“Alsof er een betonblok op je ligt”
Annelies Thijssen kreeg te vroeg weeën bij tweeling
“Met een tweeling wist ik dat de kans op een vroeggeboorte erin zat. Maar met 33 weken en 4 dagen was het te vroeg, terwijl ik toch al verschillende nachten niet sliep van de weeën. En ja, dan neem je geen risico’s en lig je hier. Met de kleedjes voor de baby’s weliswaar al bij. Want je weet maar nooit”, vertelt Annelies Thijssen (28) uit Kermt. Die eerste dagen in het ziekenhuis was het echt wel complete bedrust, daarna werd het voorzichtig proberen. Een paar stapjes, even de gang op. Maar toch vooral geen risico’s nemen. ‘Game of Thrones’ lezen tegen de verveling is zowat het spannendste dat kan.“De dokters hebben iets gegeven voor de longrijping, om te zorgen dat de baby’s er beter klaar voor zijn als ze toch komen. Omdat ik intussen 34 weken was, gingen ze ook niets actiefs meer doen om de weeën tegen te houden als ze terugkeren. Maar ik wilde ze er zo lang mogelijk inhouden.”
Fertiliteit
Nu is het (nadrukkelijk bedaard) in een pyjama dat ze hier rondloopt, niet zo heel lang geleden was dat nochtans zelf nog in een witte jas. “Klopt. Ik heb biomedische wetenschappen gestudeerd en ben hier aan het ZOL gedoctoreerd op de dienst fertiliteit van dokter Ombelet.”
Hoe dat voelt, aan de andere kant van het bed? “Vooral de tijd om krijgen, is niet evident. Ik lees wat, kijk een beetje tv en probeer vooral rust in te halen. Door de hevige weeën van de voorbije nachten heb ik behoorlijk wat slaapachterstand. En dat gaat er niet beter op worden met twee baby’s.”
Harde buik
Annelies is één van die mama’s in het MIC die niet uit Genk komen. “Ja, ik weet dat je vanaf 34 weken naar een ziekenhuis in de buurt mag, maar het is altijd mijn bedoeling geweest om hier te bevallen.” Met een tweeling - haar eerste kindjes - was het al snel duidelijk dat die eerder dan gepland aanwezig konden zijn. “Ik moest vooral opletten als ik een harde buik kreeg. Dan was het op tijd rusten, niet te veel meer doen. Je voelt dan dat alles begint op te spannen. Alsof er een betonblok op je ligt. Op 33 weken heb ik ’s nachts echt wel pijn gekregen. Ik heb nog geprobeerd of het niet overging met in bad te gaan, maar uiteindelijk bleef het terugkomen. Na de derde nacht in één week tijd hebben we onze spullen maar gepakt en zijn we naar het ziekenhuis gekomen. Met de babykleertjes er al bij, ja. Voor het geval dat...”
Het was vooral een kwestie van 34 weken halen. “In het ziekenhuis voel je je gewoon meer gerust. Ik heb hier ook ’s nachts nog pijn gehad, maar je weet dat ze alles in de gaten kunnen houden. Er is altijd een echo mogelijk, om te zien wat er in de baarmoeder gebeurt. Of er vordering in de zaak is...”
Rust
Heel opvallend op de afdeling is de rust die er heerst. Niet het gebruikelijke gerol en gerinkel van een ziekenhuisgang. “Ja, dat heb ik gemerkt. Het helpt mij effectief om rustig te blijven.”
Dokter Van Holsbeke: “Dat doen we bewust. Deze moeders hebben geen extra stress of lawaai nodig. In de toekomst zouden we nog een terras willen, waar ze in de zomer met het bed en al naartoe gerold kunnen worden.”