“Ik streef naar geluk, niet naar de Nobelprijs”
Wetenschapster Sandra Steensels zoekt middel tegen zwaarlijvigheid
Sandra Steensels bijt in de Big Apple in het leven, en zet er als kersvers doctor in de Biomedische Wetenschappen haar tanden in obesitas. Aan Weill Cornell Medicine in New York, een van de belangrijkste medische onderzoekscentra ter wereld, werkt ze aan een oplossing voor de welvaartsziekte.
Droomde je hier al van als kind?
“Ik wilde al van in mijn jaren aan de humaniora onderzoeker worden. Toen ik moest kiezen, twijfelde ik tussen bio-ingenieur en farmacie. Het is dus dat laatste geworden. Mijn grootmoeder heeft daar veel mee te maken. Niet dat ze me actief in een richting heeft geduwd, maar omdat ze reuma had. Ik zag hoe zij en haar kwaliteit van leven erop vooruitgingen dankzij betere medicatie.”
“Tijdens mijn doctoraat keek ik voornamelijk naar de maag en darm en hun rol bij obesitas. Mijn onderzoek aan Cornell legt de focus op de lever en vetweefsel te leggen.”
Moet je daarvoor in Amerika zijn?
“Het grote voordeel is dat hier enorm veel kennis over mijn onderzoeksdomein samen zit. Daardoor leer ik zelf snel bij over en kan ik mijn onderzoek beter sturen. Mijn collega’s zijn allemaal doctorandi uit Brazilië, China, en andere hoeken van de wereld. Ik ben de enige Europeaan hier. Behalve mijn professor dan, die is afkomstig uit Turkije.”
“Cornell is een Ivy League universiteit, wat betekent dat het over fondsen en gespecialiseerde apparatuur beschikt die me toelaten een extra dimensie te geven aan mijn onderzoek. Er is ook een goede samenwerking met andere gerenommeerde instellingen als The Rockefeller University en Memorial Sloan Kettering Cancer Center, wat samenwerkingen op het hoogste niveau vergemakkelijkt.” “Dit is dus echt wel de ideale plek voor mij. Ook al omdat ik als student er altijd van heb gedroomd om ooit in het buitenland te kunnen werken. Dan is New York nog niet zo’n slechte bestemming hé.”
Denk je dat je ooit nog terugkomt?
“Binnen twee jaar loopt mijn contract af. Maar of en wanneer ik terug naar huis kom, dat hangt af van een aantal
factoren. Ga ik me nog verder specialiseren, ga ik de industriële wereld in om aan Onderzoek & Ontwikkeling te doen, of krijg ik de mogelijkheid om een leerstoel in te vullen? Misschien trek ik de wijde wereld in, maar als ik prof word, dan wil ik dat vooral bij ons worden. Amerika heeft grote financiële voordelen maar qua sociale voorzieningen staat België sterker. Als ik me ergens ga settelen, dan zal het waarschijnlijk wel bij ons zijn. We zullen zien. Ik heb nog geen vriend. Nu denk ik niet dat er hier een zal opscharrelen, omdat je sowieso een vervaldatum hebt. Dat is niet de ideale omgeving om een vaste relatie te starten.”
Mis je de stilte van de Kempen in the city that never sleeps?
“Alles gaat hier in een rush. Ik heb het zo druk dat ik geen tijd krijg om iets te missen. Gek genoeg heb ik dat gevoel wel als ik thuis ben. Dan zie ik er tegenaan om terug te komen. Ook al heb ik hier fijne collega’s en vrienden, de conversaties thuis verlopen makkelijker. Je hebt minder woorden nodig om iets uit te leggen, omdat je elkaar beter begrijpt. Je snapt de mensen beter, je kan alles beter plaatsen, omdat je dezelfde achtergrond deelt.”
Wat is je ambitie? Een pilletje tegen obesitas of kanker?
“Ik denk niet aan de Nobelprijs, nee. (lacht) Ik hoop dat ik gelukkig kan zijn, en elke dag met plezier naar mijn werk kan gaan. Op wetenschappelijk vlak hoop ik wel iets bij te dragen, een steen te verleggen om de medische wereld te verbeteren. Dat ik later kan zeggen: dat was er niet geweest, als ik er niet was geweest.”
Sandra STEENSELS