Belgische kazen

Ach, wij Belgen zijn nog altijd een beetje een land van dwarsliggers. U herinnert zich wellicht die reclame voor Belgische kazen, waarin de Belg wordt afgeschilderd als een koppigaard, met een hoog gehalte aan je-m’en-foutisme, met een eigen karakter en behoorlijk wantrouwen tegenover regels en overheden. Wij zijn doorzetters en plantrekkers, durvers met een hoek af. Net zoals de Belgische kazen. Dat blijkt alvast ook uit de cijfers die staatssecretaris voor Bestrijding van de Sociale Fraude Philippe De Backer (Open Vld) gisteren de wereld instuurde. De staatssecretaris wist niet zonder trots te melden dat zijn heilige strijd vorig jaar een recordopbrengst van 266 miljoen euro heeft opgebracht. Daarvoor heeft de staatssecretaris meer controles, meer controleurs, en verbindingen tussen een hoop databanken en instellingen in de strijd geworpen. Met als resultaat dat de strijd tegen sociale fraude vorig jaar twee keer meer heeft opgebracht dan in 2014, het laatste jaar van de vorig legislatuur. Applaus op de meeste banken.

Dat de staatssecretaris de gaten in de kaas van de staatsinkomsten wil dichten, valt inderdaad toe te juichen. We kunnen ons toch niet langer verschuilen achter het historisch feit dat ons land in het verleden zo vaak door andere mogendheden onder de voet is gelopen, waardoor wij Vlamingen en Belgen van het ontduiken en ontwijken van belastingen en andere regels een nationale sport zijn gaan maken. Het was de normaalste zaak van de wereld geworden dat wij die overheersers zoveel stokken als mogelijk in de belastingwielen staken. Wie dat niet deed, was geen echte Belg, geen echte Vlaming. Ondertussen zijn we al meer dan 180 jaar onafhankelijk. De Belgen zijn hun eigen staat, de Vlamingen zijn hun eigen regio. We kunnen niet langer onverschillig zijn tegenover de inkomsten van de overheden, het zijn onze inkomsten. Werkgevers die met uitgekookte constructies buitenlanders aan een hongerloon inschakelen, schaden de vele andere werkgevers die de regels wel volgen en prijzen hen uit de markt. Wie bovenop zijn ziekte-uitkering in het zwart bijklust, raakt aan de uitkering van een echt zieke. De gaten in de Belgische kaas moeten dicht, dixit De Backer. Helemaal akkoord. Maar de politici moeten wat dat betreft ook de hand in eigen boezem steken. Er blijven maar verhalen opduiken waarbij de politici zelf getuigen van een beschamende graaicultuur, zoals recent nog bij de Brusselse vzw Gial waar een directeur 18 jaar lang 1.000 euro per dag als consultant werd betaald. Als de politici willen dat de Belgen de regels naleven, dan zullen ze dat soort kankers en uitwassen met minstens evenveel vuur moeten bestrijden.

Werkgevers die met uitgekookte constructies buitenlanders aan een hongerloon inschakelen, schaden de vele andere werkgevers die de regels wel volgen en prijzen hen uit de markt. Wie bovenop zijn ziekte-uitkering in het zwart bijklust, raakt aan de uitkering van een echt zieke