Grijze zone

Ik weet niet hoe het met u zit. Maar na twee speeldagen in de play-offs blijf ik op mijn honger zitten. Ja, Gent-Club Brugge gisteren was best genietbaar. Maar dat was de uitzondering die de regel bevestigt. Middelmaat is troef, grijs is de hoofdtoon. Het zijn niet de spelers maar wel de voorzitters, de coaches en de refs die alle aandacht tot nu toe naar zich toe zuigen. En dat kan niet de bedoeling zijn.

Beginnen we onze tour d’horizon in Anderlecht. Wie steelt daar de show? Wie had u gedacht? Marc Coucke, uiteraard. Maar wel een Marc Coucke nieuwe stijl. Jazeker, op de tribune voert hij bij elk doelpunt de vertrouwde high five uit en in de coulissen is het na elke overwinning weer Couckenbak. Naar Oostendse traditie. Maar daar houdt de vergelijking op. De president toont bij paars-wit een heel ander gelaat. Dat van een koele, berekende zakenman. Herman Van Holsbeeck, een hondstrouwe soldaat, mocht dat aan den lijve ondervinden. Hij werd zonder scrupules bij het huisvuil gezet. Een vechtscheiding, spierballengerol. Het is zo’n beetje als vloeken in de kerk. Een aanpak die niet paste bij de huisstijl van de familie Vanden Stock. Nieuwe bezems, nieuwe wetten. Manager Mogi Bayat zal het allicht ook met lede ogen aanzien.

Een andere clown huist in Luik en luistert naar de naam Sa Pinto. Ook hij kwam zaterdag verrassend uit de hoek. De Portugees staakte in Genk zijn persboycot. Het verplichte interview voor de aftrap was wel nog een lachertje. De Standard-coach voerde zijn nummertje op. Maar twee uur later kregen we wel een ernstige Sa Pinto te zien. Opmerkelijk: geen Calimero-gedrag, wel een verzoenende toon. Genk had verdiend gewonnen. Is dit een voorbode van de rest van het seizoen van de Rouches? Gaat de bekerwinnaar, nu de tweede plaats onbereikbaar is, freewheelend naar het einde? We hopen van niet maar vrezen van wel. In schril contrast met die van Sa Pinto stond de reactie van Charleroi-coach Felice Mazzu. Die was na het duel met Anderlecht furieus, voelde zich geflikt door de videoref. Daarmee zijn we aanbeland bij de volgende hoofdrolspeler in deze play-offs. De VAR. Elders werpt Serge Gumienny zijn licht op de veelbesproken beslissingen van het weekend. Wij onthouden vooral dat er altijd een grijze zone zal blijven bestaan. Eentje waarin eigengereide refs als Boucaut hun ding kunnen blijven doen. In Genk functioneerde het systeem gelukkig wel goed. Anders had Racing zijn Europese droom nu al bijna kunnen opbergen. Het is en blijft dansen op een slappe koord in de Luminus Arena. De bekerkater is doorgespoeld. Een pluim die Philippe Clement op zijn hoed mag steken. Maar zijn ploeg blijft het noodlot tarten en slaagt er niet in om een wedstrijd in een beslissende plooi te leggen. Meestal is dat een veeg teken. Aan de Genkies om deze sombere gedachte te logenstraffen.

Genk blijft het noodlot tarten, meestal is dat een veeg teken. Aan de Genkies om die sombere gedachte te logenstraffen