Zo mooi is kaal
“Ik keek in de spiegel en herkende mezelf niet meer. Die kale blik zonder wimpers vond ik nog het ergste.” Drie jaar geleden verloor Audrey Schutte (35) uit Lanaken al haar haar door de autoimmuunziekte alopecia.
Het leek een nachtmerrie: elke ochtend wakker worden met plukken haar op haar kussen. Het was realiteit: Audrey heeft alopecia universalis. “Mijn lichaam ziet haar als iets waar het tegen moet vechten. Het valt de haargroei aan”, legt Audrey uit. “In het begin verstopte ik mij. Ik wou niemand zien, kwam niet meer buiten. Ik voelde me lelijk. Ik vond het ook erg voor mijn vriend: wie wil er nu met een kale vrouw samen zijn?” De fotoshoot van Carolien veranderde haar leven. “Ik kreeg een henna-tattoo op mijn hoofd. Eindelijk voelde ik mezelf weer mooi. De vele reacties hebben me moed gegeven om het te accepteren. Ik durf weer buiten komen. Zonder haarwerk, ik draag liever sjaaltjes. Soms hoor ik: zet die pruik maar op, dan is je probleem voorbij. Dat vind ik vervelend. Ik ga geen haarwerk dragen voor anderen: dat kriebelt en is soms lastig. Dit ben ik. Voor mijn ogen en wenkbrauwen heb ik nu permanente make-up als oplossing.”
Amper elf was Jessica Mantoni (30) uit Beringen toen ze al haar haren verloor. Ook kleuterjuf Jessica heeft de autoimmuunziekte alopecia. “Soms denk ik wel eens: was ik maar normaal. Al zou ik nu mijn haar niet meer terug willen”, vertelt ze.
“Ik had veel stress door de scheiding van mijn ouders”, blikt Jessica terug op het moment waarop ze alopecia kreeg. “Als kind was ik er eigenlijk niet zo mee bezig, maar dat veranderde toen ik in het middelbaar zat. Zes jaar lang werd ik gepest. In het hoger deed iedereen normaal tegen mij en had ik heel veel vriendinnen. Wat later kwam de aanvaarding.” Jessica verstopt haar kaalheid niet meer. “Sinds een jaar of drie loop ik meestal rond zonder haarwerk”, zegt ze. “Ik draag leuke haarbandjes. Als ik toch eens een pruik draag, herkennen mensen me soms niet. Ik ben juf en ook de kleuters zijn me gewoon zonder haar.”
Jessica heeft nergens haar. “Dat is gemakkelijk: ik moet me nooit ontharen”, lacht ze. “Ik probeer in alles het positieve te zien. Een jaar geleden heb ik ook de vzw Voor elkhaar opgericht. Om alopecia in de kijker te zetten en om te ijveren voor een betere terugbetaling. Nu krijgen we 180 euro per twee jaar terug, terwijl een haarwerk van echt haar minstens 1.500 euro kost. Dat vinden we niet eerlijk.”
“Mijn kale blik was het ergste” “Voor de klas zonder haar”