“Mij wel. Zo’n mooie streek en parcours”
ploegstage. Drie maanden nadat het noodlot in Noord-Italië toesloeg, brachten we hen voor het eerst opnieuw samen. “Wanneer ik langs een vangrail fiets, denk ik er wel nog eens aan.”
Doen we. Waar staan jullie nu, drie maanden later?
Laurens: “Een maand na de val kon ik weer beginnen fietsen. Begin december trok ik mee op de eerste ploegstage.”
Jan: “Ik rijd sinds drie weken bijna dagelijks op de rollen, en af en toe al buiten. Krijg ik bij het volgende onderzoek groen licht, dan kan ik misschien mee op ploegstage.”
Gebeuren die eerste trainingen dan met een bang hart?
Laurens: “De ploeg liet mij meteen na de
val een af- spraak maken met onze psycholoog Jef Brouwers. Ik heb veel over de val gepraat, ook met familie, vrienden en ploegmaats. Dan kan je die eventuele schrik meteen van je afzetten. Het is niet blijven plakken. Beter zo. Ik ga de komende jaren waarschijnlijk nog wel eens vallen.”
Jan: “Ik ben niet naar de psycholoog geweest. Maar ik merkte dat het wel ging, ook tijdens de eerste afdaling.”
Laurens: “Wanneer ik langs een vangrail fiets, denk ik er wel nog eens aan.”
Jan: “Niet doen. Gewoon voor u op de weg kijken.”
Laurens: “Merci voor de Kom, daar klinken we op.”
Jan: “Voor mij een muntthee. Ik heb op 1 januari ook niet gedronken. Nochtans: als je zo thuis zit, kan je elke avond wel een glas drinken. Maar ik word ambetant van die gedachte.”
tip.
Je blijft renner, ook tijdens de revalidatie?
Laurens: “Iedereen zegt dat dit de beste periode was om out te zijn. Maar zo’n blessure komt nooit gelegen. Ik heb er mijn vakantie met mijn vriendin voor moeten afzeggen. Pas na drie weken kwam ik er wat doorheen. En dan gaat het rap met de kilo’s.”
Jan: “Dat kan geen kwaad.” Laurens: “Maar dan ga je naar de medische testen en zegt de ploegleiding met zachte aanmaning dat je eraan mag beginnen.”
Jan: “Ik ben er blijven op letten. Ik heb de neiging om snel aan te komen. Sowieso gaat het niet simpel zijn om terug te keren. En als je dan nog zes kilo moet weggommen... Ik zit nog 2,5 kilo boven mijn competitiegewicht.” Laurens: “Ik ook. Maar die laatste kilo’s zijn de moeilijkste, hé?” Jan: “Klopt. Coureur zijn is een leefwijze. Je moet je altijd blijven soigneren. Leef je er één winter niet voor, dan krijg je de rekening gepresenteerd.”
Is de pijn aan jullie blessures helemaal verdwenen?
Laurens: “Ik train volledig pijnvrij.”
Jan: “Na een halfuur fietsen speelt die rug wat op. Dat is niets om ongerust over te zijn. Dat zijn de rugspieren die dat nog niet gewend zijn. Mijn rug stretchen of dingen dragen lukt mij ook nog niet.”
Gaat die rug nog problemen geven?
Jan: “Ik denk het niet. Daar is mij tot hiertoe ook nog niks over gezegd.”
Laurens: “Je lichaam vergeet dat niet. Bij erge koude gaat dat een beetje opspelen. Mijn enkel zwelt soms ook nog op nadat ik lang heb gewandeld.”
Jan: “Ik rijd nu op een fiets met een kortere stuurpen. Daardoor zit ik rechter op de fiets. Dat geeft minder druk op de wervelkolom.”
Heb je gedacht aan stoppen?
Jan: “De eerste dagen misschien, maar het zou toch jammer zijn om zo te moeten stoppen.” Laurens: “Nadat Gianni Meersman vorig jaar plots moest stoppen door hartritmeproblemen, hebben enkele ploegmaats en ik een extra verzekering genomen voor zware blessures of onverwachte gezondheidsproblemen.” Jan: “Goed idee. Eén ding weet ik wel. In Lombardije zien ze mij niet meer terug. Ik ben daar vroeger al eens zwaar gevallen.”
Laurens: “Ik keer wel nog terug. Zo’n mooie streek en parcours. Die wedstrijd ligt mij ook supergoed. Ik ben ook nog maar 22. Als ik nu al koersen begin te schrappen, ga ik er niet veel meer moeten doen.”
Hoe ziet de nabije toekomst er uit?
Laurens: “Ik rijd op 10 februari in Murcia mijn eerste koers.”
Jan: “Ik weet het nog niet. Ik hoop op de Ronde van Catalonië eind maart, maar dat is het best mogelijke scenario. Ik draag nog steeds een inwendig korset van titanium. Eerst moet dat eruit. Dat wil zeggen een nieuwe operatie. Binnenkort heb ik een nieuw onderzoek.”
Heb je de ploeg al gehoord?
Zelfs met een gebroken knie kreeg ik geen voorrang in het ziekenhuis. Voor mij in de rij zat een man met een pietluttig sneetje in de neus
Jan: “Af en toe. Maar zij hebben nu andere zaken aan het hoofd en dan word je al snel vergeten. Dat is de harde realiteit.”
Laurens: “Kijk naar Stig Broeckx. Plots verscheen dat filmpje van zijn revalidatie en was hij opnieuw talk of the town. Maar hoeveel mensen waren dat al niet vergeten?”
Jan: “De wereld draait door.” Laurens: “En toch heb ik de voorbije maanden van veel renners, mecaniciens en ploegleiders vragen over jou gekregen. Zelfs op het kerstfeest met de familie: Hoe gaat het eigenlijk met die andere?” Jan: “Zeg hen dat het goed gaat. Ik ben in goede handen en op de goede weg.”
Laurens: “Je hebt nog tijd. Het WK is nog veraf. Dat is echt iets voor u.”
Jan: “Ik hoop het.”
Laurens: “Als de bondscoach wat meewerkt zitten we dan terug samen aan tafel.”
Laurens DE PLUS