Stoelgangtest spoort elk jaar 2.000 vroege darmkankers op
Hasseltse dokter Colemont start vrijdag nieuwe campagne
Dankzij het bevolkingsonderzoek naar darmkanker worden elk jaar meer dan 2.000 darmkankers vroegtijdig opgespoord. De vzw Stop Darmkanker van de Hasseltse maag- en darmspecialist Luc Colemont start vrijdagavond, tijdens de match STVV-Anderlecht, een campagne om nog meer mensen te overtuigen zich te laten testen. Darmkanker kost elke dag het leven aan vijf Vlamingen. Precies daarom is het zo belangrijk de ziekte vroeg te ontdekken. “Met de stoelgangtest vinden we elk jaar 2.000 darmkankers in een vroeg stadium. Daarmee vermijden we veel leed en besparen we dure behandelkosten”, zegt dokter Colemont. Darmkanker wordt opgespoord via bevolkingsonderzoek. In 2015 en 2016 ontvingen 1,1 miljoen Vlamingen tussen 55 en 74 jaar een test om gratis hun stoelgang te laten onderzoeken. “584.088 mensen stuurden de test terug”, legt dokter Colemont uit. “Bij 6,6% vonden we een afwijkend resultaat, en bij 10% daarvan ontdekten we bij een vervolgonderzoek effectief darmkanker in een vroeg stadium. Dankzij de test konden ook duizenden poliepen worden weggenomen. Dit jaar willen we nog meer mensen overtuigen om de test te doen.”
Al zestien jaar zijn ze getrouwd, Wim (51) en Anniek (46) uit Genk. Lisa (26) en Yannick (24) hebben sinds de zomer van 2016 een relatie. Bij beide koppels sloeg de vonk over op de werkvloer van Bewel. En dat gebeurt wel vaker, bij werknemers van Beschermde Werkplaatsen Limburg. Binnen de organisatie zijn er maar liefst 122 koppels. Ofwel: 15 procent van de mensen die er werken, vormt een koppel. Liefde viert hoogtij, binnen de beschutte werkplaats. “Op een jonge fiets kan je rijden”, gniffelt Anniek Poelmans. Zij is al achttien jaar gelukkig samen met man én collega Wim Cnockaert, die vijf jaar ouder is. Ze leerden elkaar kennen bij Bewel in Hasselt – al was het niet tijdens een gewone werkdag.
“Het was op een reis”, zegt Wim. “We gingen op uitstap met Bewel: eerst naar Walibi en daarna naar discotheek De Ark”, knikt Anniek. “De Ark die helaas niet meer bestaat”, zegt Wim.
Koekenbak
Anniek zette de eerste stap. “Wim was verlegen en durfde het niet vragen”, vertelt ze. “Zij had zoveel ringen aan, ik dacht dat ze al getrouwd was”, legt hij uit. “Daarom heb ik maar gevraagd of hij het wilde aanmaken”, gaat Anniek verder. “We zijn iets gaan drinken en hebben een kusje gegeven.” Wim: “Toen was het koekenbak.” Intussen zijn ze zestien jaar getrouwd en wonen ze samen in Genk. “Ik heb haar ten huwelijk gevraagd”, zegt Wim. “Toen durfde ik het wel vragen. Ik ben op mijn knieën gegaan.” Anniek is verrast. “Op je knieën gegaan? Niet overdrijven hé. Allez, dat weet ik toch niet meer. We hebben thuis gewoond tot onze trouw. Onze familie vindt het fijn dat we samen onze plan kunnen trekken. Wim kookt meestal, en op zaterdag poetsen we en gaan we winkelen. ’s Avonds gaan we ene drinken. Op zondag gaan we wandelen met een compagnie vrienden.”
Scheerapparaat
Op het werk zien ze elkaar amper. “We rijden samen naar hier, maar we staan op een andere afdeling”, zegt Anniek. “Ik doe controle van onderdelen voor auto’s”, vertelt Wim. “En ik plooi doosjes voor bierflesjes”, zegt Anniek. “We houden werk en privé gescheiden. Ook ’s middags eten we niet samen. Als ik Wim hier niet constant zie, is thuis de liefde groter. We kennen elkaar door en door. We zijn voor elkaar gemaakt.”
En dat vieren ze op Valentijn nog eens extra. “We gaan gourmetten met een glaasje wijn”, zegt zij. “En een kaarsje”, vult hij aan. “Lekker romantisch.” Ze hebben ook een cadeautje voor elkaar – al is dat geen verrassing meer. “Anniek mag iets van Victoria Juwelen kiezen”, zegt Wim. “Wim krijgt een scheerapparaat”, verklapt zij. “Zijn scheerapparaat is kapot. En zijn baard schuurt.” (lacht)