“Schrik voor de taal”
Amerikaan Joe paste zich helemaal aan bij United
Hubo Limburg United maakt zaterdag de verplaatsing naar rode lantaarn Leuven. Toch wordt het geen gemakkelijke wedstrijd, want de thuisploeg won drie keer op rij waaronder de laatste match tegen leider Oostende. De laatste nederlaag van Leuven dateert van 23 maart...in de Hasseltse Alverberg.
“Leuven heeft onder de nieuwe coach (Eddy Casteels, nvdr.) een sterke evolutie gemaakt”, weet Joe Rahon over de volgende tegenstander. “Zelfs voor deze drie overwinningen hebben ze goede matchen gespeeld, maar net niet gewonnen. Wij hadden veel moeite met hen. Voor ons was het dus geen verrassing dat ze vorige week Oostende hebben geklopt”, verduidelijkt de Amerikaan.
Je bent ondertussen zeven maanden in België. Hoe blik je terug op deze periode?
Rahon: “Het was voor mij een grote verandering om hier in Europa te komen wonen. Helemaal alleen in een vreemd land. Het duurde bovendien een tijdje voor ik mij kon aanpassen. Maar als rookie kreeg ik heel veel hulp van mijn teamgenoten en de entourage van de club. Ik ben blij om deze mensen rondom mij te hebben. Ik had vooral schrik voor de taal. Maar als je naar de winkel gaat en je stelt een vraag in het Engels, doen ze alle moeite om je te helpen. Dat heeft mij heel erg verrast.”
Begin dit seizoen had je moeite met de 24-secondenregel en het sterke fysieke spel. Hoe heb je je aangepast?
“Ik heb leren sneller te spelen. Ik heb niet zoveel tijd meer nodig om na te denken wat ik ga doen als ik de bal dribbel. Het fysieke verschil, daar denk ik al niet meer aan. Als ik tijdens de eerste wedstrijden onder de ring werd gestopt, dacht ik dikwijls dat er een fout gemaakt werd, maar het spel ging gewoon verder. Op training heb ik geleerd mij hieraan aan te passen. Als rookie moet je een evolutie maken, maar ik vind het nog belangrijker dat je plezier in het spel kan beleven.”
Je komt uit een erg sportieve familie. Je broer en zus speelden ook basketbal.
“Mijn broer James heeft in Tsjechië gespeeld en nadien zelfs in Japan. Ondertussen is hij gestopt en woont hij opnieuw in Amerika. Ik heb het geluk dat ik een oudere broer heb, want van hem heb ik heel veel geleerd. Hij geeft mij nu nog tips over hoe ik als professioneel basketter moet leven.”