militair en nam me als klein manneke mee naar Eupen, waar ik militairen zag trainen en rotsen beklimmen. Plus: ik heb drie zussen. Misschien was kiezen voor het leger overcompensatiegedrag. Ik ben iets te veel geschminkt geweest vroeger.”

En de keuze voor explosieven?

“Ik heb voor de genietroepen gekozen. De mannen die bruggen bouwen,

Yannick Noben huizen en wegen herstellen, maar ook - waar nodig - de boel afbreken.”

Was jij het type dat vroeger als jongetje bommetjes liet knallen?

(grijnst) “Yep. Toen ik zes was, heb ik mijn kamer eens in de fik gestoken. En nu geef ik cursussen ‘hoe effectief brand stichten’ (lacht). Ik amuseer me wel. Ik heb al 300 keer geroepen: fire in the hole! En dan de druk op de knop: dat blijft een kick.”

Is er een overeenkomst tussen op zo’n knop drukken en een grap afvuren op je publiek?

“Het onwetende denk ik. Toen ik in Afghanistan was, besefte ik: het kan hier elk moment fout gaan. Als je een podium opstapt, is er de gedachte: hoe gaat het publiek reageren? Omdat terrorisme jammer genoeg zo actueel is, geef ik mijn expertise door aan militairen en externe mensen. Onlangs nog aan Duitse en Zwitserse politiemensen. Comedy helpt dan wel. Binnen de minuut hangen ze aan mijn lippen.”

Die lessen gaf je ook op je missies in Afghanistan en Libanon?

Toen ik zes was, heb ik mijn kamer eens in de fik gestoken. Nu geef ik cursussen ‘hoe effectief brand stichten’

“Ja, aan militairen, maar ook aan meisjes in een school bijvoorbeeld. Wat moet je doen als er een bomaanslag gebeurt? Hoe herken je een mijn of een zelfgemaakte bom? Hoe ver-