Se is volwassener dan ik”
Ik heb mijn kinderen die naar school gaan in Maaseik en ik werk bij Noliko, Lise speelt bij Pesaro. Maar het is een understatement dat ik me veel beter voel als ik bij haar ben. Ik heb er nood aan meer bij haar te zijn. Dat er van langeafstandsrelaties gezegd wordt dat ze gedoemd zijn om te mislukken? Aan ons om het tegendeel te bewijzen.”
Van Hecke: “Vanaf het moment dat er twee dagen vrij zijn, proberen we elkaar te zien. Wout komt om de twee weken naar Italië, ik kan af en toe naar Maaseik komen. Bij de keuze voor een eventuele volgende ploeg zal ik ook niet kijken wat er interessant is voor mij, wel voor ons. Ik ga niet in pakweg Azerbeidzjan spelen. Dan zien we elkaar nog veel minder. De huidige afstand tussen ons is heel vervelend, anderzijds wordt onze relatie er ook sterker door. Als we samen zijn, praten we heel veel. Alles is veel intenser. De afstand doet je praten, je leert elkaar écht kunnen.”
Wout, als je dezelfde job als nu aangeboden krijgt in Italië. Pak je dan je koffers?
Wijsmans: “Geen idee. Dan zou ik het totaalpakket moeten bekijken. In ieder geval: wat ik nu doe, doe ik heel graag. Maar ik zie mezelf dit geen tien jaar meer doen. Een project van vier à vijf jaar, prima. Maar ik wil niet mijn hele leven aan volleybal blijven vasthangen. Wat ik dan zal doen? Dat moet de toekomst uitwijzen en dat hangt ook van Lise af.”
Van Hecke: “Ik weet niet hoelang ik nog zal spelen, hoelang ik volleybal nog leuk vind, hoelang mijn lichaam nog meewil. En ook belangrijk: hoelang kunnen we die langeafstandsrelatie volhouden? Nu gaat dat nog, maar ik kan me inbeelden dat dat over een paar jaar begint te wegen. Maar nog een seizoen of drie, vier moet normaal gezien lukken. Daarna? Goh, geen idee. Ik ben nu wel bezig met een gespreide opleiding sportmanagement. Ik weet nog niet of ik later die richting uit wil, maar dan heb ik tenminste al iets in handen.”
Vandaag is het Valentijn. Staat Wout dan met een bloemetje klaar?
Van Hecke: “Nee. Dat moet ook niet, want Valentijn heeft niks te maken met romantiek. We hebben ook niks speciaal gepland.” Wijsmans: “Dat ging ook niet, want ik zit met Maaseik in Izmir voor de Champions League. Nu ja, Valentijn is voor ons niet op die ene specifieke dag. Ik vind alle andere dagen zeker zo belangrijk.” Van Hecke: “Inderdaad. En Wout is best wel romantisch. Zo heeft hij me vorig seizoen, toen ik nog in Turkije speelde, verrast door zonder dat ik het wist naar Istanboel te komen. Hij verrast me graag, ook met kleine dingetjes. Ik ben geen melige, romantische vrouw, maar apprecieer wel dat hij attent is.”
Wat jullie gemeen hebben, is zin voor avontuur. Lise, jij speelde al in Brazilië, Turkije en nu in Italië. Wout jij was in Italië, China, Puerto Rico en Qatar actief.
Wijsmans: “Ik ben helemaal niet honkvast. Als ze mij vragen: ‘waar is je thuis?’, weet ik niet wat antwoorden. Ik heb tot mijn zes jaar in Limburg gewoond, daarna ben ik naar het Brusselse verhuisd en nadien ben ik met mijn papa, die een functie bij Ikea had, naar Zweden, Denemarken en Canada getrokken. En als volleyballer heb ik ook de hele wereld gezien.”
Van Hecke: “In tegenstelling tot Wout is België wel echt mijn thuis. Niet dat ik hier constant moet zijn, maar ik wil wel altijd kunnen terugkeren. Naar Temse, naar mijn familie en vrienden. Ik heb soms wel last van heimwee.”
Waar zien jullie je toekomst?
Van Hecke: “Zoals ik al zei: België is mijn thuis. Maar ik zeg niet dat ik nergens anders kan gaan wonen. Voorlopig is het nog te vroeg om te weten welke kant we op zullen gaan. Italië lijkt in ieder geval meer Wout zijn ding.” Wijsmans: “Ik ben daar wel graag, ja. Ik heb nog steeds een huis in Cuneo in Italië (waar hij zijn grootste successen boekte, nvdr.). Ik voel me er meer thuis dan in Maaseik.”
Wout WIJSMANS
Word je er nog steeds aangeklampt?
Wijsmans: “Minder dan vroeger, maar het gebeurt toch nog. Op z’n Italiaans, hé. Met veel passie. Als ik er op straat loop, spreken ze me altijd aan als capitano, kapitein. Nog steeds. Dat vind ik wel fijn, dat is toch een vorm van erkenning.”
Lise, is Wout kritisch voor jou op sportief vlak?
Van Hecke: “Niet kritisch genoeg. Soms vraag ik hem: zeg nu eens eerlijk wat je ervan vond. Het was toch onvoldoende? En dan antwoordt hij dat hij het wel oké vond.”
Wijsmans: “Ik ben heel subjectief. Ik zeg altijd dat ze goed gespeeld heeft. En ik vind ook echt dat dat zo is. Wat me wel opvalt is dat ze een soort goedkeuring bij mij zoekt. Als ik naar een wedstrijd ga, kijkt ze quasi elke halve rally naar mij. Dan denk ik: wil je dat ik iets doe? Moet ik zwaaien? Maar dat gaat niet, iedereen zit daar rond je in de tribunes (lacht).”
Van Hecke: “Tegen Busto was hij iets te laat, waardoor ik hem niet meteen vond in de tribune. Normaal gezien zie ik iedereen in de zaal: Wout, mijn ouders, zelfs de niet-belangrijke mensen voor mij. Maar ik vond hem die dag dus niet en speelde echt niet goed. Ik was totaal niet gefocust op het spel. De eerste twee sets heb ik alleen maar rondgekeken, op zoek naar waar Wout zat. Toen ik hem eindelijk gevonden had, was het al gedaan: 3-0 op ons doos (hilariteit).”
Lise VAN HECKE
Wout, leef jij hard mee tijdens wedstrijden van Lise?
Wijsmans: “Enorm. Als speler was ik nooit nerveus voor een wedstrijd. Ook nu bij Maaseik heb ik geen last van zenuwen. Maar heel vreemd: als Lise speelt, gieren de zenuwen door mijn lijf.”
Slotvraagje, Wout: spelen je dochters ook volleybal?
Wijsmans: “Tot vorig seizoen wel ja. Nu zijn ze overgeschakeld op tennis. De zusjes Williams heb je al, binnen een paar jaar komen daar de Wijsmans-zussen bij. Ik zie ze zo al de finale spelen op Wimbledon (schatert).”
Ik ben helemaal niet honkvast. Als ze mij vragen: waar is je thuis, weet ik echt niet wat antwoorden Ik heb een heel goede band met de kinderen van Wout. Ik noem Emma en Jules altijd mijn buddy’s, mijn maatjes