“Sinds de Omloop krijgen zeme niet meer stuk”

Michael Valgren Andersen boekt nu al zijn tweede grote zege in het voorjaar

De Omloop Het Nieuwsblad winnen, dat doet wat met een mens. Of het nu Van Petegem, Nuyens, Gilbert of de in februari voor de grote buitenwereld nog onbekende Michael Valgren Andersen is. De 26-jarige Deen is ineens ‘the next big thing’ in het wielrennen. “De Omloop veranderde me van status. Sinds die dag krijgen ze me niet meer stuk”, aldus dé revelatie van het voorjaar.

Valgren Andersen als winnaar in Meerbeke, na een finale op het oude parcours van de Ronde van Vlaanderen? Daar kreeg niemand het die zaterdagavond eind februari warm noch koud van. Ondertussen zijn we vijftig dagen na de Omloop Het Nieuwsblad en is Michael Valgren Andersen opgeklommen naar plaats vier in de World Tour. Achter de ongenaakbare wereldkampioen Peter Sagan, de onverslijtbare Alejandro Valverde, de herboren Niki Terpstra en vóór Greg Van Avermaet, die niet wint, maar wel nog de regelmaat heeft. Tussendoor werd de 26-jarige prof uit Østerild ook nog eens vierde in de Ronde van Vlaanderen.

“Deze Amstel Gold Race is zonder meer mijn mooiste zege ooit. Nog mooier dan de Omloop Het Nieuwsblad. Het maakt wel dat ik nu nog minder dan enkele weken geleden weet wat voor type renner ik ben. Na de Ronde van Vlaanderen trok ik voor het eerst sinds Kerstmis terug naar mijn dorp, hoog in Denemarken. Ik dacht bij mezelf: Misschien maak ik een fout door met zo’n conditie Parijs-Roubaix niet te rijden. Maar mijn liefde voor de Ardennenklassiekers is altijd gebleven, nadat ik als belofte twee jaar op rij Luik-Bastenaken-Luik won. En de combinatie was niet haalbaar. Ik bracht in Noord-Jutland dan maar enkele dagen door bij mijn familie en vrienden, maar tegelijk trainde ik als een gek voort. Zoals ik al seizoenen aan een stuk doe, maar pas nu vertaalt zich dat in overwinningen.”

De opvolger van Riis

Al was het helemaal geen toeval dat de in de Omloop Het Nieuwsblad ontluikende bloem in Nederlands-Limburg helemaal openbloeide. Twee jaar geleden werd hij er in de groepssprint al tweede achter Enrico Gasparotto. “En zeggen dat ik bij mijn allereerste deelname aan de Amstel Gold Race 123ste, allerlaatste finishte. Ik werd toen in de uitslag opgenomen, hoewel ik toen had valsgespeeld en de voorlaatste beklimming van de Cauberg niet had gereden.”

Toen Michael Valgren Andersen drie jaar geleden net buiten de top 20 reed, toeterde zijn toenmalige ploegleider Steven de Jongh dat hij een potentiële winnaar aan het werk had gezien. “Steven is niet dom, hoor. Maar op dat moment geloofde ik het helemaal nog niet. Het begon mij te dagen toen ik hier tweede werd, maar puur mentaal had ik de zege in de Omloop Het Nieuwsblad nodig om als renner een andere dimensie aan te nemen. Voordien was ik vooral een twijfelaar. Ik dacht ook dat ik aldoor meer moest trainen, maar mijn coach Rune Larsen leerde me dat je ook aan tapering moet doen. Dat betekent dat je naar een wedstrijd toe, vanaf donderdag of

En zeggen dat ik vier jaar geleden bij mijn debuut in de Amstel Gold Race nog 123ste, allerlaatste finishte Michael VALGREN

ANDERSEN

zo, gedoseerd moet werken.” Aanvallen en desnoods nog eens aanvallen: zo reed de gesjeesde jeugdvoetballer en -handballer zijn twee WorldTourzeges bijeen. “Zo werd ik ook vierde in de Ronde, toen ik achter Gilbert aan ging. Na een zware wedstrijd heb ik wel een redelijke sprint in de benen, maar als je niet aanvalt, dan heb je weinig kans op winnen. Toen ik donderdag voor het eerst de nieuwe finale van de Amstel zag, voelde ik me blij. Die kleine weggetjes nodigen gewoon uit om weg te rijden. Zelfs al heb je maar een kleine voorsprong, je bent direct uit het gezichtsveld van de achtervolgers. Net als in de Omloop Het Nieuwsblad kon ik het hier alleen maar afmaken omdat ik een fantastische Astanaploeg had. Ik had mijn ploegmaat Fuglsang gezegd dat hij net zo lang op de medevluchters moest beuken tot ze moe waren. Ik zei hem dat ik zou wachten tot na de Bemelerberg. De eerste keer riep Wellens me nog kordaat tot de orde. De tweede keer, op dik twee kilometer, alleen nog Roman Kreuziger, terwijl Gasparotto op een handvol meter bleef hangen. Twee ex-winnaars van de Amstel Gold Race. Net als mijn ploegleider Stefano Zanini en Bjarne Riis, die hier 21 jaar geleden ook een nummer opvoerde. Het voelt goed dat ik mijn grote mentor opvolg op de erelijst. En nu is het payback time. Ik hoop dat Jakob Fugslang het zondag kan afmaken in LuikBastenaken-Luik. Het Deense wielrennen zit in de lift, hé. Zie ook mijn maatje Mads Pedersen, die tweede werd in de Ronde van Vlaanderen. We steken elkaar gewoon aan. Zo simpel is het.”