Kunstenares met kleren
Haar hele leven leerde Mia Claesen mensen kleren maken. Eerst als regentes ‘coupe’ – snit en naad – in de Hasseltse Normaalschool Kindsheid Jesu, daarna als vrijwilligster in het cursus- en ontmoetingscentrum Doppahuis. Toch was Mia geen typische huisvrouw: meer dan een halve eeuw ging haar vrije tijd op aan het ontvoogden van de vrouw.
Haar overlijdensbericht laat er geen misverstand over bestaan: Mia Claesen was een begenadigde feministe. Niet van op de barricaden, maar in de luwte. Ze was stichtend lid van de Hasseltse afdeling van Soroptimist International Club, een serviceclub voor en door vrouwen die 51 jaar geleden boven de doopvont werd gehouden in Hasselt.
“De naam zegt het zelf”, zegt haar zoon Karel Segers. “Soroptimisten zijn vrouwen die als zusters (sor komt van sorores, Latijns voor zusters) het beste (van het Latijnse optimum) nastreven.” Het beste, aldus Segers, behelst voor een Soroptimist de bevordering van de opleiding en de economische zelfstandigheid van vrouwen, de bestrijding van het geweld op vrouwen en de inzet voor een hoogwaardige gezondheidszorg. “Dat typeert onze mama: eerlijk, sociaal en met een open, progressieve kijk op de wereld.”
Vakmanschap
Mia Claesen stond in de jaren tachtig ook mee aan de wieg van het Hasselt Service Fonds, een overkoepelende organisatie voor alle serviceverenigingen die behoeftige Hasselaren helpt. Daarnaast was ze vrijwilligster in het Doppahuis, een cursus- en ontmoetingscentrum voor volwassenen waar ze de laatste tien jaar van haar leven elke maandag de vaste begeleidster was van het brei- en haakcafé.
Haar lidmaatschap van serviceclubs was niet bedoeld om er zelf beter van te worden, benadrukt Karel. “Veel mannelijke serviceclubs worden bevolkt door zelfstandigen die lid zijn om elkaar betere ondernemingskansen te geven. Maar mama wilde het lot van anderen verbeteren. Zij had alleen maar zuivere bedoelingen – toch een zeldzaamheid in een serviceclub.” In de eerste plaats was Mia regentes snit en naad, een beroep dat ze haar hele professionele carrière uitoefende in de Normaalschool Kindsheid Jesu. “Ze was bijzonder begaafd in haar vak”, zegt Karel. “Met veel vakmanschap en creativiteit naaide ze prachtige kledij. Ze heeft veel mensen gelukkig gemaakt door hen naar hun eigen smaak te kleden. Zelfs mensen die een maatje meer hadden, voelden zich perfect in haar creaties. Ze was een echte kunstenares met kleren.” Ook voor haar drie kinderen maakte Mia kleren. “Als puber vond ik dat natuurlijk niet cool”, zegt Karel. “Pas later ben ik haar daar dankbaar voor geweest. Ik woon nu in Australië, maar toen ik hier voor de radio en de tv werkte, droeg ik kostuumvesten die mijn mama had gemaakt. De kleren die ik droeg tijdens uitzendingen van Televox, het tv-kanaal van het leger, waren van haar hand.” Karel heeft ook op MTV gepresenteerd, als tweede Belgische VJ na Marcel Vanthilt. “Maar toen beschikte ik over een styliste die kleren voor mij uitzocht.”
Ruimdenkend
In het gezinsleven heeft Mia een donkere periode meegemaakt. Tijdens haar scheiding had ze het moeilijk en kon ze haar kinderen niet de aandacht en liefde geven die ze had willen geven. “Wij hebben mama toen gemist, maar anderzijds heeft dat gemis ons sneller zelfstandig gemaakt en ons op een verantwoordelijke manier met onze vrijheid leren omgaan”, zegt Karel.
“Mia was geen gemakkelijke vrouw”, zegt haar beste vriendin Liliane Beliën. “Ze was kritisch voor alles en iedereen, ook voor zichzelf. Bij de Soroptimisten namen we dat met een korreltje zout – ze bleef iedere maand naar de bijeenkomsten komen en zette zich honderd procent in. Ze is ook altijd een trouwe vriendin geweest: als ik ‘s avonds in bed lag en de kafaar had, dan belde ik haar op. Wij waren elkaars uitlaatklep.” Mia was bij de pinken: ze was goed geïnformeerd op alle vlakken – zowel politiek, cultureel, sportief als sociaal. Met Liliane bezocht ze regelmatig klassieke concerten en ze was op de hoogte van de beste tv-series. “Op haar 77ste heeft ze me nog Borgen (Deense tv-serie over een vrouwelijke premier, SS) aangeraden”, zegt Karel, die in Sydney werkt als verhaalanalist voor de filmindustrie. “Dat vond ik straf: mama was nooit echt geïnteresseerd geweest in drama, maar plots was ze mee met de hipste tv-reeks.”
Het leven was te kort voor Mia, zegt Karel. “Ze was eeuwig gehaast – sommigen noemden haar Jacky Ickx, omdat ze zo hevig en gedreven was in alles wat ze ondernam. Als ze een programma op tv bekeek, spoelde ze de oninteressante delen door, om te behouden wat er echt toe deed. Waar mensen in hun oude dag de neiging hebben zich vast te zetten en af te schermen, gebeurde bij haar het tegendeel: ze werd steeds ruimdenkender en flexibeler.”
Alles op zijn plaats
Mia stierf plotseling, wellicht door een hartaderbreuk. Toen ze op een maandag niet kwam opdagen in het brei- en haakcafé in het Doppahuis, sloegen de cursisten alarm. Eerder die avond had ze, tegen haar gewoonte in, niet bij haar thuis klaargestaan om opgepikt te worden op weg naar het Doppahuis. Precies doordat haar familie en vrienden geen afscheid konden nemen, blijft hun herinnering aan Mia intact. “Ze zal voortleven als iemand die ondanks tegenslagen, pijn en ontgoocheling uitgroeide tot een prachtvrouw”, zegt Liliane. “Een dag voor haar dood heeft ze nog een fijn kerstfeest meegemaakt bij de Soroptimisten, in het gezelschap van haar vrienden. Ze had ook weer contact met Jo, haar exman. Alsof alles op zijn plaats was gevallen.”