“Vergeven ja, maar we zullen nooit vrienden worden ”
Annemie Van Camp ontmoet elke maand de moordenaar van haar broer Robert
Oog in oog zitten met de moordenaar van een familielid: niet iedereen krijgt het over zijn hart. Maar Annemie Van Camp (48) uit Nijlen overwon de drempel. Elke maand voert ze in een zaaltje in de gevangenis van Beveren een gesprek met Ivan Vissers (44), de man die haar broer Robert Van Camp (59) in 2011 in Geel wurgde. Canvas bracht de twee bijeen voor een reportage die dinsdag wordt uitgezonden. “Ik ben blij dat de moordenaar van mijn broer contact heeft gezocht. Ik zat nog met zoveel vragen.” “Ivan Vissers is een grote, struise man. Maar op onze eerste ontmoeting, drie jaar geleden, zat hij ineengekrompen aan tafel”, vertelt Annemie. “Hij keek naar beneden. Aan zijn handdruk – een slap, zweterig handje – voelde ik dat hij niet zou liegen. Misschien klinkt dit raar, maar hij was nederig. Hij zei: ‘Ik kan niet zeggen hoeveel spijt ik heb, ik kan het niet ongedaan maken. Ik kan niet vatten dat ik een moordenaar ben.’ Dat hij dat erkende, zorgde ervoor dat ik bleef luisteren. We hebben 2,5 uur gepraat, over alles. De lucht woog zwaar in dat zaaltje. Er zijn heel veel vensters, maar die gaan niet open.”
Annemie Van Camp vertelt heel gedetailleerd over 13 september 2014. De dag waarop ze de moordenaar van haar broer Robert (59) recht in de ogen keek. Drie jaar eerder, in 2011, had Ivan Vissers hem gewurgd op een appartement in Geel. Robert Van Camp (59) was de ex-man van de vriendin van Vissers. Er was ruzie over de kinderen, Vissers vloog hem naar de keel. “Aanvankelijk deed hij alsof hij er niks mee te maken had”, zegt Annemie. “Mijn zus en ik waren naar het appartement geroepen. Ivan zat daar te wenen, begon een verhaal over inbrekers. Er klopt iets niet, zei mijn zus. Enkele dagen later kregen we gelijk: Robert was vermoord.”
Annemie VAN CAMP
Sorry, sorry, sorry
Tot aan de start van zijn assisenproces, op 4 november 2013, hield Ivan Vissers vol dat hij onschuldig was. Pas op het proces zelf bekende hij. “Ik heb heel lang naar het proces toegeleefd”, zegt Annemie. “Maar het was één grote show. Vissers kreeg wel de straf waarop we hoopten – twintig jaar cel voor moord met voorbedachten rade. Maar we bleven achter met veel vragen.”
“In juli 2014 schreef Vissers een handgeschreven brief naar de hele familie: ‘Beste familie, sorry, sorry, sorry, ik zit hier in de cel…’ Zelfbeklag tot en met. Mijn jongste zus wilde het niet horen. Het enige dat mij aansprak, is dat hij op al onze vragen een antwoord wilde geven. Dat was mijn kans. Vanaf het einde van het proces was ik op de sukkel geraakt. Ik had een burn-out, was depressief geworden en verloor mijn job. Ik durfde zelf geen contact zoeken, omdat ik reacties van mijn familie vreesde. Ik was blij dat hij het initiatief had genomen. Ik wilde zien hoe hij sorry zou zeggen.”
Vriendjes met moordenaar
“Na die eerste ontmoeting veranderde mijn beeld van hem. Hij blijft een mens. Hem wegsteken in de gevangenis voor twintig jaar, haalt dat iets uit? Onze Robert komt er niet mee terug. Ik vond het uiteindelijk van moed getuigen, dat hij die brief had geschreven. Maar dat ligt moeilijk bij familie en vrienden als ik zoiets zeg. ‘Je gaat toch geen vriendjes worden met de moordenaar?’”
“In de gevangenis vonden ze het moedig dat ik het gesprek was aangegaan. Ik deed geregeld mijn verhaal voor andere gedetineerden, ik zat in een werkgroep van Moderator, het forum voor Herstelrecht en Bemiddeling. Ook Ivan wilde zijn verhaal vertellen, en zo komt het dat we in maart 2016 opnieuw afspraken. Sindsdien komen we elke maand samen in Beveren. Uit dat project is ook de Canvas-reportage ontstaan.”
Annemie VAN CAMP
Niet vergeten
“Ik heb schrik dat kijkers zullen denken dat ik er licht overheen ga. Zo is het zeker niet”, verzekert Annemie. “Ik wil mensen vooral laten nadenken. Aanvankelijk dacht ik ook: steek die gedetineerden op water en brood. Maar dat levert niks op. Mijn gevoel zegt dat er plaats moet zijn voor een tweede kans. In mei 2018 kan hij vrijkomen na een derde van zijn straf. Ik kan daarmee leven. Ik wil gerust een motivatiebrief schrijven, als hij werk zoekt. Ik wil ook samen ons verhaal vertellen aan studenten Sociaal Werk. Maar Ivan moet niet naast mij komen wonen. Vrienden zullen we niet worden.” “Ik krijg wel eens de reactie: je maakt er een brave moordenaar van. Zo is het niet. Ik kan Ivan vergeven, maar ik vergeet niet wat hij gedaan heeft. Want als ik het vergeet, dan doe ik alsof Robert niet heeft geleefd. Dan verraad ik mijn eigen broer.”
Hij blijft een mens. Hem wegsteken in de gevangenis voor twintig jaar, haalt dat iets uit? Onze Robert komt er niet mee terug Ik vond het van moed getuigen, dat hij ons een brief had geschreven. Maar dat ligt moeilijk bij familie en vrienden als ik zoiets zeg. ‘Je gaat toch geen vriendjes worden met de moordenaar?’
XDe reportage ‘Oog in oog’ van
Dirk Leestmans wordt uitgezonden op dinsdag 2 januari om 20.30 uur op Canvas.
Een tweejarig meisje is vrijdagochtend omgekomen in een woningbrand in de stad Limbourg, in de provincie Luik.
Vrijdag rond 6 uur werd alarm geslagen bij de brandweer. Bij aankomst woedde de brand al fel op de eerste verdieping van de woning. “We hebben meteen de brandhaard van buiten- en van binnenuit bestreden, maar dat werd bemoeilijkt door de intensiteit van de vlammen”, aldus de brandweer. De brandweerlui waren de vlammen al een uur aan het bestrijden, toen ze het lichaam van het slachtoffertje vonden. Er kwam een bijstandsteam van de hulpverleningszone ter plaatse om de brandweerlui ondersteuning te bieden.