Migrantenstemrecht
Hoe zwaar wegen de stemmen van de niet-Belgen door voor de gemeenteraadsverkiezingen? Zwaarder dan je zou denken, zo blijkt uit de brieven die Beweging.net deze week naar de burgemeesters stuurt. Over heel Limburg gaat het om een kleine 9 procent, maar als je cijfers per gemeente analyseert, valt pas op hoe sterk dit kan verschillen. In Hamont-Achel loopt dit op tot 30 procent, in Lanaken tot 27 procent. Allemaal dankzij de Nederlanders. Toch drukken die hun stempel niet op het beleid, om de eenvoudige reden dat ze amper interesse hebben voor de lokale verkiezingen. Van de 3.400 Nederlanders die in Hamont-Achel wonen, zijn er amper 400 die ook stemmen. De 3.000 anderen doen dat niet. Dat ‘migrantenstemrecht’ zal hen worst wezen. De Belgen in Hamont-Achel zelf zijn met 8.000 en die moeten wel allemaal gaan. De verhouding tussen wie in deze gemeente wel en wie niet stemt, is dus belachelijk groot. De reden? De Nederlanders houden niet van die plicht, want in Nederland hebben ze die ook niet. En ze willen in dat verkiezingsweekend misschien wel naar Nederland. Een andere groep die niet echt wakker ligt van de plaatselijke politiek, zijn de Italianen. De Italiaanse organisatie Acli heeft in Genk jarenlang alles geprobeerd om de Italianen in het kieshokje te krijgen, tot huis-aan-huis-bezoeken toe. Zonder grote resultaten. Waarom de Italianen geen zin hebben om te stemmen, is niet echt duidelijk. Wellicht vinden ze het gewoon te veel gedoe.
Dat sommigen wel moeten gaan stemmen en anderen niet, is een systeem dat niet werkt. Zeker niet als het op bijna de helft van het dorp slaat. Want dit betekent dat de ene twee keer zoveel te zeggen heeft als de andere. En dat na eeuwen vechten voor stemrecht. Sommige politici doen er wel alles aan om iedereen ingeschreven te krijgen, misschien ook wel omdat dit hen goed uitkomt. Anderen doen er liever niets aan, misschien wel om dezelfde reden. Op Facebook circuleert dezer dagen een filmpje van Meulenberg, de migrantenwijk uit Houthalen. Een paar jongens wandelen van school naar huis. Ze ploeteren door de modder, hun huis is een houten barak, hun ‘voortuin’ een paar kromme palen. Geen stoep te zien. Het lijken beelden uit de 19de eeuw, maar het is 1968. Pas sinds de bewoners van dit soort wijken ook konden gaan stemmen, zijn ze interessant voor politici. Sindsdien zijn de straten zoals die overal zijn. Belg worden, kostte indertijd trouwens nog een paar maandlonen en zonder die nationaliteit kon je ook niet stemmen. Nu iedereen die hier vijf jaar woont, mag stemmen, kan het veel mensen niet schelen. Tijd dus om die stemplicht voor iedereen in te voeren.
Dat sommigen wel moeten gaan stemmen en anderen niet, is een systeem dat niet werkt. Zeker niet als het op bijna de helft van het dorp slaat. Want dit betekent dat de ene twee keer zoveel te zeggen heeft als de andere