Jackie Loomans: rallyrijden als therapie tegen kanker
Jackie Loomans moet na woestijnrally nog een darmoperatie ondergaan
“Vorig jaar in januari zeiden ze dat ik Pasen niet zou halen. En kijk nu, intussen is het alweer opnieuw Pasen geweest.” Lommelaar Jackie Loomans (66) staat dit weekend in Marokko weer aan de start van een woestijnrally. Niet dat de kanker weg is, want bij zijn terugkeer wacht hem een darmoperatie. “Maar ik ben zo blij dat ik kan gaan. De rally was een motivatie.”
Marc CORNELISSEN
Bij ‘De Machtigste Limburger’ stonden vooral politici. Maar de dokters op oncologie, dát zijn de belangrijke mannen
Jackie LOOMANS
Ik wou opnieuw een woestijnrally rijden. Als je zo’n patat tegen de oren krijgt, moet je jezelf een doel stellen. Je mag niet opgeven
Jackie LOOMANS
Jackie Loomans kent u als de woestijnrat die 28 Dakars reed, onder meer met copiloten als Koen Wauters, Joël Smets en Gella Vandecaveye. Misschien kent u hem als de man-in-de-schaduw die voetbalclub Lommel overeind hield. Of als de succesvolle ondernemer van de Loomans Group in Lommel. In juni vorig jaar werd de diagnose gesteld: kanker. In zijn longen, in zijn keel, in zijn darmen, in zijn botten. Maar toch is dit geen verhaal van lijden en miserie, maar eentje van hoop, van terugvechten en van medische vooruitgang.
Kanker? Ik voel toch niets
Het begon allemaal met een aanhoudende hoest. “Ik was anderhalf jaar gestopt met roken, maar die hoest bleef. Drie keer per week ging ik naar de fitness, maar mijn conditie ging bergaf in plaats van bergop. Dat klopte niet, en daarom heb ik me laten onderzoeken. Eerst drong het niet door. Kanker? Ik voel toch niks? In het begin was ik vooral kwaad op mezelf, omdat ik toch gerookt had en niet naar de goede raad geluisterd had. Ik had het gevoel dat ik iedereen in de steek liet en dat het mijn eigen schuld was.”
“Het slechte nieuws stapelde zich snel op. Eerst was het: ‘ik heb geen goed nieuws: je hebt longkanker. Genezingskans: 30 procent’. Dat was in juni 2016. Dan volgde verder onderzoek. ‘Je hebt ook nog uitzaaiingen naar je keel. Genezingskans: 10 à 15 procent.’ Mijn vader is op zijn 61ste gestorven aan keelkanker en ik dacht: ‘nog drie of vier maanden en het is
schluss’. Daarna ontdekten ze darmkanker en vervolgens botspeciaal kanker. De behandeling viel eigenlijk wel mee. Het ergst waren de bestralingen aan de keel, met derdegraads brandwonden. Maar ik ben lang blijven werken. De laatste twee maanden van 2016 heb ik in Leuven doorgebracht met een koorts die maar niet wou weggaan. Ik kon niet eten, verzwakte en op de parking van het ziekenhuis brak ik mijn dijbeen. Zomaar spontaan, onbelast,
knak, bij het uitstappen uit de auto. Zo rot was het.”
Pietje de Dood
“Eind januari zat ik op mijn dieptepunt. Ik besefte dat het rap moest omslaan. Mijn omgeving ook. Zelfs mijn moeder. ‘Dadelijk komt Pietje de Dood hem halen’, zei ze. Ze was dement, maar ze had ook gezien dat het niet goed ging met mij. Die immunotherapie was echt mijn laatste kans. Als die niet had aangeslagen, had ik Pasen van vorig jaar inderdaad niet gehaald.”
“Op kerstavond is Jean-Louis Schlesser (ex-F1-rijder en Dakarwinnaar, nvdr.) me komen bezoeken in Leuven. Hij organiseert de Africa Eco Race, maar op de vooravond van zijn rally kwam hij overgevlogen om me te bezoeken. Schlesser heeft me voor het eerst over immunotherapie gepraat. ‘Een maat van mij is daarmee bezig’, zei hij. Dat ging over Johnny Hallyday. Die is er ondertussen niet meer.” “Immunotherapie was nieuw in België, ik was een van de eersten. Bij chemo spuiten ze agressief materiaal in om de kanker kapot te maken; bij immunotherapie leren ze je eigen immuunsysteem vechten tegen de kanker. Ik voelde rap dat het beter ging. Drie weken na de eerste kuur ben ik beginnen bijkomen. In die tijd stond ik drie keer per dag op de weegschaal.
(lacht) Vroeger woog ik 84 kilogram. Ik ben teruggevallen naar 62 - dus 22 kilo afgevallen - en nu ben ik 28 kilo bijgekomen. De dokters zien dat graag, en zelf heb ik er ook geen probleem meer mee. Vroeger was ik wat ijdel, maar nu hoor je mij niet meer lachen met dikke mensen. Je leert wat belangrijk is in je leven. En dat is niet hetgeen er op de bank staat. Met een berg geld kan je geen gezondheid kopen.”
Je leert mensen kennen
“Je leert mensen kennen op zo’n moment. Ik heb gelukkig een heel grote familie die me enorm gesteund heeft. We hebben thuis nooit elkaars deur platgelopen, maar nu doen we dat wel. Er zijn een paar ‘vrienden’ die me zwaar ontgoocheld hebben, maar aan anderen heb ik veel gehad. Ik beklaag de mensen die dit allemaal alleen moeten doormaken. Dikwijls is het voor de omgeving erger dan voor de patiënt zelf. Natuurlijk wil ik 80 jaar worden. Ik heb gebeden voor een half jaartje exkers tra, echt waar. Ondertussen zit ik al aan anderhalf. Ik heb me altijd sterk gehouden. Toen ik voor het eerst een goeie uitslag kreeg, ben ik een mobilhome gaan kopen. Gewoon om te zeggen: ‘how, ik ben hier nog, hé’. Ik zat nog in een rolstoel en mensen vonden dat ik zot was. Maar ik zei: ‘als ik beter ben, gaan we een weekendje weg’.”
Woestijnrally als motivatie
“Een woestijnrally doen was ook een motivatie. Als je zo’n patat tegen je oren krijgt, moet je jezelf een doel stellen. Het leven verandert, he. Sommige mensen houden op met leven. Die zijn kankerpatiënt en kunnen niet meer functioneren. Zij halen het niet. Ik ben zo niet. Ik heb teruggevochten. ‘Ik ben hier nog niet klaar, hé’. Maar ik heb ook geluk gehad. Want er zijn er genoeg die ook terugvechten, maar minder geluk hebben.” “Ik kijk uit naar de rally. Voor het eerst sinds jaren gaat het ganse team mee. Elke woensdag zit die bende in ons ‘halleke’ te knutselen aan de auto’s, om daarna samen een pintje te drinken. Eigenlijk draait het dáárom, om die gezelligheid. De rally zelf is maar de op de taart. Ik heb het thuisfront beloofd dat ik geen gekke dingen zal doen. En als het fysiek niet gaat, kan ik altijd een rit overslaan. Maar ik weet ook wel: als ik achter het stuur zit, gaat het kriebelen.”
De kanker is niet weg
“De kanker is niet weg. Het woord ‘genezen’ gebruiken ze niet. ‘Geen actieve cellen meer op de longen’, zegt het laatste rapport. Maar daar zijn de dokters in Leuven al redelijk euforisch over. De schrik van iedereen is dat je terugvalt. Als je op controle moet, is er toch altijd even zenuwachtigheid. Als je verhalen hoort van anderen die terugvallen, en dan stort de moral weer even in. Doeme toch. Maar je hoort ook meer en meer goed nieuws. De dokters zeggen dat het in een stroomversnelling zit. Het is te hopen voor mijn kinderen en kleinkinderen dat ze er iets chronisch van kunnen maken.” “Sommige dokters zijn mijn grootste supporters geworden. Ze moedigen me aan om te gaan rallyrijden. Voor hen is dat ook een goede motivatie. Een paar weken geleden stond de reeks ‘De Machtigste Limburger’ in Het Belang van Limburg. Allemaal politici en mannen van de vakbond, maar niet één dokter. Maar die dokters van oncologie in Leuven, dát zijn voor mij op dit moment de belangrijke mannen.”